ยุนกิ : พอทำแบบนี้แล้วรู้สึกสงบขึ้น...

โดยที่ไม่ทันรู้ตัว

แขนของยุนกิก็รัดร่างของฉันแรงขึ้น

เขากอดฉันแรงขึ้น

    "ด...เดี๋ยว..เดี๋ยวสิ ฉันเจ็บนะ..."

ไหล่ของเขาสั่นไหว..

ฉันได้ยินเสียงร้องไห้

ยุนกิ : ขอโทษนะ...แต่ขออีกนิด...ขออีกแค่นิดเดียว ฉันอยากอยู่แบบนี้....ขอร้องล่ะ อย่าห่างฉันไปไหนนะ

ฉันไม่สามารถขยับตัวออกมาจากตรงนั้นได้

ยุนกิ?

นายมาอยู่ที่นี่

ก็เพื่อทำความฝันให้เป็นจริงไม่ใช่เหรอ?

นายอยากจะเป็นนักร้อง

แล้วนายก็ทิ้งฉันไปเพราะความมุ่งมั่นของนายไม่ใช่เหรอ?

คนที่อยู่ที่นี่ ตอนนี้...

ไม่ใช่ยุนกิ...

ที่ฉันรู้จัก....