เบื้องหน้านั้นคือเมืองที่เงียบสงบ หมอกควันลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ ชวนให้ภาพเบื้องหน้าเลือนลางไม่ชัดเจน วูบนึงเหมือนจริง วูบนึงราวความฝัน
กลางถนนทอดยาวอันไร้ผู้คน มีเพียงเธอที่กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...อย่างไร้จุดมุ่งหมาย
เธอกวาดตามอง ภาพเบื้องหน้าดูแจ่มชัด แต่กลับว่างเปล่าในความทรงจำ
ขณะเดียวกัน เธอก็จำเรื่องราวก่อนหน้าที่จะมาอยู่ในสถานที่ประหลาดแห่งนี้ไม่ได้เลย สมองมึนงงสับสน คล้ายขณะกำลังจะจับประเด็นได้ ความคิดมันก็เลือนหายไปคล้ายไม่เคยมีความคิดนั้นมาก่อน
พลัน เบื้องหน้าปรากฏโต๊ะที่มีของกินวางเรียงราย แต่ละอย่างช่างน่าทาน ดูไม่ต่างจากโต๊ะอาหารจีนบนภัตคารหรู
เธอกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง ความหิวโหยตีตื้นขึ้นมาพร้อมน้ำลายสอเต็มปาก
ความคิดอื่นๆ ปลิวหายไปจากสมอง เหลือเพียงความหิว...
นาทีนั้น ในสายตาของเธอมองเห็นเพียงซาลาเปาขาวอวบอิ่มที่วางอยู่ในเข่งกลางโต๊ะ
เธอคว้าซาลาเปาลูกนึงในนั้นมากินอย่างมูมมาม
มันอร่อยมาก!
ขณะกำลังกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่เพ่งมองมา เธอจึงหันไปมองต้นตอความรู้สึกนั้นจึงเจอเข้ากับใบหน้ามากมายที่มองตรงมาราวกับเธอเป็นตัวประหลาด เธอขมวดคิ้วสงสัย สายตาเลื่อนไปสบเข้ากับสายตาของหญิงสาวนางหนึ่ง สายตาของหล่อนบอกชัดว่าตกใจมาก
เธอมองตามสายตาคู่นั้นของหญิงสาวมาตกสู่ซาลาเปาในมือที่โดนกินไปบางส่วน
วูบนั้น คำๆหนึ่งแวบเข้ามาในห้วงคิด
ของกินคนตาย...
เธอกำลังกินอาหารของคนตาย
ในที่แห่งนี้... ในโลกใบนี้... และผู้คนเบื้องหน้าเธอไม่ใช่มนุษย์!
พวกเขาล้วนเป็นคนตาย!
เคยมีเรื่องเล่าที่ว่า ถ้าคนเป็นเผลอหลุดผ่านเขตแดนคนเป็นสู่โลกคนตายแล้วได้ไปกิน หรือแตะต้องสิ่งของในโลกใบนั้น เราจะกลายเป็นคนของโลกใบนั้น...ไม่มีทางย้อนคืน
พลันนั้นซาลาเปาแสนอร่อยที่ได้กินไปกลายเป็นเสมือนยาพิษที่ทำให้อวัยวะภายในลวกร้อน
ซาลาเปาผลัดร่วงลงพื้น
ทรมาน...
เธองอตัว กรีดร้องด้วยความทรมานก่อนความเจ็บปวดจะกลืนกินสติของเธอให้ดำมืดสนิท...ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
เธอจะกลายเป็นคนตาย หรือความจริงคือเธอตายไปแล้ว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in