พี่ : อาร์มี่จัง ... เธอตื่นอยู่หรือเปล่า?

ครืด ครืด...

ฉันได้ยินเสียงเสียดสีของเตียง...

พี่ : อาร์มี่จัง... วันนี้ฉันก็จะมอบความรักให้เธอเยอะ ๆ ... อ่ะ เฮ้ย!! นายเป็นใคร???
ยุนกิ : สวัสดี
พี่ : ท...ทำไม...ทำไมยุนกิถึงมาอยู่ในเตียงของอาร์มี่จัง?
ยุนกิ : เฮ่! พี่ส่งเสียงดังแบบนั้นมันดีแล้วเหรอครับ? เดี๋ยวทุกคนก็ตื่นกันหมดหรอก
พี่ : ......
ยุนกิ : อาร์มี่ ... ออกมาได้แล้ว
    “…..”
พี่ : อาร์มี่จัง... เธอพูดเรื่องนี้ให้ยุนกิฟังเหรอ?
    “…..”
ยุนกิ : ผมรู้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ? หรือพี่อยากจะให้ทุกคนตื่นขึ้นมาเจอพี่ แล้วพี่ก็ต้องมานั่งอธิบายให้ทุกคนฟัง
พี่ : เอ...เอ่อ...
ยุนกิ : งั้น... พี่ห้ามเข้าใกล้อาร์มี่อีกเป็นอันขาด! ถ้าพี่ยังทำแบบนี้อีก เรื่องนี้แดงแน่นอน
พี่ : ข...เข้าใจแล้ว.. แต่ว่า เชื่อฉันนะ ฉันรักอาร์มี่จริง ๆ นะ
    “ล…เลว...แล้วพี่หนูล่ะ? แล้วพี่แต่งงานกับพี่สาวหนูทำไม! อย่ามาพูดจาเหลวไหลอะไรแบบนี้นะ อย่ามาพูดแบบนี้!!!
ยุนกิ : อาร์มี่...เธอจะเอาไง? ปล่อยไว้แบบนี้มั้ย? ถ้าจะมาอยู่ด้วยกันแบบนี้อึดอัดแน่ ๆ อ่ะ
พี่ : เดือนหน้าฉันจะออก...คือเรื่องนี้วางแผนกันไว้แล้ว ฉันรู้ตัวเองว่ากำลังทำเรื่องเลวร้ายไว้กับอาร์มี่ เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ฉันมักจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ยุนกิ : ระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้? นายนี่มัน...นี่มันอาชญากรรมเลยนะ นายรู้มั้ยว่าอาร์มี่ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหนกับพฤติกรรมของนาย!? บอกใครไม่ได้ ต้องเก็บไว้... ต้องเก็บไว้...
    “ไม่ต้องแล้วล่ะ”
พี่ : เอ๊ะ?
ยุนกิ : อาร์มี่...
    “ไม่ต้องแล้ว เรื่องนั้นหนูยกโทษให้ไม่ได้หรอก หน้าพี่หนูก็ไม่อยากจะเห็นแล้ว แต่...ช่วยสาบานกับหนูตอนนี้ได้มั้ย ว่าพี่จะรักพี่สาวหนูตลอดไป รวมทั้งเด็กที่จะเกิดมาด้วย
พี่ : ด...ได้...
    “แล้วก็ อย่าเข้าห้องหนูอีก”
พี่ : อื้อ ขอโทษนะ

พี่เขาพูดแค่นั้น และก็ออกจากห้องของฉันไป

น้ำตาของฉันไหลออกมาเงียบ ๆ
และยุนกิ...
เขามองฉันด้วยความเป็นห่วง