ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเหลือเกิน...

ในตอนที่ผมหันหลังไปหยิบขวดเหล้าจากในตู้เย็นมาเติม น้องสาวฝาแฝดของผมก็ถือปืนอยู่ในมือแล้ว--เจ้ากระบอกปืนสีดำมะเมื่อมนั่นจ่ออยู่ที่ขมับของเธอ ปลายนิ้วเตรียมพร้อมลั่นไก 

ผมคงคิดว่านั่นเป็นปืนของเล่นที่จันทร์เจ้าเอามาแกล้งให้ผมตกใจเหมือนทุกที...ผมคงคิดอย่างนั้น...ถ้าไม่เห็นดวงตาที่ฉายแววบอบช้ำเจือด้วยความรู้สึกผิดคู่นั้น

"จันทร์เจ้า มึงจะทำอะไร"

ผมร้องถามมัน พยายามจะก้าวเดินเข้าไปหาเพื่อแย่งปืนมา แก้วตาสีสนิมดูวาววามด้วยหยาดน้ำตา หลั่งไหลพะพรูออกมาเหมือนหยาดฝนนอกหน้าต่าง

"ตะวัน...กูขอโทษ..."

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของมัน ก่อนที่เสียงปืนจะดังกึกก้องขึ้นมา...กระสุนทะลวงเจาะเข้าที่ขมับ ระเบิดสมองให้กลายเป็นก้อนเลือดสีแดงสด สาดกระจายเปรอะเปื้อนบนผนังห้อง ร่างของเธอปวกเปียกอยู่บนเก้าอี้--เสื้อยืดสีขาวสะอาดตัวนั้น...ถูกย้อมด้วยสีแดงของเลือด

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเหลือเกิน...

เร็วจนเกินกว่าที่ผมจะตัดสินใจทำอะไร...หรือทำความเข้าใจอะไรใดๆ

จันทร์เจ้าตายแล้ว...น้องสาวฝาแฝดที่ผมรัก--คนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่ผมไว้ใจ

ผมสูญเสียสิ่งสำคัญไปในเวลาไม่ถึงสิบนาที...

...TO BE CONTINUOUS...