Rating: Teen and Up Audiences

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : TOMORROW X TOGETHER

Categories: M/M

Relationship: YEONJUN/SOOBIN

Characters: YEONJUN, SOOBIN, WOOYOUNG (ATEEZ)

Additional Tags: Fluff, Rom-Com, Highschool AU

Credit: ภาพปกโดย Photo by zehua chen on Unsplash

Work Title: Lucky

Notes:

• ขออนุญาตเรียนเชิญคุณจองอูยองมาเป็นแขกรับเชิญในเรื่องนี้นะคะ
• ไม่ได้ตรวจคำผิดก่อน ใครเจอสะกิดได้นะคะ เดี๋ยวมาแก้ค่า T_T

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

––––––––––––––––––––

Lucky

YEONJUN/SOOBIN

ชเวยอนจุนเกลียดการตื่นเช้า

คาบแรกของเขาเริ่มเรียนตอนเก้าโมงเช้า ปกติแล้วเขาจะตื่นสักแปดโมงครึ่งทำทุกอย่างให้เสร็จภายในสิบห้านาทีแล้วออกจากห้องตอนแปดโมงสี่สิบห้า ใช้เวลาสิบนาทีวิ่งสุดชีวิตไปถึงหน้าโรงเรียนตอนแปดโมงห้าสิบห้านาทีพอดี จากนั้นเดินเอื่อยเฉื่อยอีกหน่อยถึงหน้าห้องเรียนตอนแปดโมงห้าสิบแปด แล้วมีเวลาถอนหายใจเล่นก่อนออดคาบแรกจะดัง

หากทำเช่นนี้ก็จะไม่ต้องตื่นเช้ามาก แต่จะหิวเพราะไม่ได้กินข้าวเช้า แล้วอาจจะสมองไม่ทำงานไปจนกว่าจะจบคาบแรกแล้วพอจะเจียดเวลาวิ่งลงจากตึกไปหาขนมปังโง่ ๆ สักชิ้นแอบกินตอนคาบถัดไป เป็นกิจวัตรที่ไร้ระเบียบจนน่าละอายถ้าต้องเล่าให้ใครฟัง แต่พอบอกกับชเวซูบินไปตรง ๆ ตอนที่กำลังกระวีกระวาดกวาดอาหารกลางวันลงท้องราวกับคนตายอดตายอยาก อีกฝ่ายกลับหัวเราะจนตาปิด แล้วบอกว่า “เดี๋ยวผมช่วยเอง”

ตอนแรกยอนจุนคิดไม่ออกเลยว่า รุ่นน้องที่เด็กกว่าเขาหนึ่งปีซึ่งบังเอิญเจอกันที่เรียนพิเศษจะช่วยให้ชีวิตเขาดีขึ้นได้อย่างไร กระทั่งได้ทดลองปล่อยให้เจ้าเด็กตายิ้มแก้มยุ้ยคนนี้เข้ามาในชีวิตของเขาจริง ๆ จัง ๆ ชเวยอนจุนจึงรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นคนที่โชคดีเสียเหลือเกิน

โทรศัพท์มือถือของชเวซูบินดังตอนเจ็ดโมงเช้า

ชเวยอนจุนเคยรำคาญมันในวันแรก ๆ เพราะเสียงรบกวนนี้ทำให้เขาต้องเสียเวลานอนไปหลายสิบนาที แต่ซูบินก็ดับความหงุดหงิดในใจของเขาด้วยปลายนิ้วที่เกลี่ยเบา ๆ ที่ข้างแก้มและริมฝีปากที่ประทับลงมา

“ตื่นได้แล้วครับ พี่จุน”

เพียงแค่นั้น ชเวยอนจุนก็ตาสว่างขึ้นมาทันใด

ถ้าวันไหนเขาไม่ง่วงมากก็จะทันกอดฟัดอีกฝ่ายอยู่ราวห้านาที แต่ถ้าวันที่ชเวยอนจุนแบตอ่อนจนเกินจะตอบโต้ ซูบินจะเป็นคนกอดเขาแน่น ๆ แล้วค่อยลุกจากเตียงไป

ชเวยอนจุนเคยคิดว่าชีวิตราวกับความฝันเช่นนี้คงมีแต่ในซีรีส์โรแมนติกเท่านั้นแหละ แต่พอเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ ก็ทำเอาอดยิ้มราวกับคนโง่ไม่ได้

