เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
จะเขียนฟิคจากคีย์เวิร์ดที่คุณให้มาpunpun35
Haiiro to Ao
  • @Moonclock_Fuchi

    Haiiro to Ao

    สีเทาและสีฟ้า


    -ผ่านทิวทัศน์เดิมๆ ข้างทาง เห็นเงาตัวเองสะท้อนในกระจก-

    โยเนะสึ เคนชิ กลับบ้านเกิดครั้งแรกในรอบหลายปี

    พื้นที่แถวนี้ไม่เปลี่ยนไปสักนิด

    มีแค่เขาที่โตขึ้น

    และบ้านหลังนั้นที่ดูผุพังขึ้นเยอะ

    บ้านของเพื่อนสนิท สุดะ มาซากิ


    -อยากรู้จัง นายตอนนี้กับตอนนั้นยังเหมือนเดิมอยู่ไหม-


    เพื่อนสนิทที่เล่นกันทุกวัน โดดเรียนด้วยกัน ไปนอนที่บ้าน ซื้อขนมมาแบ่งกันกิน ผลัดกันลอกการบ้านก่อนส่งครู


    ทั้งที่ดีกันขนาดนั้นแท้ๆ


    “ฉันจะไปโตเกียว” มาซากิวัยเด็กพูดกับโยเนะสึ

    “ไปสิ” โยเนะสึตอบเรียบๆ ตามนิสัย


    “แล้วจะได้เจอกับเพื่อนที่ดีแบบนายอีกไหม” มาซากิถามกลับ “จะได้เจอกับนายอีกไหม” ก่อนจะสะอื้น


    “เป็นอะไร ทำไมจู่ๆ….” โยเนะสึเริ่มสงสัย “นายจะย้ายออกหรอ”

    “พ่อต้องย้ายงาน แต่ฉัน… ฉันอยากอยู่กับนายนะ” 


    โยเนะสึนิ่งไปสักพัก “ไปเจอกันที่โตเกียวก็ได้”

    “สัญญานะ”

    “อื้ม”

    -“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พวกเราหาวิธีได้แน่” นายหัวเราะอย่างสดใส ฉันจำวันนั้นได้ดี-


    ————————

    สุดะ มาซากิ

    ปีนี้อายุ 28

    “คนไม่รักษาสัญญา”

    พอค้นห้องแล้วเจออัลบั้มภาพวัยเด็ก เห็นหน้าหมอนั่นแล้วหงุดหงิดใจชะมัด


    อาจจะเป็นความผิดเขาส่วนหนึ่งที่ทำที่อยู่ของโยเนะสึหาย ตั้งแต่ย้ายมาเลยไม่เคยติดต่อไปเลย แต่เขาไม่ได้ผิดแค่ฝ่ายเดียวซะหน่อย ทั้งที่ให้ที่อยู่ใหม่กับฝ่ายนั้นไปแล้ว โยเนะสึไม่ติดต่อมาเองสักครั้ง


    ก็เป็นคนไม่รักษาสัญญานั่นแหละ


    อยู่โตเกียวมาหลายปี ไม่เคยจะเจอกันสักครั้ง

    จะมีไหม คนที่ไม่ได้เจอกันมานาน แต่ถ้าเดินผ่านกัน มันต้องรู้สึกอะไรสักหน่อยสิ

    สุดะเขกหัวตัวเองทีนึง โทษฐานที่ดู kimi no na wa มากไป


    ถ้าจะได้เจอกัน ก็เจอไปนานแล้วล่ะ


    -ตามร่องรอยบ้าบอของนายไปทีละเล็ก แล้วก็ร้องเพลงต่อ-


    สุดะ มาซากิ กลับบ้านเกิดครั้งแรกในรอบหลายปี


    พื้นที่ตรงนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย


    สนามเด็กเล่นเดิมๆ

    โรงเรียนเก่า พอเจอนักเรียนประถมก็อดคิดถึงไม่ได้

    เป็นไงบ้างนะ โยเนะสึ เคนชิ


    “สุดะ มาซากิ ใช่ไหม” อดีตครูประจำชั้นทักเขา “ไม่เจอกันตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลย นัดกันมาหรอเนี่ย”

    “นัดหรอครับ” สุดะถาม

    “อ้าว ก็เมื่อกี้เพื่อนสนิทเธอก็มาที่นี่ คนนั้นน่ะ ที่ชอบวาดรูปตอนเรียนตลอด”

    “โยเนะสึ เคนชิ น่ะหรอครับ”

    “นั่นแหละ”


    -ตอนนี้ฉันมีแต่เสียงตะโกนจากความสิ้นหวัง มันสายไปแล้วสำหรับทุกอย่างจริงหรอ-


    สุดะ มาซากิ วิ่งกลับไปสนามเด็กเล่นที่ผ่านมา

    ถ้าเป็นไปตามนั้นจริง เขาควรต้องอยู่ตรงนั้น


    “เคนชิ!”

    “เคนชิ!”

    “โยเนะสึ เคนชิ!”


    และก็มีคนนึงโผล่มากอดเขาจากข้างหลัง


    “มาซากิ” โยเนะสึ เคนชิ โผล่มาทักทาย


    “เจอตัวนายแล้ว” สุดะ มาซากิ ร้องไห้ “ฉันขอโทษ ขอโทษที่ไม่เคยติดต่อไปเลย”


    “ฉันคิดถึงนายมาก กลับมาดูบ้านเก่าของนายเพราะอยากรู้ว่านายเป็นไงบ้าง”


    “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

    “อื้ม”


    “เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ใช่ไหม”

    “นายเป็นเพื่อนสนิทของฉันเสมอนะ”


    ————————

    การจากลาเป็นสีเทา

    แต่พอได้เจอกันอีกครั้ง สีเทาก็เป็นสีฟ้าที่สดใสได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in