:🎉

:มามั้ย

:ไปได้หรอ555

:ได้ดิ คนอื่นก็มา

:มีเรียนอะ ถ้าเลิกทันอาจจะไป

:โอเคครับ

ระหว่างที่มัวแต่คิดว่าควรไปหรือไม่ไปก็พาตัวเองเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูรถไฟฟ้าแล้ว แน่นอนว่าจุดหมายของมัน คือ เธอ

เอาจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะไปแสดงความยินดีกับเธอในฐานะอะไร

คนรู้จัก

เพื่อนสมัยมัธยม

หรือแฟนเก่า

แต่เธอก็เคยชวนเรานี่ หมายถึงตอนที่ยังคบกันอะนะ

จะบอกว่ามาเอาเครดิตที่เป็นคนคอยปลุกเธอก็ไม่ใช่ เพราะไม่เคยปลุกเธอตื่นไปเรียนเลย

ไม่ใช่คนที่คอยบังคับให้เธออ่านหนังสือด้วย

เป็นแค่คนที่ทำตัวไม่ถูกเวลาเธอมาบ่นเรื่องคะแนนสอบ แล้วทำได้แค่บอกเธอว่าสู้ ๆ รอบหน้าเอาใหม่

:อยู่ไหนอะ

:มาจริงดิ

.ส่งรูป

:อยู่หน้าตึกสาขา ให้ไปรับมั้ย

:ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวเดินไปเอง

เพราะไม่ได้เตรียมอะไรมาให้เลยตัดสินใจซื้อดอกไม้โง่ ๆ ที่ขายอยู่หน้าประตูไปแทน อย่างน้อยก็มีอะไรติดไม้ติดมือไปแทนของที่เคยคิดว่าจะให้เธอตอนเรียนจบ

ไม่มีตุ๊กตาตัวใหญ่

ไม่มีคำยินดีที่เคยคิดไว้

ไม่มีของขวัญแฮนเมดที่เคยคิดว่าจะทำ

ไม่มีแม้แต่ความกล้าจะเดินไปหาเธอ

แต่ว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว แถมยังบอกเธอว่าจะไปอีก ถ้าหนีกลับคงดูโคตรขี้แพ้

หลง

มนุษย์ที่แม้แต่ในมหาลัยของตัวเองยังต้องเปิดกูเกิ้ลแมพจะเอาอะไรมารอดในมหาลัยที่ไม่เคยเข้ามา 

:หลง

ไม่ตอบ เดาว่าเธอคงมัวยุ่งอยู่กับการเป็นผู้รับคำยินดีอยู่แน่เลย ก็วันนี้มันวันของเธอนี่หน่า

ตัดสินใจกดเบอร์โทรที่ต่อให้นานแค่ไหนก็ยังจำได้ ไม่สิ เพราะไม่คิดจะลืมมันต่างหาก

“ฮัลโหล หลงอะ”

“อ่าว อยู่ไหน”

“ตรงสนามหญ้า”

“โอเค เดี๋ยวไปรับ”

สายถูกตัดไป พร้อมกับใจที่สั่นรัว

เธอที่เราไม่ได้เจอมาครึ่งปี จะเป็นยังไงบ้างนะ

เราที่ไม่ได้เจอเธอมาครึ่งปี จะยิ้มแบบไหนให้เธอดี

เราสองคนที่ไม่ได้เจอกันมาครึ่งปี จะเริ่มบทสนทนาแรกต่อหน้ากันยังไง

“เธอ”

เสียงที่ยังจำได้ไม่ต่างจากเบอร์โทรศัพท์ที่จำขึ้นใจ เสียงของเจ้าของปลายสายที่พึ่งวางไป

เธออยู่ในชุดเดิมที่เราเห็นจนชินตาต่างแค่มีเนคไทด์สีแดงและสูทที่เราไม่คุ้นตา ผมยาวขึ้นแล้วจากที่เห็นเธอครั้งล่าสุดผ่านสตอรี่ของเพื่อน ขมวดคิ้วแบบที่เราไม่ชอบแต่เธอก็จะเถียงว่านี่มันหน้าปกติของเธอ

เหมือนเวลาหยุดหมุน

เหมือนได้ย้อนกลับไปวันที่เจอเธอครั้งแรก

ย้อนไปตอนที่ได้กลับไปเจอเธอวันนั้น

เธอเดินเข้ามา

ใกล้ขึ้น

ใกล้ขึ้น

ใกล้

จนหยุดอยู่ตรงหน้า

ไง

เป็นไงบ้าง

สวัสดี

ดีใจด้วย

คำพูดมากมายตีกันในหัว ราวกับมันกำลังแข่งกันว่าใครจะได้ออกไปทักทายเธอ

แต่สุดท้ายก็มีเพียงรอยยิ้มส่งไป รอยยิ้มที่คงดูตลกสำหรับเธอเพราะมันพยายามซ่อนน้ำตาไว้

“พ่อกับแม่อะ”