ซูบินตื่นก่อนเลยใช้ห้องน้ำก่อน ยอนจุนจะใช้เวลาที่รอจัดเสื้อผ้ามาวางให้เรียบร้อย พอแท็กมือเปลี่ยนตัวกันเข้าไปห้องน้ำ ออกมาก็จะเห็นซูบินที่แต่งตัวเสร็จแล้วกำลังเช็กกระเป๋านักเรียนของตัวเองอยู่

“เธอไม่ลืมอะไรหรอกน่า”

“ยังไงก็ควรดูอีกรอบก่อนอยู่ดีนี่นา” ซูบินว่า “พี่เถอะ ลืมหรือเปล่า มีงานต้องส่งไหมวันนี้”

วินาทีนั้นเองที่ชเวยอนจุนนึกอยากกราบเท้าซูบินอีกสักรอบ เขาเกือบลืมหยิบรายงานวิชาประวัติศาสตร์ใส่กระเป๋าแล้วจริง ๆ

ภารกิจทั้งหมดนี้เสร็จสิ้นในเวลาประมาณสามสิบถึงสี่สิบห้านาที แน่นอนว่าคนที่ช้ามักเป็นชเวยอนจุน เขามักใช้เวลาระหว่างแต่งตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ แกล้งหยอกซูบินบ้างจนคนเป็นรุ่นน้องบางทีต้องเดินหนีออกมาไปรอนอกห้องนอน จนยอนจุนพอใจนั่นแหละ กิจวัตรของพวกเขาจึงจะดำเนินต่อ

แต่งตัวเสร็จยังไม่ทันแปดโมง ถ้าวันไหนคิดอะไรออกก็จะทำอาหารเช้ากินกันเองง่าย ๆ ก่อนไปเรียน แต่บางวันก็เลือกแวะซื้ออาหารที่ร้านสะดวกซื้อใกล้บ้านกินกัน ปกติแล้วยอนจุนไม่ชอบกินข้าวข้างนอก เมื่อก่อนตอนอยู่คนเดียวมันสะดวกก็จริง แต่พออยู่กับซูบินก็อยากใช้เวลากับซูบินมากกว่า

“ถ้าเจอเด็กในโรงเรียนก็ต้องทำเป็นไม่รู้จักเธอน่ะสิ น่ารำคาญจะตาย”

ซูบินมักจะหัวเราะกับคำพูดนั้น

“ผมไม่เคยบอกให้พี่ทำแบบนั้นเลยนะ”

“แต่ถ้าคนรู้ว่าเธอสนิทกับพี่ มันจะแย่เอานะ”

ถ้าเขาพูดแบบนั้นออกไป ซูบินมักจะยื่นหน้ามากดจูบเบา ๆ ที่มุมปาก แล้วยิ้มกว้างให้

“ผมบอกแล้วไง ผมไม่สนใจเรื่องพวกนั้นสักหน่อย”

ชเวยอนจุนบอกแล้ว เขาเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก

พอเข้าใกล้โรงเรียน ชเวยอนจุนจะเดินทิ้งห่างจากซูบินทันที รอจนอีกฝ่ายหันกลับมายิ้มให้เขาแล้วเดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว เขาจึงจะออกเดินอีกครั้งเพื่อไม่ให้คนคิดว่าพวกเขามาโรงเรียนด้วยกัน

มันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย ชเวยอนจุนมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่บอกเล่าทุกอย่างให้ฟังได้ แต่กลับเรื่องนี้ก็รู้สึกว่ายากที่จะสาธยายให้ฟังว่ามันเป็นมาอย่างไร อะไรทำให้คนอย่างเขารู้จักจนถึงขั้นสนิทสนมกับนักเรียนตัวอย่างอย่างชเวซูบิน พวกเขาเรียนกันคนละชั้นปี อยู่กันราวกับคนละโลก ขณะที่ซูบินเป็นตัวแทนแข่งวิชาการของโรงเรียน ยอนจุนคือคนที่ถ้าพูดชื่อในหมู่นักเรียนเกเรทุกคนก็หวาดหวั่น เขาเป็นคนแบบนั้น คนที่พร้อมจะต่อยตีทุกคนที่เข้ามาหาเรื่อง เขาไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่ก็ไม่เคยยอมใครเช่นกัน

