เสียงกรีดร้องยังคงหลอนอยู่ในหัว
เรือนร่างบอบบางขดตัวยกมือปิดหูแน่น
เจ้าตัวยังคงจมอยู่ให้ห้วงนิทราแห่งอดีต
แม้เหตุการณ์จะผ่านไปนานเพียงใด
ความทรงจำเหล่านั้นก็ยังคงอยู่
สลักลึกลงบนชั้นผิวราวกับแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย
ทุกอย่าง.. ได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว
หลงเหลือเพียงแค่เขา
ที่ยังคงจมอยู่กับอดีต
ภายในห้องกว้าง
ไร้ซึ่งความอบอุ่น
มีเพียงความโดดเดี่ยวรายล้อม
"มิ.. มินกิ.. มินกิตื่น!"
เสียงทุ้มดังลั่น
ดึงตัวตนของเขาให้หลุดออกมา
จากภาพอดีตอันแสนเจ็บปวดเหล่านั้น
"ดง.. โฮ.."
ปากบางเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบา
ก่อนจะหลับตาพริ้ม
เอียงใบหน้ารับสัมผัสของอีกฝ่าย
ที่กำลังแนบมือลงยังข้างแก้มของเขา
"ร้องไห้อีกแล้ว.."
ยิ้มอ่อนโยนส่งผ่านมาหาเหมือนอย่างเคย
รอยยิ้มที่มีให้เขาทุกครั้งยามมองผ่าน
"แย่.. เจ็บไปหมด.."
มือบางจับขย้ำตรงตำแหน่งหัวใจ
ที่ตอนนี้กำลังเจ็บหน่วงจนปวดร้าว
ด้วยหวังว่าการกระทำในตอนนี้
จะช่วยบรรเทาความเจ็บภายใน
แต่..
มันไม่ช่วย
ไม่เคยช่วยให้ดีขึ้นเลย
"นายยังมีคนข้างหลังที่รออยู่
ปล่อยวางเถอะนะ จะได้ไม่เจ็บ"
คนตัวโตยังคงเอ่ยปลอบ
ปล่อยให้มินกิจมอยู่กับคำพูดเตือนของตน
"กลับมาเป็นกระต่ายตัวแสบของฉันไวเถอะนะ"
"ฮึกก.. ม ไม่ ฉันทำไม่ได้"
"ทำได้สิ นายเก่งจะตายไป"
"ถ้าการที่ฉันเก่ง
คือการที่นายจะหายไป
ฉันขอไม่เก่งอีกเลยดีกว่า"
"ไม่ได้นะ ขอร้องล่ะ
ได้โปรดมีชีวิตต่อไป
ใช้ชีวิตแทนฉันด้วย"
"ม ไม่เอา.. ฮือ"
"ฉันสัญญา เมื่อถึงเวลา
เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"
"..."
"ฉันสัญญา"
.
1 ปีผ่านไป..
มินกิเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
หวนระลึกถึงความหลังเมื่อปีก่อน
ดงโฮและมินกิ
คบกันตั้งแต่ปี 1 เทอม 2
หวานบ้าง ขมบ้าง
แต่ไม่เคยหนีหายไปจากกัน
จนกระทั่ง..
วันที่หิมะแรกร่วงหล่นลงมา
วันนั้นมินกิป่วย
นอนซมอยู่หอ ไม่สามารถไปเรียนได้
ดงโฮที่ตอนแรกจะโดดเรียนเพื่ออยู่ดูแล
กลับโดนมินกิห้ามไว้ แล้วไล่ให้อีกฝ่ายไปเรียน
คนตัวโตอิดออดอยู่พักหนึ่ง
ก่อนจะยอมทำตามที่มินกิบอก
แต่ก็ ไม่วายกำชับให้กินข้าวกินยาด้วย
07:15 pm
ดงโฮยังไม่ถึงห้อง
โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่รับ
ในใจมินกิเริ่มสังหรณ์ไม่ดี
ไล่รายชื่อติดต่อผ่านเพื่อนๆ ที่น่าจะได้เจอกัน
แต่กลับไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้
ว่าในตอนนี้ ดงโฮหายไปไหนกันแน่
จนกระทั่ง..
