ฤดูหนาวอันยาวนานของประเทศเยอรมันนี ทำให้หญิงชราที่พลัดถิ่นมาจากลุ่มแม่น้ำโขงอย่างป้า มองเห็นคุณค่าของแสงแดดมากขึ้น บ่ายคล้อยวันพฤหัสบดี แสงแดดอุ่นๆส่องเข้ามากระทบแว่นตาเล็กๆที่ห้อยอยู่ปลายจมูกของป้า ทำให้ต้องละสายตาจากหนังสือเล่มโปรดที่หอบหิ้วมาจากเมืองไทย แล้วเงยหน้ารับแสงแดดอุ่นๆ อย่างมีความสุข ประหนึ่งว่า..พระอาทิตย์ส่องแสงเข้ามาสะกิด ชวนให้ออกไปลั่นล้าข้างนอก ป้าไม่รอช้า รีบกระโดดควบ BMX คู่ใจ ที่ได้มาเมื่อสิบปีก่อน ปั่นตามแสงแดดไปเรื่อยๆ จนถึงสะพานที่มีตัวนูเทรียและเป็ดธรรมชาติอาศัยอยู่มากมาย คุณลุงกำลังโปรยอาหารและขนมปังที่อยู่ในเป้สะพายหลัง ให้กับฝูงสัตว์ที่แย่งกันกินอย่างหิวโหย ป้าจอดจักรยานลงไปถ่ายรูป คุณลุงเห็นเข้าก็รีบเดินมาทักและพยายามอธิบายเป็นภาษาอังกฤษว่าของกินพวกนี้มันเป็นของใกล้หมดอายุในครัว ลุงเลยเอามาแบ่งให้สัตว์พวกนี้กิน เพราะฤดูหนาวแบบนี้มันไม่มีอาหารตามธรรมชาติให้พวกเขาหากินกันเองได้เหมือนหน้าร้อน แล้วป้าก็ได้พูดคุยกับลุงโดยใช้ภาษาเยอรมันแบบงูๆปลาๆ ของป้า แต่คุณลุงก็เหมือนจะหาคำพูดภาษาอังกฤษสำเนียงเยอรมันมาพูดด้วยอยู่ดี ไม่รู้ว่าภาษาด๊อยช์ที่ป้าพูดไปมัน hier!จนลุงไม่เข้าใจ รึลุงแกหูหนวกเองกันแน่ก็ไม่รู้สินะ ป้าปั่นจักรยานกลับไปกลับมาในสวนสาธารณะแห่งนั้นก็ได้เจอคุณลุงคนเดิมอีก แต่ภาพที่เห็นคือลุงกำลังค้นถังขยะหาขวดอยู่ มันคงจะเป็นวันดีๆอีกวันหนึ่งของคุณลุงที่ได้ขวดเกือบเต็มกระเป๋าสะพายที่เมื่อก่อนเคยเป็นสีขาว นึกภาพตอนที่คุณลุงท่านนี้เอาขวดที่เก็บได้ไปขายแล้วซื้อขนมปังกลับบ้าน แล้วยังมีเหลือเผื่อสัตว์เล็กสัตว์น้อยพวกนี้อีกด้วย ป้าส่งยิ้มให้ลุงขณะที่ปั่นจักรยานผ่านไปอีกรอบ แต่ลุงมองเคืองๆเหมือนจะกลัวเราแย่งขวด... แต่จริงๆแล้วคงเป็นเพราะว่าคนผ่านไปมาในสวนสาธารณะแห่งนี้มันเยอะ จนคุณลุงเขาก็คงจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร ป้าปั่นจักรยานกลับบ้าน หันหลังให้แดด พลางนึกถึงสิ่งเล็กๆน้อยๆที่คุณลุงแบ่งปันให้กับสัตว์อื่นๆในฤดูหนาวที่อาหารหายาก แล้วก็ได้หันกลับมาบอกตัวเองว่า เรามีพอแล้วก็ต้องรู้จักแบ่งปันเหมือนกับคุณลุงคนนี้ด้วย แล้วเราก็จะได้สิ่งที่ปรารถนาใส่กระเป๋าสะพายกลับบ้านเหมือนคุณลุง .....เอย....