เหตุผลเดียวที่เขายังไม่โดนไล่ออกจากโรงเรียนแม้จะมีเรื่องจนถึงขั้นขึ้นโรงพักมาแล้วหลายรอบตลอดเวลาที่เรียนอยู่ม.ปลาย ก็เป็นเพราะ หนึ่ง เขาเป็นลูกชายคนเล็กของประธานบริษัทชเวกรุ๊ปที่ใหญ่ที่สุดในโซล สอง เขาไม่เคยหลุดห้าอันดับแรกของชั้นปี โรงเรียนจึงพอจะทำเป็นตาบอดกับพฤติกรรมห่าม ๆ ของเขาได้ และพ่อก็ไม่ได้สนใจเขาขนาดนั้น แค่ซื้อบ้าน (ห้องสตูดิโอหรูใจกลางเมือง) ให้เขาแล้วก็นาน ๆ จะติดต่อกันที แค่พี่ชายคนโตก็รองรับทุกความต้องการของพ่อได้หมดแล้ว เขาจะทำอะไรก็ได้ตราบใดที่ยังไม่ทำให้ใครล้มตายหรือผิดกฎหมายรุนแรง ยอนจุนคิดว่าตัวเองไม่ใช่เด็กมีปัญหาอะไร แต่คนอื่นเสียอีกที่คิดว่าเขามีปัญหาแบบนั้น พ่อคิดว่าเขามีปัญหาเพราะถูกตามใจจนเคยตัว ครูคิดว่าเขามีปัญหาเพราะพ่อแม่ไม่มีเวลาให้ พี่ชายคิดว่าเขาอิจฉาที่ไม่เคยได้สิทธิ์อะไรจากพ่อ แต่ความจริงแล้วชเวยอนจุนแค่เบื่อและรำคาญเท่านั้น

รำคาญพ่อที่ตามใจในเรื่องที่เขาไม่ได้ขอ เพราะพ่อไม่เคยรู้ว่าเขาอยากได้อะไร และเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองสนิทกับพ่อมากพอที่จะขอ

รำคาญครูที่จับตามองเขามากเกินไปและคิดว่าเขาเหมือนไข่ในหิน แตะนิดแตะหน่อยก็พร้อมจะออกนอกลู่นอกทาง

รำคาญพี่ชายที่คิดว่าเขาขี้อิจฉา ทั้งที่เขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย ดีใจเสียด้วยซ้ำที่ทุกอย่างไปตกที่พี่ แล้วเขาจะทำอะไรก็ได้

คนที่ชเวยอนจุนไม่รำคาญมีน้อยคน หนึ่งในนั้นคือชเวซูบิน

พักกลางวันมาถึงพร้อมกับเสียงออดบอกเวลา คาบเรียนภาษาอังกฤษจบลงทันทีด้วยความตรงต่อเวลาของอาจารย์ต่างชาติ ยอนจุนบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยขบสองสามทีก่อนจะเดินนำเพื่อนสนิทไปที่โรงอาหาร

พวกเขาก็เหมือนพวกเด็กผู้ชายวัยรุ่นที่ชอบแสดงอำนาจและความเป็นเจ้าถิ่นบางอย่าง จึงมักมีพื้นที่ที่ตัวเองโมเมว่าถือสิทธิ์ครอง เช่น โต๊ะประจำในโรงอาหาร ยอนจุนกับเพื่อนก็มีที่แบบนั้น พอนั่งลงก็จะไม่มีใครมายุ่งกับโต๊ะนั้นอีกทั้งที่นั่งได้อีกประมาณสี่คน ตอนที่ยอนจุนกำลังตักข้าวคำที่สามเข้าปากก็มีเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”

ชเวซูบินกำลังยิ้มให้เขา

ยอนจุนนิ่งค้าง เพื่อนสนิทสะกิดว่า ‘ไล่ไปดิ’ แต่เขากลับพยักหน้ารับ

ซูบินยิ้มกว้าง ชวนเพื่อนของตนนั่งด้วย ขณะที่เพื่อนสนิทเขาทำหน้างง

ยอนจุนโบกมือไปมาในอากาศ “รีบกินเถอะ” ก่อนจะกินข้าวต่อเหมือนไม่ได้สนใจอะไร ทั้งที่จริง ๆ แอบลอบมองอีกคนที่นั่งเยื้องไปบ่อย ๆ รอยยิ้มของซูบินทำให้อาหารอร่อยขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“อารมณ์ดีอะไรวะ”

