หัวใจของฉันขึ้นขน 

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่เคยสังเกตเห็นมันเลย ไม่สิ เรียกว่าทำเป็นมองไม่เห็นมากกว่า จนเมื่อคืนที่ตัดสินใจค่อย ๆ มองมันถึงเห็นว่ามันมีขนขึ้นเต็มเลย แย่แล้ว แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว คงเหมือนรอยแตกลายที่เริ่มกลายเป็นสีขาว ถ้าฉันไม่เพิกเฉยต่อมันแล้วรีบทาครีมรักษาก็คงจะดีกว่านี้ ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะ ไม่ได้อยากให้หัวใจของฉันมีขน ฉันเองก็ยังอยากรู้สึก อยากรัก และปล่อยให้หัวใจยอมรับความรักได้อีกครั้ง

บ่ายแก่ ๆ ของวันอาทิตย์เมื่อเจ็ดเดือนที่แล้ว คือวันที่ฉันได้รับหัวใจตัวเองคืนมา เขายืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วยื่นมันมาให้ฉัน แม้จะไม่อยากรับมัน แต่ก็ต้องจำใจยื่นมือออกไป ไม่เช่นนั้นหัวใจของฉันคงตกลงบนพื้นแล้วแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ 

เวลาผ่านมานานเกินกว่าที่ฉันจะจดจำบทสนทนาในวันนั้นได้แล้ว สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่มีเพียงรอยน้ำตา บ้าจริง ฉันจำความรู้สึกที่ได้อยู่ในอ้อมกอดเขาครั้งสุดท้ายไม่ได้ด้วยซ้ำไป เราจากลากันแค่นั้น เขายื่นหัวใจฉันคืนมาแล้วเดินออกไปพร้อมกับข้าวของของเขา เป็นการยืนยันว่าครั้งนี้เขาไปแล้วจริง ๆ เขาเก็บของทุกอย่างออกไปไม่เว้นแม้แต่ดาบของเล่นโง่ ๆ ที่ฉันคิดว่าเขาจะลืม

ฉันก้มมองหัวใจของตัวเองในมือเพียงแค่แวบเดียว เพราะกลัวที่จะต้องยอมรับว่ามันน่ารังเกียจเพียงไหน แต่เพียงแวบเดียวนั้นฉันก็เห็นแล้วว่ามันมีแต่รอยแผลเต็มไปหมด ก็คงไม่แปลกหากเขาจะคืนมันมา ไม่มีใครอยากรับหัวใจที่มีบาดแผลแบบนั้นไว้ เขาเองก็คงจะกลัว หากวันหนึ่งหัวใจนั้นพังทลายลงมาทับเขา และขัดขวางเขาไม่ให้ไปข้างหน้าได้ มันคงดีที่สุดแล้ว เขาทำดีที่สุดแล้ว

ถ้าหัวใจของฉันไม่มีบาดแผลเยอะขนาดนี้เขาคงไม่จากไป

ถ้าในตอนนั้นฉันรักตัวเองได้สักครึ่งหนึ่งของที่เรารักกันก็คงดี

ถ้าฉันไม่เกลียดตัวเองจนทำร้ายเขาไปด้วยก็คงดี

ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น และเริ่มร้องไห้

ห้องโล่งเกินไป โล่งจนฉันได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมความรักที่เคยบอกว่ารักนักหนามันจบลงแบบนี้ แล้วฉันจะอยู่ต่อไปอย่างไร

หรือฉันเผลอคิดไปเองว่ารักของเราจะยิ่งใหญ่กว่านี้ หรืออย่างน้อยฉันคิดว่ามันจะสำคัญกับเขามากกว่านี้ 

มีประโยคหนึ่งจากหนังเรื่องโปรดของฉัน ประโยคที่สามีของนางเอกถามกับเธอว่าเขานั้นสงสัยเหลือเกินว่าเขาได้ทำให้โลกของเธอกว้างใหญ่ขึ้นเหมือนที่เธอทำกับโลกของเขาบ้างไหม 

เขาจะยังจำมันได้ไหมนะ คำถามนั้นเป็นคำถามเดียวกันกับที่ฉันสงสัยมาตลอดที่รู้จักเขา เขาทำให้โลกของฉันยิ่งใหญ่ขึ้นจริง ๆ แล้วกับเขาล่ะ ฉันมีความหมายแบบไหนกันนะ

อยากรู้จัง ฉันเคยมีความหมายกับเขาแค่ไหนนะ มากมายเท่าที่เขามีกับฉันไหม 

เบอร์โทรที่กดโทรไปไม่ได้แล้ว

ข้อความที่ส่งไปเท่าไหร่เขาก็จะไม่มีวันเห็น

ไปไกลแล้วจริง ๆ 

ไม่หันกลับมาแล้ว

ฉันไม่เปลี่ยนไปเลย ยังคงแข็งกระด้าง ไม่ยอมพูดจา ยิ้มไม่เก่ง หัวเราะกลบเกลื่อนความอึดอัด น้ำตาของฉันยังคงไหลรินง่ายดายกว่าการเปิดปากพูดออกไป

ฉันยังเหมือนเดิม

ไม่ดีขึ้นเลย

สิ่งเดียวที่ฉันเก่งขึ้นคงเป็นการเงียบ ใช่ ฉันเงียบเก่งขึ้น ปกปิดความรู้สึกของตัวเองเก่งขึ้น แทนที่จะเป็นการเอื้อนเอ่ยไป ฉันทำร้ายคนรอบตัวด้วยความเงียบ

