แฝด พี่ น้อง
เคนชิ โยเนะสี
ศิลปินมากความสามารถ
ภายนอกที่ดูเงียบขรึมและพูดน้อย
แท้จริงแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ
โนดะ โยจิโร่ นักร้องที่เจ้าตัวนับถืออย่างสุดใจนั่งคิด นอนคิด
ไปให้สัมภาษณ์ทีไร ไม่เห็นเหมือนตัวจริงเวลาอยู่ด้วยกันสักนิด
โยเนะคุงน่ะพูดเก่ง ยิ้มเก่ง ขี้อ้อน
เวลาเขินๆ ไม่รู้จะทำอะไรก็จะวาดแต่รูป
กระดาษดีๆมีไม่วาด สุดท้ายทิชชูที่บ้านก็หมดทุกที
สงสัยต่อไม่ไหว โนดะโทรศัพท์หาอีกฝ่ายทันที
“พี่โนดะ” อีกฝ่ายส่งเสียงดีใจกลับมา
“โยเนะคุงว่างไหม มาหาหน่อย” โนดะเข้าประเด็นทันที
“ได้ แต่ผมไม่ทำกับข้าวนะ ขี้เกียจ น้าๆ ซื้อเข้ามาหน่อยสิครับ”
“ไม่น้า อายุเท่านี้เรียกพี่ก็พอ”
“ลุง ผมเอาข้าวหน้าเนื้อนะ” แล้วคนที่เด็กกว่าแต่สูงกว่าก็ตัดสายไป
“เออ” โนดะกระแทกเสียงใส่อากาศ
โยเนะสึยิ้มให้โทรศัพท์ที่ตัวเองเพิ่งวางสายไป ไม่ได้กวนประสาทใครแล้วมีความสุขเท่านี้บ่อยนัก
โนดะกำโทรศัพท์สั่นๆเพราะความโกรธในมือ
จะสั่งอาหารให้กินไม่ได้เลยคอยดู
“ข้าวหน้าเนื้อบีบเลม่อน โรยปาปริก้า ขอถ้วยใส่ลายนกฟลามิงโก้หรอครับ?” พนักงานทวนเมนูอาหารที่พิศดารที่สุดที่เคยได้ยิน โนดะก็ได้แต่นึกชมจินตนาการที่เอาเพลงของคนกินมาทำเป็นเมนูอาหารที่ดีได้ขนาดนี้
หลังวางสาย โนดะก็ปอกส้มกินต่อด้วยอารมณ์เบิกบาน
ตอนโยเนะคุงกิน จะทำหน้ายังไงนะ?
“แหวะ”
โนดะที่ทำทีไปเปิดตู้เย็นตอนโยเนะสึกินข้าวคำแรกเพราะกลัวจะกลั้นขำไม่ไหวเดินกลับมาที่โต๊ะ แต่ก็อดอมยิ้มเล็กน้อยไม่ได้
“อะไร” ถามทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
“ข้าวบูดอะลุง” โยเนะสึเบะปาก
“บูดอะไร้” โนดะทำหน้าไม่เชื่อ แล้วก็กินตามไปอีกคำ รู้สึกพะอืดพะอมแต่ก็ไม่ได้แสดงอะไร
“เนื้อหมักเลม่อนไง จะได้นุ่มๆ อร่อยจะตาย”
“ถ้าอร่อยพี่ก็กินเอง เดี๋ยวผมทำกับข้าวใหม่” โยเนะสึลุกขึ้นแล้วก็บุกรุกครัวเจ้าของบ้านทันทีทันที
โล่งอกไป ถ้าให้กินเนื้อเลม่อนอีกสักคำ เขาเองก็คงไม่ไหวเหมือนกัน
โนดะแอบคายข้าวในปากทิ้ง
เคนชิ โยเนะสึ เดินกลับมาที่โซฟาอีกครั้ง
ยากิโซบะที่มีแต่เส้นจำนวนมากถูกวางตรงหน้าโนดะ
ปริมาณมากราวกับโยเนะสึเทเส้นทั้งห่อไปต้ม
“ผมมานึกๆดูละ เลม่อน ปาปริก้า ถ้วยฟลามิงโก้ พี่จงใจประชดเพลงผมชัดๆ”
“ก็ถูก แล้วนี่อะไร”
“เพลงพี่ไง”
“เพลงไหน”
“ใบ้ว่าเป็นเพลงประกอบที่มีลิง ดังมากๆด้วย”
“ห๊ะ”
“เส้นเส้นเส้น”
โนดะสำลักเส้นออกทางจมูก น้ำหูน้ำตาไหลหมด
ไม่ตลกเลย แสบมาก
กลิ่นเลม่อนขมๆ ยังตราตรึงในจมูก
นับเป็นประสบการณ์แย่ๆครั้งหนึ่งของเขาแล้วกัน
——
หลังที่โยเนะสึกลับไปสักพัก ก็ถึงเวลาของรายการเพลงที่โนดะรอดูสัมภาษณ์ของอีกฝ่าย
“เคนชิซัง ปกติช่างพูดไหมครับ” พิธีกรรายการเพลงถามคั่นจังหวะเดดแอร์หลังศิลปินแสดงจบ ยิ้มเขินๆและไม่เอ่ยอะไรสักคำ
“ครับ”
“อ่า... วันนี้มีอะไรจะฝากแฟนคลับไหมครับ”
“ขอบคุณครับ” คนช่างพูดโค้งตัวหนึ่งที
——
โยจิโร่ โนดะ กำรีโมททีวีในมือด้วยความแค้น
แฝดพี่ แฝดน้อง ในร่างของโยเนะเคนแน่ๆ
ทำไมคนเดียวกันถึงต่างกันได้ขนาดนี้?
ชวนมาบ้านไม่ได้อะไรเลย นอกจากกลิ่นเลม่อนนั่นแหละ
เส้นบะหมี่ที่ตุนไว้ก็หมด
——
เคนชิ โยเนะสึ ทวนคำพูดตัวเองในรายการ
ลืมบอกไปประเด็นหนึ่ง
ปกติจะพูดมากกับคนที่รักเท่านั้นแหละ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in