พอเพื่อนถามเขาก็แค่บอกว่า ไม่มีอะไร ทำเป็นไม่เห็นสายตารู้ทันของซูบิน และแอบทดไว้เอาคืนในใจข้อหาแกล้งทำให้เขาเสียอาการของเจ้ากระต่ายตัวแสบ

พอเลิกเรียน ยอนจุนกับซูบินจะนัดเจอกันที่สถานีรถไฟใต้ดินใกล้โรงเรียนเพื่อไปเรียนพิเศษพร้อมกัน (แบบที่คนอื่นดูไม่ออก)

พวกเขาจะคุยกันด้วยสายตาและแอปแชตในมือถือ ส่งข้อความบอกว่าแตะบัตรเข้ามาในสถานีแล้ว อยู่ตู้ที่เท่าไหร่ เพื่อให้เห็นกันในระยะสายตา พอพ้นเขตโรงเรียนที่ห่างออกไปสักสี่สถานีก็จะค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้กัน

ซูบินขำกับอะไรแบบนี้ทุกรอบ

“พี่ทำเหมือนมันเป็นเรื่องผิดกฎหมาย”

“เธอก็รู้ว่าประเทศนี้มันเป็นยังไง”

“แค่เป็นเพื่อนกันก็ไม่ได้เหรอ คุยกันแบบเพื่อนไง”

“ไว้เธอซุกอกพี่ได้เหมือนคู่รักตู้ข้าง ๆ ในที่สาธารณะพี่อาจจะพิจารณาคำว่าเพื่อนนั่นนะ”

ซูบินทำหน้าเหมือนจะกัดเขา “ผมสูงกว่าพี่อีก ทำไมพี่ไม่เป็นฝ่ายซุกอกผมล่ะ”

“จะยังไงก็ดูแปลกไม่ใช่หรือไง”

“บอกแล้วว่าผมไม่ได้สนใจ”

“…”

“แต่ถ้าพี่สนก็โอเค ผมได้หมด”

ชเวซูบินเป็นเด็กดีมาก ๆ

เขาเจอเด็กคนนี้ครั้งแรกที่โรงเรียนกวดวิชา วินาทีที่ครูคุมการสอบจำลองกำลังจะกล่าวหาว่าเขาขโมยข้อสอบออกไปและรู้คำตอบล่วงหน้าทำให้ได้คะแนนสอบเต็ม ชเวซูบินคือคนที่ออกตัวเป็นพยานให้เขา

‘ครูไม่มีหลักฐานนี่ครับว่ารุ่นพี่ยอนจุนเป็นคนทำแบบนั้น จะกล่าวหาเขาแค่เพราะเรื่องนี้ไม่ได้ ผมเห็นว่าใครเป็นคนทำ’

นั่นแหละ ชเวซูบินที่กล้าออกปากปกป้องรุ่นพี่ที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน และน่าจะได้ยินชื่อเสียแปลก ๆ ของเขามาเยอะ กลับพูดแก้ต่างให้ แถมพูดเป็นนัยด้วยว่าตัวการที่แท้จริงคือใคร -- ก็หลานของครูคนนั้นยังไงล่ะ

ความประทับใจแรกที่ยอนจุนมีต่อซูบินเลยเป็นแบบนั้น คำขอบคุณกลายเป็นขอให้เลี้ยงข้าว ไป ๆ มา ๆ ก็คุยกันที่โรงเรียนกวดวิชาบ่อยจนเริ่มสนิทกัน เขาเอาชีตเก่า ๆ ไปให้ดูบ้าง อีกฝ่ายมาถามโจทย์ข้อที่ไม่เข้าใจบ้าง เริ่มเข้ามาในพื้นที่ชีวิตของกันและกันช้า ๆ จากโรงเรียนกวดวิชา เป็นร้านอาหารข้างทาง ร้านสะดวกซื้อระหว่างทางมาเรียน ไปจนถึงบ้านของอีกฝ่าย

จากรุ่นพี่รุ่นน้อง กลายเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งตั้งแต่เมื่อไหร่ ชเวยอนจุนไม่แน่ใจ มันค่อย ๆ เกิดขึ้นและก่อร่างสร้างตัวในใจของเขาอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง รู้สึกตัวอีกทีชเวซูบินก็กลายเป็นคนที่เขาคุยได้ด้วยทุกอย่าง ไว้ใจได้ทุกอย่าง แล้วก็อยากให้ซูบินมีความสุขโดยมีเขาเป็นคนสร้างมันให้อีกคน

