"ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เราจะอยู่แบบนี้ไปได้จนแก่เฒ่าหรือเปล่า"
เราถามตัวเองเมื่อตอนอายุ 23 ช่วงที่ได้แต่นั่งถอนหายใจไปวันๆ
.
"อ้าว? แล้วไม่ต้องทำงานหรอ"
"ถ้ามี (ที่ชอบ) ก็คงทำแล้วแหละ"
เรามักจะตอบแบบนี้อยูเสมอ แลดูขี้แพ้เหลือเกินสินะ
"มันค่อนข้างรู้สึกไร้ค่าเหมือนกัน ที่เห็นคนในวัยเดียวกันมีงานทำ แต่เราไม่มี"
จะว่าไปเราไม่เคยพูดแบบนี้กับใคร ไม่ยอมให้ใครย่ำยีหรอก แค่คิดในใจเฉยๆ
.
เราจบปริญญาตรีด้านศิลปะ เมื่อปี 2014 แต่เรื่องมีอยู่ว่า
"จะทำอย่างไรถ้าเราไม่รู้สึกอินกับงานที่ทำเลย?"
A: ทำต่อไป
B: ลาออก
.
ที่สุดแล้วเราเลือก B และเรียกสิ่งที่ทำหลังจากนั้นว่า Gap year(s)
เราไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนั้นมาก่อนนะ และในไทยมันออกจะดูประหลาด
ตามหลักแล้วคำนี้ คือ การค้นหาตัวเองในช่วงก่อนเข้ามหาวิทยาลัย
.
ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ "การค้นหาตัวเอง"
(ดู Act Art จัง ช่วยหาคำอื่นให้เราที)
เราคิดว่า มันน่าจะใกล้จบลงแล้วนะ
.
ทั้งหมดนี้ มันเริ่มมาจาก ความรู้สึกไร้ค่า ส่งผลให้เริ่มปิดรับสังคมภายนอก
ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกมั้ง เราแค่พยายามเลี่ยง บทสรุป คือ เราเลิกเล่น Social Media
"การได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น น่าจะเป็นการทำความรู้จักตัวเองมากขึ้นนะ"
เราคิดแบบนี้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in