บทความนี้เขียนขึ้นเพื่อบันทึกเรื่องราว ชิ้นส่วนเล็กๆน้อยๆ

ที่เราประทับใจจากภาพยนตร์ และ อยากกลับมาเปิดอ่านในวันที่คิดถึง

ไม่พูดถึงไม่ได้กับภาพยนตร์เกาหลีจาก Netflix  อย่าง "20th Century Girl" ซึ่งเป็นภาพยนตร์ที่ว่าด้วยเรื่องของความรักอันแสนซาบซ่า และ เต็มเปี่ยมไปด้วยมิตรภาพ ของเด็กวัยรุ่นในเกาหลี ช่วงปี 1999 โดยตัวหนังจะเล่าผ่านตัวละคร นาโบรา ( รับบทโดย คิมยูจอง ) เป็นส่วนใหญ่ โบรามีเพื่อนสนิทคือ คิมยอนดู ( รับบทโดย  โรยุนซอ ) ยอนดูต้องไปเข้ารักษาการผ่าตัดไกลถึงอเมริกา แต่ก่อนที่เธอจะไปก็ได้ฝากฝังภารกิจให้เพื่อนรักอย่างโบราช่วยติดตามเรื่องราวของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เธอไปตกหลุมรักเข้าให้หน่อย โดยให้ข้อมูลไว้ว่าเขาคนนั้นชื่อ แพคฮยอนจิน ( รับบทโดย พัคจองอู ) งานนี้นาโบราก็ตามสืบส่องกันให้วุ่นเลย และภารกิจนี้ก็พาให้เธอได้ไปรู้จักกับ พุงอุนโฮ ( รับบทโดย บยอนอูซอก ) เพื่อนซี้คู่หูของฮยอนจิน ซึ่งทั้งหมดที่เกริ่นมานี้ ก็จะโยงไปถึงเรื่องราวดีๆ ทั้งในแง่ความรัก มิตรภาพ และความทรงจำในวัยเยาว์อันงดงามค่ะ

ในช่วงต่อไปจะมีการพูดถึงเนื้อหาสำคัญในเรื่องบางส่วนนะคะ

ใครที่ยังไม่ได้ดูแล้วไม่อยากอ่านสปอยล์ค่อยแวะเวียนกลับมาอ่านกันก็ได้ค่ะ

"เพราะคนที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันก็คือเธอ" - คิม ยอนดู

ประโยคปลดล็อกความรูัสึกของคิมยอนดูที่มีต่อนาโบรา ในหลายๆคนที่ดูไปแล้วอาจจะมีบางคนรำคาญตัวละครยอนดูไปบ้างในบางครั้ง แต่อยากให้ลองนึกถึงตัวเองหรือเพื่อนๆในวัยมัธยมกันค่ะ ตัวยอนดูเองก็แค่อายุ 17-18 ปี การที่จะทะเลาะกับเพื่อนแล้วเผลอพูดจาที่ฟังไม่เข้าหูมันก็คงมีกันบ้าง อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้เล่าด้วยตัวละครโบราเป็นหลัก เราเลยรู้สึกเข้าใจนาโบรามากกว่า แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าลองคิดในมุมของคิมยอนดูนิดนึง มันก็พอจะเข้าใจได้อยู่ที่เด็กคนนึงจะทะเลาะกับเพื่อนด้วยสาเหตุที่เพื่อนชอบคนเดียวกับเรา และสุดท้ายในมุมมองของคิมยอนดู ก็ไม่ได้โกรธโบราเรื่องที่ชอบคนเดียวกันมากที่สุด แต่เป็นเรื่องที่ปิดเป็นความลับซะมากกว่าอีก ในขณะเดียวกัน นาโบราก็รักคิมยอนดูมาก อีกทั้งยอนดูยังป่วยทางกายอีก โบราก็ไม่อยากให้ยอนดูต้องมาเสียใจเพราะตัวเอง แต่กลายเป็นว่ายอนดูกลับเสียใจกว่าเดิมอีกที่โบราทำแบบนั้น เพราะยอนดูเองก็รักโบรามาก รับรู้ว่าโบราทำเพื่อยอนดูตลอด แต่ยอนดูก็อยากให้โบราทำเพื่อตัวเองแบบจริงๆบ้างเหมือนกัน เราประทับใจมิตรภาพของสองคนนี้มาก ตอนยอนดูพูดถึงเรื่องที่โบราทำให้ยอนดูนี่น้ำตาแอบรื้นเลยค่ะ มิตรภาพของสองคนนี้งดงามจับใจจริงๆ