ดังนั้น หลังจากรู้จักกันได้ราวครึ่งปี ก่อนคริสต์มาส ชเวยอนจุน นักเรียนชั้นปีสอง จึงได้ออกปากบอกกับชเวซูบิน ปีหนึ่ง ว่า

“คบกันไหม”

“หมายถึง? ”

“คบกัน ออกเดต กินข้าว ดูหนัง ไปเที่ยว จับมือกัน” เขาสบตากับซูบินที่มองอย่างประหลาดใจ “จูบกัน”

ตอนนั้นพูดออกไปโดยไม่ได้คิดว่าจะถูกปฏิเสธ ราวกับรู้อยู่แล้วว่า ความรู้สึกที่ซูบินส่งผ่านมาให้เขาด้วยคำพูดและการกระทำคืออะไร เพราะพวกเขาต่างยังเด็ก และไม่รู้ว่าโลกนี้มันโหดร้ายกับความรักของพวกเขาได้ขนาดไหน ยอนจุนจึงไม่ลังเลที่จะกล่าวความปรารถนาของตัวเองออกมา

ซูบินในตอนนั้นนิ่งค้างไปนาน พวกเขาอยู่กันหน้าร้านอาหารอิตาเลี่ยนแห่งหนึ่งที่เพิ่งตกแต่งไฟรอวันคริสต์มาส พอสิ้นคำพูดนั้น ลมหนาวก็พัดมาวูบหนึ่งให้รู้สึกชาไปทั้งหน้า ซูบินมองซ้ายมองขวา แล้วริมฝีปากเย็นเยียบก็แตะเบา ๆ บนกลีบปากของเขา

“ลองดูสิครับ”

ยอนจุนจำวินาทีที่หัวใจพองโตนั่นได้เป็นอย่างดี

จากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาได้จะหกเดือนแล้ว ผ่านคริสต์มาสแรกด้วย ปีใหม่แรกด้วยกัน วาเลนไทน์แรกด้วยกัน ใบไม้ผลิแรก หน้าร้อนแรก จนถึงหน้าฝนแรกกำลังจะผ่านพ้นไป ยอนจุนชอบทุกช่วงเวลาที่ได้ใช้กับซูบิน และรู้สึกอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย

เขาอยากบอกทุกคนว่าตัวเองเป็นคนรักของซูบิน แต่กลับไม่กล้าพอที่จะพูดออกไป ไม่กล้าแม้แต่จะบอกคนอื่นว่า สนิทกัน

“คนอย่างชเวซูบินมานั่งโต๊ะกินข้าวเดียวกับพวกเรานี่ประหลาดชะมัด”

เพราะแค่เรื่องที่โรงอาหารก็ทำเอาเขาต้องเหยียบเท้าเพื่อนในกลุ่มให้เลิกปากหมาเสียก่อน

สำหรับคนอื่นแล้ว เขากับชเวซูบินดูเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะโคจรมาเจอกันได้เลยจริง ๆ

สถานที่ที่ยอนจุนจะแสดงความสนิทสนมกับซูบินได้ นอกจากโรงเรียนกวดวิชาที่ห่างออกมาหน่อย ก็คือที่บ้านนั่นแหละ

เพราะอย่างนั้น ตอนที่มีคนสะกิดไหล่เขาตอนกำลังกดน้ำเผื่อซูบินก่อนเข้าคลาสแรก ยอนจุนจึงชะงัก ยิ่งได้เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขายิ่งช็อก

“…อูยอง? ”

“เซอร์ไพรส์ ไม่นึกว่าจะเจอแกที่นี่นะ”

แล้วทำไมจองอูยอง เพื่อนสนิทของเขา มันถึงได้มาโผล่ที่เรียนพิเศษนี่ด้วยวะ!

