เจ้ากระต่ายขนปุย

สีขนกลืนไปกับกองหิมะที่ร่วงหล่นในฤดูหนาว

สี่เท้าเล็กกำลังกระโดดพุ่งทะยานไปเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ

ผืนป่าใหญ่ยามนี้ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน

อากาศเย็นยะเยือกเหมาะแก่การจำศีลอยู่ในโพรงเสียมากกว่า

แต่เพราะมีเหตุจำเป็น 

จึงทำให้เจ้ากระต่ายขนปุยต้องออกมาเผชิญอากาศหนาวในเวลานี้

อากาศหนาวไม่พอ

ยังต้องมาวิ่งหนีอีก

ทางเดียวที่จะหนีให้พ้นคือวิ่งไปให้ถึงโพรงโดยเร็ว

กรร

ไม่ทันที่จะถึงจุดหมาย

ร่างที่สูงใหญ่กว่าก็กระโดดมาขวางเบื้องหน้า

เผยคมเขี้ยวและเสียงคำรามออกมา

ส่งผลให้เจ้ากระต่ายตัวจ้อยเสียหลัก

ล้มกลิ้งไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล

กระต่ายตัวน้อยแน่นิ่งไป

เจ็บร้าวไปทั่วทั้งตัว

ไม่มีแรงแม้แต่ขยับตัวลุก

ก่อนสติจะดับวูบไป

เจ้าตัวน้อยขนปุยพลันเห็นดวงตาเรียวของอีกฝ่าย

เรือนร่างสูงกับขนสีเข้มกำลังเยื้องย่างเข้ามาใกล้

สุนัขจิ้งจอก

ศัตรูตัวฉกาจของกระต่าย

.

"อื้อ"

เสียงครางแผ่วเบาดังลอดผ่านริมฝีปากอิ่ม

ที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงอุ่น

ในห้องที่ตกแต่งด้วยแมกไม้นานาพรรณ

เปลือกตากระพริบเชื่องช้าก่อนจะลืมตาขึ้นมอง

นอนนิ่ง

สมองประมวลผล

ภาพตรงหน้าค่อนข้างคุ้นชิน

ก่อนจะสะดุ้งพรวดลุกขึ้นนั่ง

ปากอิ่มเปล่งเสียงร้องโอดโอยในทันที

ความเจ็บจากแรงกระแทกยังคงอยู่

ผิวขาวเนียนปรากฎรอยช้ำเป็นจ้ำ

ไม่มากนัก แต่ก็เด่นชัดจนน่ากลัว

"จะหนีไปไหน"

เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น

ในขณะที่ร่างโปร่งกำลังจากก้าวเท้าลุกขึ้นจากเตียง

ดวงตาเรียวหันไปยังทิศที่มาของเสียง

ก่อนจะพบเข้ากับเจ้าของห้องแห่งนี้

"ถอย"

กดเสียงออกคำสั่งอีกฝ่าย

แต่กลับไม่กล้าสบตา

"ไม่! กว่าจะตามตัวนายเจอไม่รู้รึไงว่ามันยากแค่ไหน"

"เรื่องของผม!!"

"ดื้อ! หายออกจากถิ่น หนีไปอยู่คนเดียวถึงชายป่า ถ้าออกนอกเขตพี่ นายได้โดนจับกินไปแล้ว"

"ผมจะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็เรื่องของผม ไม่ต้องมายุ่ง"

ร่างโปร่งพยายามขยับตัวหนี

แต่ไม่เป็นผล

เจ้าของห้องจับยึดข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่น

นัยน์ตาเรืองแสงสีอำพัน

พละกำลังเพิ่มขึ้นเกินกว่าร่างกายมนุษย์ของเจ้าตัว

ร่างโปร่งสะดุ้งโหยงเมื่อปะทะเข้ากับทีท่าคุกคามของอีกฝ่าย

ใบหูแปรเปลี่ยนกลายมาเป็นหูกระต่ายสีขาวขนปุย

ลุู่แนบตกลงมาอย่าควบคุมไม่อยู่

ท่าทีใจกล้าเมื่อครู่ปลิวหายไปในทันที

กระต่ายตัวจ้อยที่อาจหาญต่อกรกับจิ้งจอก

ย่อมไม่ส่งผลดีแต่อย่างใด

"ถ้าฮยอนบินยังดื้อ แล้วหนีไปแบบนี้อีก.."

แววตาเจ้าเล่ห์ตามสัณชาตญาตสัตว์ป่าของอีกฝ่าย 

ฉายชัดออกมาอย่างไม่ปิดบัง

กระต่ายขี้ตกใจอย่าง ควอนฮยอนบิน

ถึงกับยืนนิ่ง ชะงักค้างไม่กล้าทำอะไร

"..."

"ระวังจะโดนพี่จับขังไม่ให้ออกไปวิ่งเล่นอีกเลย"

เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูยาวของกระต่ายตรงหน้า

ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมากัดแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายเย็นชื้นที่เจือกลิ่นป่าสนบางเบา

ซุกไซ้ช่วงลำคอยาว แลบลิ้นเลียอย่างหยอกล้อ

"ผ ผมไม่ทำแล้ว ป ปล่อยสิ"

ฮยอนบินพยายามขัดขืน

แต่ร่างกายโอนอ่อนตามอีกฝ่ายจนเกินจะทน

นิ้วเรียวจับขย้ำเนื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่ไว้แน่น

หดคอหนีก็แล้ว แต่กลับโดนสัมผัสจุดอื่นแทนที่

"หึ กว่าจะจับตัวนายได้ คิดเหรอว่าพี่จะปล่อยไปง่ายๆ"

ยกยิ้มส่งให้ฮยอนบินที่กำลังก้มหน้าหนี

"รู้ใช้ไหมว่าบทลงโทษของกระต่ายดื้อต้องเจออะไร"

"...!"

.

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

กระต่ายตัวขาวที่คืนกลับมายังร่างสัตว์ตัวจ้อย

กำลังนอนขดตัวอยู่บนอกของสุนัขจิ้งจอกที่ยังอยู่ในร่างมนุษย์

ค่ำคืนที่ผ่านมา

กระต่ายฮยอนบินโดนทำโทษจนอ่อนแรง

ครั้งสุดท้ายที่อีกฝ่ายปลดปล่อย

เจ้ากระต่ายตัวน้อยถึงกับต้องคืนสภาพเดิม

เพื่อให้ร่างกายรักษาและซ่อมแซมในส่วนที่สึกหรอ

"อย่าหายไปอีกนะ"

สุนัขจิ้งจอกอย่าง ฮวังมินฮยอน

เอ่ยแผ่วเบาอย่างอ่อนโยน

ก่อนจะคืนร่างเป็นจิ้งจอกแดง

โอบกอดกระต่ายขาวขนปุยไว้กับช่วงตัวที่ปกคลุมไปด้วยขนหนา

ป้องกันความหนาวเย็นที่เล็ดรอดผ่านเข้ามา

เข้าช่วงนี้ทีไร

เจ้ากระต่ายในอ้อมกอดมักจะหลบหนีทุกที

หนีกี่ครั้งๆ ก็โดนจับกลับมาได้ตลอด

สาเหตุไม่มีอะไรมาก

ก็แค่.. 

ช่วงฤดูผสมพันธุ์ของสุนัขจิ้งจอก

ที่จะกกกอดแต่คู่ของตัวเองตลอดหน้าหนาว

;)

♥️

O1; forest

#novelber2017

by จอเอง