Frank Castle & Billy Russo



รอยแดงยาวพาดผ่านเป็นทางซ้อนทับกันอยู่บนแผ่นหลังขาวเนียน บางจุดเปลี่ยนสี บางจุดตกสะเก็ด แฟรงค์บีบผ้าชุบน้ำอุ่นในมือพอให้หมาด แตะมันลงบนผิวของคนที่นั่งหันหลังให้ตนเองอยู่อย่างเบามือ ต้องเช็ดทำความสะอาดเสียก่อนแล้วตามด้วยทายาให้ถูกต้อง เขายืนกรานเช่นนั้นเมื่อแรกเห็นร่องรอยเหล่านี้


แฟรงค์อยากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เขาเลือกจะเงียบก็คือดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นที่มองมาอย่างเงียบงัน บิลลี่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้แสดงสีหน้าแบบไหนเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอย่างนั้นเพื่อเรียกร้องให้ถามหรือออกความเห็นอะไร มันมีความหมายชัดเจนตรงตามที่เห็น ไม่ซับซ้อนอะไรเลย


รอยแดงเหล่านั้นมันคือรอยเข็มขัด
 จากใครไม่ต้องคิดนาน มันมาพร้อมกับเจ้าของรอยกัดรอยจูบตรงไหล่นี่ล่ะ


แม้ว่าจะไม่ได้เรียนแพทย์แต่ความสามารถในการทำแผลของแฟรงค์ก็นับว่าอยู่ในระดับที่พอใช้ได้ เคอร์ติสสอนเอาไว้ในตอนที่เขาต้องทำแผลให้ตัวเองทุกขั้นตอน แฟรงค์ยังจำมันได้ดี นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่เขามีแผลที่ต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์หรือเป็นเดือนกว่าจะหาย


บิลลี่ดึงเสื้อลงเมื่อแฟรงค์แปะพลาสเตอร์เสร็จ สเวตเชิ้ตสีเทาดูหลวมโคร่งเมื่ออยู่บนลำตัวเพรียวสมส่วน


“บิล” เขาตัดสินใจเอ่ยเรียก อยากจะคุยเรื่องนี้อย่างจริงจังสักครั้ง “นายเคยคิด—”

“อย่าพูดมันออกมา” บิลลี่กล่าวขัดเสียงเบา ใบหน้าเฉยชา “ฉันรู้ แฟรงค์ เชื่อเถอะ ไม่ต้องพูดมันออกมา”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ทั้งหมดที่แฟรงค์สามารถทำได้ก็มีแค่กลืนประโยคที่อยู่บนลิ้นลงคอไป

.