‘พี่ควรบอกรุ่นพี่อูยองนะ’

หลังจากส่งข้อความไปบอกซูบินว่ากลับไปหาไม่ได้ ไม่ได้ซื้อน้ำไปให้นี่ เพราะเจอเพื่อน นี่คือข้อความที่ตอบกลับมาจากซูบิน

เขามองหน้าจองอูยองที่ทำท่าสนใจใครรู้ทุกอย่างในห้องเรียนเหมือนชีวิตนี้ไม่เคยเรียนพิเศษแล้วก็ถอนหายใจ

“ทำไมมาเรียนไกลขนาดนี้ ไม่สิ ทำไมไม่บอกตั้งแต่ที่โรงเรียน”

อูยองย่นหน้า “ก็คนอื่นดูไม่สนใจเรียนต่อเลยนี่หว่า บอกว่าเรียนพิเศษมันดูไม่ค่อยเท่ปะ อุตส่าห์เลือกที่เรียนไกลโรงเรียนขนาดนี้ ยังเจอแกอีกเหรอ”

“ฉันเรียนที่นี่มาตั้งแต่ปีที่แล้ว”

“อ้าวเหรอ”

“แล้วมาเรียนตอนนี้มันจะตามทันหรือไง”

“ถึงต้องให้แกช่วยไง ยอนจุนเพื่อนรัก”

ชเวยอนจุนอยากร้องไห้ โอกาสที่จะได้อยู่กับซูบินสองต่อสองหายไปอีกแล้ว ไอ้จองอูยอง!!!!

‘ถ้าพี่ไม่บอก ก็ต้องปิดบังไปเรื่อย ๆ นะครับ’

‘จะปิดไปอีกนานแค่ไหนเหรอ อย่างน้อยนั่นก็เพื่อนสนิทพี่นะ’

ข้อความจากซูบินเด้งขึ้นมาบนหน้าจออีกรอบ ยอนจุนพลิกจอซ่อนไม่ทัน อูยองจึงเห็นเต็ม ๆ

“หือ? ใครอะ my baby? นี่แกมีแฟนเหรอ!”

จองอูยองเอ่ยเสียงดังราวกับจะประกาศให้คนทั้งโรงเรียนกวดวิชารู้ ยอนจุนรีบปิดปากเพื่อนตัวดีแล้วทำมือให้ลดเสียง

“ไว้ค่อยคุยกัน”

“เชี่ย ทำไมไม่บอกวะ อะไรเนี่ย มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่”

แล้วหลังจากนั้นชเวยอนจุนก็ต้องทนฟังเสียงบ่นงุ้งงิ้งของเพื่อนสนิทไปจนจบคลาส

มันคงถึงเวลาแล้วล่ะ

สุดท้ายยอนจุนก็ตัดสินใจได้

เขารอซูบินอยู่หน้าทางเข้า บอกจองอูยองว่ารอกลับบ้านพร้อมแฟน ถ้าอยากเห็นหน้าก็รอเจอด้วยกันแล้วกัน แน่นอนว่าคนอย่างจองอูยองถ้าต้องกางเต็นท์รอข้ามคืนก็คงทำ ดังนั้นพอเห็นชเวซูบินเดินออกมา เจ้าเพื่อนสนิทถึงทำหน้าแปลกใจ

“โอ๊ะ นั่นชเวซูบินนี่? ”

“…”

ซูบินยิ้มกว้าง เดินมาหาพวกเขา

“…เขารู้จักพวกเราด้วยเหรอ”

“…”

“พี่จุน”

“บินอา” เขาผายมือไปทางอูยอง “นี่เพื่อนพี่เอง ชื่ออูยอง”

จองอูยองนิ่งค้างเหมือนโดนสาปให้กลายเป็นหิน ขณะที่ชเวซูบินยิ้มกว้าง

“สวัสดีครับ ผมชเวซูบิน”

“อูยอง นี่ซูบิน”

“…”

“แฟนฉันเอง”

ชเวยอนจุนเคยคาดหวังปฏิกิริยาหลายอย่างจากการบอกคนอื่นว่าเขาคบกับผู้ชายอยู่บ้าง แต่สาบานว่าสิ่งที่จองอูยองทำอยู่นอกเหนือจากความคิดของเขาไปไกล

พอฟังคำพูดของเขาจบ จองอูยองยกมือปิดปากตัวเอง แววตาเป็นประกาย

“เรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย”

“…แล้วจะโกหกเพื่ออะไร”

อูยองบีบต้นแขนเขาแน่น “แกรู้ไหม ฉันเคยเห็นแกกับซูบินเมื่อสองเดือนก่อน ตอนนั้นก็คิดว่าตาฝาด แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจว่าไม่ได้มองผิด”

“สองเดือนก่อนเหรอครับ” ซูบินทำหน้างง

ชเวยอนจุนกะพริบตาปริบ ๆ เขานึกย้อนไปถึงสองเดือนก่อน น่าจะเป็นช่วงหน้าร้อน เขากับซูบินทำหลากหลายกิจกรรมด้วยกันมาตลอด เลยนึกไม่ออกอยู่ดีว่ามีอีเวนต์อะไรให้อูยองมาเจอเขา

“ที่สวนสาธารณะ ใต้ต้นพ็อดกท...”

