ก็แปลกดี

มันชวนผมมาหาด มันบอกว่ามันอกหัก และมันก็บอกอีกว่ามันอยากกินเบียร์ แต่มันไม่แค่พูด มันขับรถมารับผมที่หอ มันพาผมไปเซเว่น มันซื้อเบียร์มาสองกระป๋อง และมันขับรถพาเรามาจบที่หาด

มันเลือกที่นั่งตรงฝั่งหาดทราย ที่สว่างเพราะอาศัยแสงจากเสาไฟฟ้าริมทางเดิน
มันทิ้งตัวนั่งลงแล้วไม่พูดอะไรสักคำจนกระทั่งเมื่อกี้ และตอนนี้มันก็กลับไปเงียบอีกครั้ง

มันจ้องทะเลเหมือนกับกำลังเล่นโฟโต้ฮันต์ เบียร์กระป๋องถูกยกขึ้นจรดปากรอบครั้งแล้วครั้งเล่า
ผมคิดว่ามันน่าจะไม่เหลืออะไรในกระป๋องให้ไหลลงมาแล้ว แต่มันก็ยังยกขึ้นลงอยู่แบบนั้น

"สรุปคนเรามาฟังเสียงคลื่นหรือเสียงของตัวเอง"




ผมถามขึ้นหลังจากเงียบไปสักพัก มันหันมามองผมที่กำลังมองมัน ก่อนจะถอนหายใจ และวางกระป๋องเบียร์ในมือลงกับทราย

"ไม่รู้วะ"
มันว่าขณะก้มมองทราย

"แล้วตอนนี้มึงได้ยินเสียงไรดังกว่ากัน"
ผมถามต่อ

"ไม่...
ไม่ได้ยินอะไรเลย"

มันตอบก่อนจะเงยหน้ามายิ้มเศร้าๆให้กับผม และหันกลับไปสนใจทะเลต่อ เห็นหน้ามันแบบนั้นผมเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ และหันไปสนใจทะเลเหมือนกันแทน


เสียงลมพัดผ่านหู และเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่ง รวมกันเสียงหายใจของคนข้างๆ ทำให้ทะเล ณ เวลานี้ดูเหงากว่าปกติ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมแค่รู้สึกแบบนั้น



บางทีการมาทะเลตอนกลางคืน เราอาจจะไม่ได้อยากมาฟังเสียงอะไรหรอก เราแค่มาฟังความเงียบของเราก็เท่านั้น




ความเงียบที่มีแค่เราที่เข้าใจ