วันที่ 29 มีนาคม ลืมตาขึ้นมาประมาณ 6 โมงกว่าๆ ในห้องไอซียู พอรู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจ แต่มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด มีสายต่อกับคอ 2 สาย ท่อหายใจเข้าคอทางปาก มีท่ออีกอันนึงคายเสมหะ สายให้เลือด สายสวนปัสสาวะ สายที่หนีบนิ้วที่วัดพวกออกซิเจน น่าจะมีสายที่ให้ยาชาอีก ส่งข้อความไปทักทายกับเพื่อนเพื่อเช็กว่ายังอยู่ในมิติเดิม โชคดีที่แม่เอามือถือมาให้ด้วย ไม่อย่างนั้นคงต้องอยู่กับความเจ็บปวดตลอดเวลา หมอให้ไอถ่ายเสมหะออกบ่อยมาก อ้วกไปรอบนึง ตอนนอนก็ฝันถึงค่ายแนววันสิ้นโลก แต่ชีวิตในไอซียูนั้นแสนสั้น พอวันที่ 30 ก็ออกไปอยู่หอผู้ป่วยรวม แล้วก็ได้เข้าห้องพิเศษที่เป็นส่วนตัวขึ้น