ซูบินทำหน้าเข้าใจ “อ๋อ”

“อ๋อ? ”

เป็นยอนจุนเองที่งง

จองอูยองดึงแขนเขาให้เดินออกห่างจากหน้าโรงเรียน “คุยกันที่อื่นเถอะ ตรงนั้นคนเยอะแยะ”

แล้วพวกเขาก็มานั่งคุยกันต่อที่บ้านของยอนจุน

ยอนจุนงงมากว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วไอ้อูยองมันตามเขามาถึงบ้านได้อย่างไร ตั้งแต่คบกับซูบินเขาไม่เคยพาเพื่อนมาบ้านอีกเลย บอกปฏิเสธตลอดว่าไม่พร้อมรับแขก แต่เพราะซูบินบอกให้มาคุยที่บ้านจะได้กินอะไรง่าย ๆ พร้อมกันหรือค้างคืนถ้าหมดรอบรถไฟ สุดท้ายจองอูยองเลยมานั่งจ๋องอยู่ที่โซฟาบ้านเขา

“ตกลงวันนั้นมันมีอะไร”

สวนสาธารณะ? ต้นไม้? แล้วยังไง

ซูบินหัวเราะ “ผมถ่ายรูปให้พี่ไง จำไม่ได้เหรอ”

ยอนจุนทำหน้างงกว่าเดิม อูยองเลยยื่นมือถือของตัวเองให้

“รูปโปรไฟล์แกในคาทก”

มันเป็นรูปเขายืนอยู่ใต้ต้นพ็อดกทที่ออกดอกบานสะพรั่ง จากมุมแล้วคิดว่าคนอื่นต้องถ่ายให้แน่นอน เพราะไม่ใช่มุมเซลฟี่

“ตอนนั้นถามว่าใครถ่ายให้ แกบอกว่าญาติที่ไปด้วยกัน แต่ฉันเห็นว่าเป็นซูบิน หรือจะบอกว่า ชเวนี่ตระกูลเดียวกัน คงไม่ทันแล้วมั้ง”

ยอนจุนถอนหายใจ

“นึกว่าเห็นอะไรแปลก ๆ”

“อะไรล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ซูบินหัวเราะ “ผมบอกแล้วว่าพี่จุนคิดมากไป นี่มันยุคไหนกันแล้ว”

บทสนทนาจบลงตรงนั้นแล้วเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น อย่างน้อยก็น่ายินดีที่อูยองไม่ได้มีปัญหากับเรื่องส่วนตัวของเขา แถมดูยินดีที่เป็นซูบินเสียด้วย สุดท้ายเขาจึงให้เพื่อนสนิทนอนที่โซฟา แล้วคืนนั้นเรื่องคุยก่อนนอนของเขากับซูบินจึงเปลี่ยนไป

“โล่งขึ้นบ้างไหมครับ”

เขาพยักหน้ารับคำถามของซูบิน

“เพื่อนพี่ใจดีจะตาย”

“อืม ใจกว้างด้วย”

“พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ” ซูบินบอกเขา “ดังนั้น ถ้าคนอื่นจะมีปัญหา ก็ไม่ใช่ความผิดของพี่”

เขายิ้มรับคำพูดนั้น

“อืม ถ้าการรักเธอเป็นเรื่องผิดของโลกนี้ งั้นพี่ยอมเป็นคนชั่วในสายตาคนทั้งโลกก็ได้นะ”

“น้ำเน่ามากเลยอะ”

เสียงหัวเราะของซูบินก้องห้องเล็ก ๆ นั้นจนทำให้ชเวยอนจุนยิ้มตาม

นั่นสินะ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

แต่เพราะมีซูบินนั่นแหละ เขาถึงกล้าที่จะบอกคนอื่น

เริ่มจากเพื่อน หวังว่าหลังจากนี้เขาจะได้อวดคนใกล้ตัวว่า เขาเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ที่มีคนรักคือชื่อชเวซูบิน

