ฉันเคยตั้งคำถามกับตัวเอง — คนเราน่ะ จะร้องไห้ให้กับความเหงาได้จริงๆงั้นเหรอ

แล้วฉันก็ตอบตัวเองได้แล้ว ว่าการร้องไห้ให้กับความเหงานั้น คงไม่เกิดขึ้นหรอก สิ่งที่เกิดขึ้นน่ะ คือการร้องไห้ให้กับตัวตนของฉันที่ไม่มีใครต้องการต่างหาก

ความเหงาอยู่กับฉันมานาน นานจนฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ความเหงาไม่มีรูป ไม่มีเสียง ไม่มีกลิ่น มีเพียงอากาศที่เบาบางรอบตัวคล้ายกับว่ามันโอบอุ้มฉัน

ฉันเกลียดความเหงา และเกลียดความจริงที่ว่าที่มันอยู่กับฉันเพราะว่าไม่มีใครต้องการฉัน

ความเหงาตอกย้ำฉันทุกๆครั้งที่ฉันหายใจ ทุกครั้งที่ฉันตื่น ทุกครั้งที่ฉันใช้ชีวิต

และแย่ไปกว่านั้น ยิ่งฉันพยายามที่จะเอาความเหงาออกไป สุดท้ายความเหงาก็กลับมา และฉันก็หายใจไม่ออกอีกครั้ง

สุดท้ายฉันก็ต้องใช้ชีวิตกับความเหงาอยู่ดี ความเหงาที่นานวันไปยิ่งบีบรัดจนเจ็บปวด แต่ไม่ถึงกับตาย อย่างน้อยความเหงาก็ปราณีฉัน

อย่างน้อยฉันก็มีความเหงาอยู่ข้างกาย ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดมันก็ตาม

KN.