ร่างของผู้เคยเป็นที่รักร่วงหล่นลง
สิ้นไร้ลมหายใจ
เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นที่เราสองเคยร่วมรัก
กายยังคงอุ่นเหมือนยามที่ได้โอบกอด
ฉันยืนมอง
ร่างกายสั่นเทา
ภาวนาให้เป็นเพียงฝัน
แต่ชั่วขณะนั้นฉันรู้สึกยินดี
น้ำตารินไหลเปียกปอนใบหน้า
ทว่าฉันกลับแย้มยิ้มกว้าง
หัวใจแหลกสลายและเบิกบานในคราวเดียว
ในที่สุดเขาก็ไม่จากไป
ไม่มีผู้ใดได้สัมผัสเขา
หรือลิ้มรสหวานจากริมฝีปากที่ฉันหวงแหน
ริมฝีปากที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ยคำว่ารัก
ไม่แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษ
มีเพียงเสียงเรียกครางชื่อที่ไม่ใช่ของฉัน
สมควรแล้ว
สมควรแล้ว
สมควรตาย
สารเลว
ฉันหัวเราะร่าออกมาในที่สุด
ไม่ต้องกลัวแล้วว่าเขาจะรักใครอื่น
เขาจะรักเพียงฉัน
อยู่เคียงข้างฉัน
จดจำฉันเพียงคนเดียว
ชนะแล้ว
ไม่ใช่ด้วยรัก
แต่ครอบครอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in