…ใช่มันเหมือนกลิ่นดอกไม้ หอมหวานเเต่มีระยะเวลาอันเเสนสั้น

        ในวันนั้นเป็นวันที่เเสนจะธรรมดาเเละน่าเบื่อเเต่อยู่ๆฉันก็ได้พบเจอกับคนๆนั้น จะเรียกว่า “รักเเรก” ก็ไม่ใช่เเต่เขากลับเป็นคนที่ทำลายกำเเพงในหัวใจของฉันได้เเต่กว่าจะถึงจุดๆนั้น เราสองคนเจ็บปวดกันเป็นอย่างมาก 

       เริ่มเเรก เราได้พูดคุย เเลกเปลี่ยนความคิด พูดคุยอย่างสนุกสนาน ใครจะไปรู้หล่ะว่าอยู่ๆทั้งสองก็ได้เข้ามาอยู่ในความสัมพันธ์มี่เรียกว่า “แฟน” อย่างที่ว่ามันหอมหวาน หอนหวานเสียจนเราหลงลืมโลกของความเป็นจริง ที่เขาพูดกันว่า “ความรักทำให้คนตาบอด” มันไม่เกินจริงเลย

      แต่เเล้วกลิ่นอันหอมหวานมันก็ได้จบลง ใช่มันเเสนสั้น     

           .

           .

           .

           .

     “…มันจบเเล้ว” เสียงนั้นดังก้องอยู่ในใจ มันเจ็บ เจ็บเหมือนโลกทั้งโลกพังต่อหน้าต่อตา เจ็บจนน้ำตาก็ไม่สามารถไหลออกมาได้ เหลือเพียงเเต่ข้อความเเละใจดวงนึงที่เเตกสลาย