เมื่อไม่กี่วันก่อนแฟนเก่าเราโทรมา
เบอร์โทรตัวเลขคุ้นตา เวลาตี2 ที่เราลบทิ้งไปจากเมมโมรีโทรศัพท์ก็นานแล้ว
“สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ”
“ ห้ะ ขอโทษครับโทรผิด”
“นั่นใคร รู้จักกันใช่มั้ย ไม่งั้นไม่โทรมาตอนตี2 แน่ๆ”
“เราเอง แฟนเก่าเธอไง”
“อ่อ มีอะไรนะ ว่ามาสิ”
บทสนทนาส่วนใหญ่ดำเนินไปด้วยเรื่องเก่าๆ บทเรียนต่างๆมากๆที่เคยได้เรียนรู้และเติบโตผ่านพ้นมันมา
“นี่ถามหน่อยสิ ที่ผ่านมาเคยรักเราบ้างมั้ย”
“ทำไมถามงั้น 555”
“เรารู้สึกมาตลอดเลยว่าเธอไม่ได้รักเราจริงๆ เธอมีบางสิ่งบางอย่าง หรือใครบางคนอยู่ในใจ”
“เพิ่งรู้หรอ ใช้เวลานานจัง”
“ใจร้ายวะ”
“อืม...เราก็ว่าเราใจร้ายนะ ไม่เคยแน่ใจว่าระหว่างโกหกกับพูดออกไป อันไหนจะร้ายกว่ากัน”
“ทำไมวันนี้ถึงพูด”
“เวลา”
วันถัดมาเรานั่งคุยกับใครอีกคนหนึ่ง
อาการมึนๆจากฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ถามหน่อย ทำไมตอนนั้นถึงหายไปหล่ะ”
“เราไม่ชอบคนดี ถ้าตอนนั้นเราทำอะไรไม่ดี เธอก็จะไม่ด่าเรา เธอจะปล่อยเราทำ”
“แค่เนี้ยนะ”
“มันสำคัญนะ มันสำคัญว่าเราจริงใจต่อกันพอมั้ย ถ้าเราไม่ดี เราก็อยากแก้ไขให้อีกคนสบายใจ ไม่ใช่ให้เธอยอมทุกอย่างเลย”
“ก็ตอนนั้น แค่ไม่อยากให้เสียใจ อยากตามใจไง”
“ก็เลยไม่ได้รักไง”
“ใจร้ายวะ”
“อืม เราใจร้ายกับทุกคนนั่นแหละ”
“แล้วเจอยัง คนนั้นน่ะ คนที่ทำให้เธอรักได้”
“เจอแล้ว”
“เคยบอกรักเค้ามั้ย พูดเป็นป่ะเนี่ย คนรอฟังตั้งเยอะ”
“ก็เป็นคนเดียวบนโลกที่ได้ฟังนะ”
“ไอสัส กูเศร้า”
เราคิดมาตลอดเลยว่ามันยาก และคงไม่มีใครยินดีจะฟังหรือว่าเข้าใจ ถึงได้ปล่อยเวลาเหล่านั้นทิ้งไว้ซะนาน
จนวันที่กล้าพูดทุกอย่างออกไปนั่นแหละ ถึงได้เข้าใจ
ว่ามันไม่ได้ยากเลย และไม่ทำร้ายใครด้วย
สุดท้ายแล้วทุกอย่างมีคำตอบเสมอ
แค่เราจะกล้ายอมรับและพูดความจริงกันวันไหนก็เท่านั้นเอง
ส่วนคนในใจ คนที่ทำให้รักได้นะ ก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกอะไรมันอยู่ดี
กลับมาฟังเราหน่อยได้มั้ย?
แด่เธอผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเรา
จบซะเป็น #กุเชอร์รี่ เลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in