ที่จริง, มันไม่ใช่การตกต่ำในด้านของฐานะหรือฐานันดรอะไรนั่นหรอก 

เพียงแต่เป็นการตกต่ำในด้านของ ‘จิตใจ’

ตลอดชีวิตการเป็นอูเปียร์ เขาไม่เคยได้คาดคิดมาก่อนว่าจะสามารถพาตัวเองล้มลุกคลุกคลานมาจนสถานที่ ณ แห่งนี้ —บ้านจิตป่วนของพวกยิปซี: รูแมนซิค วงศ์วานสุนัขสายพันธุ์ที่มีสัญชาตญาณวิเศษเหมือนดั่งตัวเขา หนึ่งในถิ่นพักอาศัยที่พวกเขาร่อนเร่เข้าไปอยู่--วิสัยยิปซีละนะ ห้ามอะไรได้ และหากจะให้ถามถึงสาเหตุว่าทำไม ทำไมโรมันจึงเลือกที่จะเตร่มาที่นี่ แทนการเข้าไปขอคืนดีกับมารดาผู้ที่เขาไม่ต้องการให้บ่มเลี้ยง นั่นไม่มีเหตุผลชัดเจนเลย ไม่มี

โรมันตะกุยประตูด้วยหลังมือ ก่อนจะเริ่มกระแทกประตูด้วยศอก เอนโหมน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายพุ่งเข้าใส่แผ่นไม้ที่งี่เง่านั่น  ประจวบเหมาะกับที่มีเสียงโหวกเหวกดังขึ้น เขากรีดร้อง เขาฟูมฟาย “ปีเตอร์!” เขาเรียกหา ตะเบ็งเสียงถึงรายนามของคนที่เขาทั้งรักและเกลียด อดีตเพื่อน อดีตผู้ที่ทอดทิ้งเขาไป—

บานประตูได้ถูกเปิดออกอย่างไม่แน่ใจนัก ด้านหลังของมันเป็นร่างของคนที่เขาเพรียกหายืนอยู่ตรงนั้น ตรงนั้น—ต่อหน้าเขา ดวงตาสีฟ้าสุกสกราวนั่นมีแววตกใจเสียเต็มประดา ช่างเป็นแววตาที่สวยงามเสียนี่กระไร

ใช่ สำหรับโรมันปีเตอร์มีดวงตาที่งดงามเสมอ ไม่ว่าจะเป็นยามที่บริสุทธิ์ หรือเป็นยามที่น่าชิงชังก็ตาม

ถึงแม้เวลาจะดำเนินต่อ แต่แผลก็ยังคงสดใหม่ โรมันไม่ได้ให้อภัยปีเตอร์เสียทีเดียว หากแต่ในเวลานี้ เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าตนเองไร้หนทางแล้ว

สายเลือดอูเปียร์ที่พุ่งพล่านทำให้โรมันอดเบนดวงตาไปที่ลำคอระหงของปีเตอร์ไม่ได้ เขาปรือเปลือกตา หอบหนักมาก่อนหน้า ขณะเดียวกันก็ค่อยๆ ทรุดร่างงอตัวลงอย่างนั้น ไม่ไหว จวนเจียนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เขาไม่ต้องการ--ไม่สิ เขาต้องการ หากแต่มันเป็นเรื่องที่ผิด

เขาไม่อยากพลาดพลั้งกระทั่งพรากชีวิตคนบริสุทธิ์

ปีเตอร์ที่มีท่าทีที่ตระหนกเฉกเดียวกันค้อมตัวมาพยุงร่างของอดีตคู่หูเอาไว้ ปากก็ว่าชื่อโรมัน ประสมไปกับปุจฉาพื้นฐานมากมายอย่าง”เกิดอะไรขึ้นกับนาย” แน่นอน ปีเตอร์ยังคงไร้เดียงสาเสมอ ความคิดที่เขามีต่อพวกอูเปียร์ช่างบริสุทธิ์นัก