เสียงหัวเราะนั้นดังแว่วออกมาจนถึงห้องนั่งเล่น

จองอูยองกำลังจะหลับ เขาอมยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องวันนี้ แล้วยิ้มอดยิ้มกว้างกว่าเดิมไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อสองเดือนก่อน

วันนั้นเป็นวันหนึ่งในเทศกาลชมดอกไม้ของเมือง เขาออกไปดูดอกไม้กับน้อง ๆ ที่บ้าน ระหว่างแวะซื้อขนมก็เห็นยอนจุนยืนอยู่ข้างต้นไม้ แต่ไม่ทันได้ทักเพราะเห็นเรื่องน่าสนใจกว่า คือชเวซูบินกำลังถ่ายรูปให้ยอนจุน

คนทั้งโรงเรียนรู้จักชเวซูบิน ใครบ้างจะไม่รู้จักประธานชั้นปีคนเก่ง นักเรียนตัวอย่างของโรงเรียน เรียนดี กีฬาเด่น กิจกรรมไม่ขาด เป็นคนสมบูรณ์พร้อมคนหนึ่งที่น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง แถมนิสัยก็ดี ไม่ถือตัว

พอเห็นแบบนั้นเขาเลยแอบสังเกตการณ์เงียบ ๆ และใช้เวลาสั้น ๆ ที่ซูบินปลีกตัวออกมาซื้อน้ำดื่มเพิ่มเข้าไปทักไม่ให้ยอนจุนเห็น

“ชเวซูบิน? ”

อีกฝ่ายทำหน้างงใส่เขา

“ฉันจองอูยอง เป็นเพื่อนของยอนจุน”

ซูบินตาโต

“คือผม...”

“ฉันเห็นนายอยู่กับยอนจุน สนิทกันเหรอ”

ซูบินหน้าเสียจนเขากังวล

“ฉันแค่ถามเฉย ๆ ไม่ได้จะว่าอะไร” อูยองรีบพูด “หรือมันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า นายถูกมันข่มขู่อยู่หรือไง”

“…พี่จุนไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยครับ”

ซูบินย่นหน้าใส่เขา อูยองกะพริบตา

“เหรอ แล้วตกลงมาด้วยกันได้ยังไง คิดว่าไม่รู้จักกันเสียอีก”

ซูบินถอนหายใจ “เอาเป็นว่าสนิทกันระดับหนึ่งครับ พี่เขายังไม่อยากบอกใคร ผมเลยไม่อยากพูด ไว้ถ้าเขาพร้อมแล้ว ถึงตอนนั้นพี่ก็จะรู้ทุกอย่างเองแหละครับ”

รอยยิ้มบาง ๆ และแววตาเชื่อมั่นบนใบหน้านั้นทำให้จองอูยองยอมสงบปากสงบคำ แม้จะเห็นว่าเพื่อนสนิทเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ในรอบหลายเดือนแถมไม่ยอมเปลี่ยนอีกเลย ก็ยอมไม่พูดอะไรมาก และท้ายที่สุดยอนจุนก็บอกออกมาจนได้

คนรักเหรอ

ไม่รู้สิ จองอูยองอาจจะเป็นคนใจกว้าง เขาไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรกับการที่เพื่อนมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ถ้าคนอื่นจะมีก็...อืม ไว้มีใครมาด่าซูบินก่อนแล้วกัน เขาจะช่วยต่อยให้อีกที

ส่วนยอนจุนเหรอ ช่างมันเถอะ ใครอยากด่ามันก็เชิญ มันต่อยเองได้อยู่แล้วนี่นะ

จบ

----------

210822

เขียนจบตอน 01.04 น. 55555 โอ๊ย เพลินมาก จริง ๆ อยากให้เป็นเรื่องยาวไปเรื่อย ๆ มากแต่กลัวหมดไฟกลางคัน (์...) เลยรีบเขียนให้จบในเรื่องเดียวดีกว่า

รอมคอมเข้ามือมากเวอร์ งง แต่เหมือนไม่ได้เขียนนาน 555 สามพันสี่ร้อยคำ (Pages นับ) อุ้งมือด้านไปหมดแล้วค่ะ เป้าหมายของการซื้อของต่อไปคือที่รองข้อมือตอนพิมพ์ U_U

ชอบไม่ชอบยังไง บอกกันได้ในคอมเมนต์และ twitter @BeforeWeek นะค้า เริ้บยอล