รู้ตัวอีกที

ฉันก็เห็นว่าหัวใจของฉันมีขนแล้ว

ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยตอนที่มีใครสักคนบอกรัก ฉันเบือนหน้าหนีเวลามีใครบอกว่าภูมิใจในตัวฉันมากมายเพียงใด ยามใครบอกคิดถึง ฉันหวังเพียงให้ตัวฉันจางหายไปจากตรงนั้น อย่าคิดถึงฉัน อย่ารัก อย่าภูมิใจ อย่ายุ่งกับฉัน

แม้อยากจะเชื่อเหลือเกิน แต่ดูเหมือนคำพูดเหล่านั้นจะไม่สามารถเดินทางผ่านเส้นขนที่ปกคลุมรอบหัวใจฉันได้ หรือมันก็ดีแล้วนะ เพราะถึงตอนนี้หัวใจที่มีขนของฉันมันจะน่ากลัวไปบ้าง แต่อย่างน้อยฉันก็มองไม่เห็นรอยแผลที่เคยมีอยู่แล้ว

ฉันค่อย ๆ มองหัวใจที่มีขนของฉันอีกครั้ง ยามนี้ฉันใช้มือของฉันแหวกเส้นขนเหล่านั้นออกไป เจอแล้ว รอยแผลเดียวกับที่ฉันเห็นวันที่เขาคืนหัวใจมาให้ฉัน มันยังบาดลึกเหมือนเช่นวันนั้น ฉันนั่งพิจารณาอยู่นานว่ามันใช่เหตุผลที่ทำให้เขาเดินจากไหม หรือจะเป็นรอยนี้ มันดูตื้นกว่า แต่ดันยาวกว่าเกือบหนึ่งเท่า หรือรอยนี้นะ ดูสิ ยังมีเลือดซึมออกมาอยู่เลย ฉันพลิกหัวใจตัวเองไปมา เจอทั้งรอยแผลที่ตกสะเก็ดแล้ว บางรอยเป็นหลุมลึกลงไป แต่ไม่มีเลือดไหลออกมา บางจุดยังโชคดีที่เป็นแค่รอยฟกช้ำ

แย่แล้ว เศษเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ติดมือฉันมา ฉันไม่ระมัดระวังเกินไป ฉันต้องอ่อนโยนกับมันมากกว่านี้สินะ

หรือฉันควรจะเอามันเก็บใส่กล่องไว้เหมือนเดิม ปล่อยให้ขนขึ้นปกคลุมบาดแผลเหล่านี้ต่อไป นี่อาจเป็นวิธีปกป้องมันที่ดีที่สุดแล้ว

ฉันหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ขึ้นมา ตัดสินใจแล้วว่าจะเอาหัวใจของฉันกลับไปเก็บไว้ที่เดิม 

เดี๋ยว

นั่นเขานี่ เขายืนอยู่กลางแผลที่กว้างที่สุดในใจฉัน

ไม่หรอก เขาจะมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร เวลาผ่านมานานเกินกว่าที่เขาควรจะอยู่ตรงนี้แล้ว

ฉันจ้องมองเขา ทันใดนั้นหยดน้ำตาก็ไหลรินลงไป 

ตอนนั้นเองที่ฉันสงสัยเหลือเกินว่าน้ำตาของฉันมีวันหมดไหม

เขาหันมาแล้วโบกมือให้ฉัน เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันฝันไปหรือเปล่านะ ข้าง ๆ เขามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้วย เธอหันมาโบกมือให้ฉันเหมือนกัน ดูคุ้นตาจัง แต่นึกเท่าไหร่ฉันก็นึกไม่ออกว่าเธอคือใคร เขาหันหลังกลับไปแล้ว แต่คราวนี้คนที่อยู่ข้างเขาไม่ใช่คนเดิม และเธอไม่ได้หันมามองฉัน เธอมองเขา เขาเองก็กำลังมองเธออยู่

ฉันมองภาพเขาเลือนหายไปจากหัวใจฉัน ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร แต่สำหรับฉันเมื่อมองเขาฉันเห็นวัยเยาว์ของเรา เห็นเราสองคนที่กำลังเดิน วิ่ง และกระโดดไปพร้อมกัน ฉันเห็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ บทสนทนา และน้ำตาของสองเรา

เขาหายไปแล้ว ไม่มีทั้งเขา และภาพของเขาอยู่ในใจฉันแล้ว แต่ดูเหมือนรอยแผลนั้นจะยังไม่หายดีเช่นเดิม 

ฉันตัดสินใจโยนกล่องไม้ที่ครั้งหนึ่งเคยบรรจุหัวใจมีขนดวงนี้ไว้ทิ้งไป เพราะเมื่อใคร่ครวญดูแล้ว หัวใจของฉันที่มีบาดแผลคงยังชวนมองกว่าหัวใจขึ้นขนเช่นนี้ อย่างน้อยเมื่อไร้ซึ่งสิ่งห่อหุ้มฉันก็ได้มองเห็นเขาอีกครั้ง แม้จะเป็นครั้งสุดท้าย 

ฉันหวังให้ใจที่เคยรักของฉันกลับคืนมา

ขอมันจงอย่าไร้ซึ่งรักเช่นนี้นานเกินไป