โรมันซุกศีรษะเข้ากับลำคอนั้น เขาไม่มีแรงเหลือแล้ว และเสียงกระแสเลือดสูบฉีดนี่ก็ช่างดังกังวานเสียเหลือเกิน ชั่วขณะหนึ่งเขาเกือบจะพ่ายแพ้แก่มัน หากแต่ก็เป็นเขา—โรมัน ก็อดฟรีย์ คนที่อดทนแข็งขืนมันได้ไม่จบไม่สิ้น—เขาดุนหัวตนเองกับอกนั้น ฮึบหายใจเค้นเอาแรงที่มียกแขนขึ้นเพื่อผลักการช่วยเหลือของปีเตอร์ออก “ไม่ปีเตอร์ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” เขาว่าตวาด ฟังดูคล้ายเป็นแรงโทสะอย่างที่บุตรแห่งก็อดฟรีย์มักใช้เวลาที่อะไรๆ ไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง

แน่นอนว่าเจ้าสุนัขนั่นมีท่าทีงุนงงอย่างเห็นได้ชัด หากแต่กระบวนการที่ใบหน้านั้นผันแปรเป็นอารมณ์โกรธเคืองก็เป็นไปได้อย่างรวดเร็วเฉกเดียวกัน

“โอเค, อย่าลืมว่านายเป็นคนมาเคาะประตูบ้านฉันเอง” ปีเตอร์ทำหน้าตึง ทีแรกเขาว่าจะไสร่างนี้ออกไปและปิดประตูเข้าสู่ธรณีประตูดังเดิมแล้ว แต่ด้วยท่าทีที่บ่งบอกว่า อย่างไรเสียโรมันก็ไม่มีทางโอเค เขาจึงยังยืนคอยดูอาการอยู่แบบนั้น

ใช่, มันอาจฟังดูย้อนแย้งหน่อย แต่โรมัน--

โรมันเริ่มร้องไห้และเขาเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าอยากจะกลั้นมันเลยด้วยซ้ำ แผ่นหลังกว้างกระเพื่อมขึ้นลงอย่างไร้ศิลปะ เสียงสะอื้นดังขึ้นประดุจว่าชายหนุ่มที่มียศเป็นถึงเจ้าของบริษัทก็อดฟรีย์ผู้นี้ยังเป็นเพียงเเค่เด็กชายตัวจ้อย เด็กชายผู้ไม่รู้อะไรเลย เขาเงยหน้าเชยตาสบปีเตอร์ ดวงตาที่กำลังเกิดอุทกภัยนั้นดูสับสนอลหม่าน

 “เฮ้ เฮ้” ปีเตอร์กลับมาทรงตัวอยู่ในท่าย่อเข่า เขาเคลื่อนกายเข้าหาโรมันคล้ายมีแรงดึงดูด และโรมันเองก็ตอบรับความช่วยเหลือของเขาแล้วในคราวนี้ “โรมัน, ไม่ว่านายจะเป็นอะไร มันต้องดีขึ้นแน่” โรมันซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดนั้น เขากำชายเสื้อของปีเตอร์แน่นอย่างหาที่พึ่ง การเป็นอูเปียร์ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเขา มันช่างเป็นเสมือนพร พรแห่งอำนาจ ซึ่งเคลือบมากับคำสาปรสเริศหรู ต้องสูบกายเนื้อเพื่อให้เป็นลาภปาก

“ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้วได้ไหม ฉันไม่อยาก” เขาว่าเสียงสะอื้น ฟังดูบ้าคลั่ง และสิ้นหวังในคราวเดียวกัน “ใช้ชีวิตใต้ความกระหาย ความบ้าคลั่ง อยู่กับมันที่จิกทึ้งฉันฉิบหาย ไม่เอา ไม่เอาแล้วได้ไหม” เขาร้องไห้หนักขึ้น หนักขึ้น ที่ปลายสุดเป็นไรเสียงแห่งความเว้าวอน ปีเตอร์เริ่มเข้าใจทุกอย่าง เขากระชับกอด ดวงตามองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า พลันขณะนั้นภาพจินตนาการถึงความทุกข์ทรมานของสายเลือดอูเปียร์ก็หลั่งไหล 

ให้ตาย, 

.