"อย่างฉันควรจะได้เป็นพระเอกสิ นี่ได้บทคนขับรถเองหรอ" - แพค ฮยอนจิน

สำหรับตัวละครแพคฮยอนจิน บอกตรงๆสำหรับคนที่ไม่ได้อ่านเรื่องย่อก่อนดู เราคิดว่าเป็นพระเอกจริงๆค่ะ 5555 ด้วยความที่ในช่วงแรกบทตัวละครนี้ค่อนข้างโผล่มาให้เราเห็นเยอะด้วยแหละ แต่ตอนดูช่วงแรกสารภาพเลยว่า เราถึงกับพูดในใจว่า "ทำไมตัวละครนี้มันขี้เก๊กจังอะ" ตลกมาก ด้วยความฮอตของเขาด้วยแหละ ต้องคีพคาแรกเตอร์นิดนึงเข้าใจได้ แต่พอดูไปเรื่อยๆ ตัวละครนี้กลายเป็นตัวละครที่เราชอบที่สุดในเรื่องไปเลยค่ะ ตอนแรกที่ดูเหมือนจะเก๊กๆ กลายเป็นว่ามีซีนให้ตลกตลอดเลย ช่วง 30 นาทีสุดท้ายของเรื่องที่เข้ามู้ดแอบหม่นๆ แต่พอฮยอนจินเข้าซีนก็ทำให้เรากลับมาหัวเราะได้ตลอดเลย เรามองว่าเขาคือตัวละครที่คอยชูใจคนดู ไม่ให้หม่นหมองจนเกินไปในช่วงที่เนื้อเรื่องมันหน่วงมากๆ เพราะอย่างนั้นเราเลยชอบการมีอยู่ของตัวละครนี้มากเลยค่ะ

"อยากเจอเธอจัง เธอในศตวรรษที่ 21"  - พุง อุนโฮ

ไดอาล็อกที่เต็มไปด้วยความหวังเคล้าอยู่กับน้ำตา พุงอุนโฮที่จากไปด้วยความทรงจำที่เต็มไปด้วยนาโบรา และนาโบราที่ใช้ชีวิตอยู่กับความทรงจำที่มีพุงอุนโฮเป็นส่วนหนึ่ง รักแรกจะติดอยู่ในใจเสมอคงเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ พุงอุนโฮไม่ได้ไปไหน แต่จะอยู่ใต้ต้นพลัมในความทรงจำของนาโบราตลอดไป เก็บไว้ในมุมเล็กๆของหัวใจไว้ให้หวนคิดถึงอยุู่เสมอ

over all เราชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ให้ทั้งความรู้สึกใจเต้น อบอุ่น เศร้า เจ็บปวด ซึ้ง สมกับเป็นหนังรักวัยเรียนของเกาหลี ดูจบแล้วก็รู้สึกอยากหยิบกล้องมาบันทึกช่วงเวลาดีๆที่เกิดขึ้นกับเราเก็บเอาไว้ดูเวลาคิดถึงเลยค่ะ ไม่รู้ว่าความสุขตรงหน้าในวันนี้จะอยู่กับเราไปนานแค่ไหน แต่ถึงไม่มีของต่างหน้าเก็บไว้ดูตอนคิดถึง เราก็คงใช้สมองกับหัวใจจดจำภาพความสุขเหล่านั้นเก็บไว้ในความทรงจำอย่างแน่นอน สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ดูแล้วอาจจะรู้สึกคลิเช่ไปบ้าง แต่ก็ยังเป็นความคลิเช่ในหนังรักที่เราจะชอบอยู่เสมอค่ะ