“อยู่หน้าตึก”

“อ่าว งั้นรีบกลับไปก็ได้ แวะมาแสดงความยินดีเฉย ๆ”

“ไม่เป็นไร แม่บ่นร้อนเข้าไปนั่งรอข้างในแล้ว”

“อ่อ เออ ซื้อดอกไม้มาให้ ไม่ได้เตรียมไรมาอะ เห็นเขาขายอยู่หน้าประตูพอดี”

ดอกไม้ไปอยู่ในมือเธอแล้ว

เสี้ยววินาทีที่มือของเราใกล้กัน

เสี้ยววินาทีที่หวังว่ามือของเราจะสัมผัสกัน

เสี้ยววินาทีที่แอบหวังว่าสัมผัสนั้นจะทำให้เธอกลับมาใจเต้นแรงเหมือนกัน

“มาไงเนี่ย”

“นั่งmrtมา”

“ไปถ่ายรูปกันมั้ย เดี๋ยวให้พ่อถ่ายให้”

ยังไม่ทันได้ตอบ เธอก็เดินนำไปแล้ว

ส่วนเราก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตาม 

พอต้องมามองเธอจากข้างหลังจริง ๆ ก็ทำให้รู้ว่าที่เคยบอกว่าชอบมองเธอจากข้างหลังมากกว่าข้างกันมันไม่จริงเลย

อยากรีบเดินให้ทันไปอยู่ข้าง ๆ เธอ

ที่ ๆ ครั้งหนึ่งเคยได้มองเธอจากตรงนั้น

1

2

3

“เดี๋ยวเรากลับแล้วดีกว่า เธอจะได้อยู่กับเพื่อนกับพ่อแม่”

“ไม่ถ่ายรูปหรอ”

“ไม่เป็นไร บอกแล้วว่ามาแสดงความยินดีเฉย ๆ”

“โอเค”

“อื้ม ดีใจด้วยอีกรอบ”

“ขอบคุณครับ”

“ไปนะ”

“บาย”

ตัดสินใจยิ้มให้เธอครั้งสุดท้ายแล้วหันกลับไปก่อนที่เธอจะทันสังเกตว่าเริ่มมีน้ำใส ๆ คลออยู่ที่ตา

อะไรไม่รู้ดลใจให้หันกลับไปหาเธอ อาจเพราะหวังว่าเธอจะยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ก็หวังว่าต่อให้เธอเดินไปแล้ว เธอก็จะหันกลับมาเหมือนกัน

แต่ไม่เลย เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น และไม่ได้หันกลับมาแล้ว

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเธอจากข้างหลัง 

หลังที่เคยคิดว่าชอบมองมันอยู่เคียงกับคนอื่นมากกว่า 

หลังที่เคยคิดว่าชอบเดินตาม 

หลังที่ครั้งหนึ่งไม่ว่าเธอจะเดินนำไปแค่ไหนก็ไม่ไกลเกินความยาวแขนของเราสองคนเพราะเธอจะคอยจับมือเราเสมอ 

แต่ว่าวันนี้เธอเดินไปไกลกว่านั้นแล้ว

และสักวันเราก็คงต้องกลับไปมองดูเธอเคียงคู่กับใครสักคนอีกครั้งจากข้างหลัง

หวังว่าถ้าถึงวันนั้นเราจะรู้สึกยินดีกับเธอได้จริง ๆ 

แบบที่ไม่ร้องไห้เหมือนวันนี้

ไม่ต่างจากครั้งสุดท้ายที่ได้พบเธอ ในตอนนั้นเราก็ดันร้องไห้จนน้ำตาบดบังใบหน้าของเธอ วันนี้น้ำตาก็ทำหน้าที่เดิมได้เป็นอย่างดี มันบดบังภาพเธอจนเลือนลาง

การต้องเดินผ่านผู้คนช่วงเย็นวันศุกร์ในขณะน้ำตาก็ให้ความร่วมมือกับแรงโน้มถ่วงของโลกเป็นอย่างดีนี่ถือว่าเป็นอีกหนึ่งบททดสอบของการเติบโตมั้ยนะ

อยากจะหาตู้ที่คนน้อยที่สุดแท้ ๆ แต่เย็นวันศุกร์ในเมืองหลวง รถไฟฟ้าก็ไม่ต่างอะไรกับปลากระป๋องหรอก

แต่ไม่เป็นไร ถือว่าการกลั้นน้ำตา 14 สถานีรถไฟฟ้าเป็นบททดสอบต่อมาของการเติบโตก็ได้

เผื่อว่าเราจะโตพอจนได้วนกลับมาเจอเธออีกครั้งเหมือนที่เธอเคยบอก

‘โตขึ้นอาจจะกลับมาเจอกันก็ได้’

ไว้พบกันใหม่นะ ในสักวันที่เราเติบโต แต่อาจไม่ได้รักกัน

Posted!

Congratulations on your big step :-)

———————————

ภูมิใจในตัวเธอนะ