09:30 pm
Rrrrrr
เบอร์ไม่คุ้น
ขมวดคิ้วสงสัย
(สวัสดีครับ คุณใช่แฟนของคุณดงโฮรึเปล่าครับ)
"ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ"
(แฟนคุณโดนแทงเมื่อตอนหัวค่ำ
อาการโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาล xxx)
"..."
สองเท้าเปลือยเปล่าพุ่งออกนอกห้องทันที
ในมือมีเพียงสมาร์โฟนเครื่องเดียว
เจ้าตัวยังอยู่ในชุดนอนลายเจ้าหญิงหิมะ
ที่ดงโฮซื้อเป็นของขวัญเมื่อวันเกิดปีก่อน
"มินกิ เดี๋ยว มินกิ นั่นจะไปไหน
ทำไมลงมาทั้งแบบนี้"
"พี่อาร่อน ดงโฮ..
ดงโฮอยู่โรงพยาบาล"
น้ำตาไหลอาบแก้ม
เกาะแขนรุ่นพี่ร่วมหอพัก
ละลักละล่ำกล่าวออกไป
อาร่อนตกใจ
รีบพาอีกฝ่ายขึ้นรถส่วนตัว
เหยียบคันเร่งเพื่อไปโรงพยาบาลทันที
เพียงไม่นาน
ทั้งคู่ก็มาถึงจุดหมาย
มินกิไม่รอช้า ตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที
อาร่อนที่วนไปจอดรถ
ก็เดินตามมาสมทบทีหลัง
โดยไม่ลืมที่จะโทรบอกครอบครัวของดงโฮ
และเหล่าเพื่อนสนิทที่มหาลัยให้รับรู้
"คุณหมอ แฟนผม
ดงโฮ.. คนที่โดนแทง
เขาปลอดภัยแล้วใช่ไหมครับ"
ทันทีที่คุณหมอที่รักษาดงโฮเดินออกมา
มินกิก็ตรงเข้าไปถามทันที
"ญาติคนไข้มารึยังครับ"
คุณหมอไม่ตอบอาการ
แต่กลับถามหาญาติของดงโฮแทน
"ผมครับ ผมเป็นน้าของเขา"
ด้วยความที่ครอบครัวอยู่ต่างจังหวัด
ทำให้ไม่สะดวกมานัก
น้าชายที่ทำงานใกล้ๆ
เลยอาสามาดูหลานชายให้แทน
"ผมเสียใจด้วยนะครับ
คนไข้โดนแทงจุดสำคัญ
ทำให้เสียเลือดมาก........."
"ไม่ๆ ไม่จริง!
หมอโกหก หมอโกหก!!"
มินกิร้องลั่นอย่างขวัญเสีย
ทั้งๆ ที่คุณหมอยังกล่าวไม่จบประโยคดี
"หมอเสียใจด้วยจริงๆ ครับ"
.
"เมื่อไหร่นายจะมารับฉันซักที"
น้ำตาหลั่งริน
สะอื้นไห้แผ่วเบา
ทุกๆ วันที่ลืมตาตื่น
และพบว่าไร้ซึ่งคนตัวโตคอยโอบกอด
มันทำให้ในใจเจ็บ
ราวกับโดนมีดกรีดย้ำๆ อยู่ทุกวัน
ในฝัน
เรายังเห็นกัน
ในความจริง
เราต่างเลือนลาง
.
"มึงเห็นพาดหัวข่าววันนี้ไหม?"
"ข่าวอะไร?"
"พี่บัณฑิตมอเราที่แฟนตายเมื่อปีที่แล้ว
เมื่อวานตอนหัวค่ำ
เขาหัวใจวายตาย
ตรงที่เดียวกับที่แฟนเขาโดนแทงเลย"
"จริงดิ? เพิ่งเรียนจบแท้ๆ เลย
กำลังจะรับปริญญาแล้วด้วย"
"นั่นนะสิ"
.
"ฉันมารับนายแล้ว"
;)
♥
O3; scream - กรีดร้อง
#จนวบ17
#novelber2017
สุขสันต์วันเกิด
น้องเล็กผู้อยู่บนสุดของห่วงโซ่นิวอีสต์
มินกิเดย์
03 NOVEMBER 2017
by จอเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in