18 : ESCAPE       
        นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันต้องมาพบกับสุภาพบุรุษชุดดำ
        ทุกๆ ครั้งที่ฉันโดนสุภาพบุรุษชุดดำทั้งสองคนจับได้
        เขามักจะพูดถามฉันเสมอว่า
        เหนื่อยแล้วหรือยัง? ยังอยากจะวิ่งอีกไหม?
        น้ำเสียงที่เยือกเย็นเหล่านั้น ทำให้ฉันอ่อนแรง
        ภายใต้แว่นดำอันนั้น คงมองฉันด้วยสายตาที่เยาะเย้ย
        ปากที่แสยะยิ้มเหล่านั้น คือรางวัลที่ฉันได้รับจากการเล่นเกมแห่งนี้
        ฉันตัดสินใจ
        ฉันลุกขึ้นยืนอีกครั้ง หันหลังกลับ และเริ่มวิ่งหนีออกจากสุภาพบุรุษชุดดำทั้งสองคน
        พวกเขามองฉันวิ่งจนลับหายไปจากสายตา    

        ฉันตื่นขึ้นมา
        สุภาพบุรุษชุดดำทั้งสองคนเปิดประตูห้องนอน ต้อนรับฉันในยามเช้าของวันหนึ่ง
        ฉันตกใจกลัว เอาหลังพิงหัวเตียง ดึงหมอนข้างกอดแนบชิดไว้กับตัว
        สุภาพบุรุษคนหนึ่งเดินมาข้างๆ ฉัน 

        และก้มลงกระซิบข้างหูฉัน
        เหนื่อยแล้วหรือยัง? ยังอยากจะวิ่งอีกไหม?
        นายนะ...วิ่งหนีไปที่ไหนก็ได้
        แต่นายหนีฉันที่เป็นตัวแทนแห่งความจริงไม่ได้               









19 : FLIGHT
         "เราขอเรียนให้ท่านทราบว่า เราเป็นสายการบินปลอดบุหรี่
         พนักงานทุกคนหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะให้บริการที่ดีที่สุดแก่ท่าน
         และมีความยินดีที่จะได้รับคำแนะนำจากท่านในเที่ยวบินนี้"


         สิ้นเสียงตามประกาศ ฉันเสียบนิตยสารสายการบินใส่ในช่องเสียบเก้าอี้ที่นั่งด้านหน้า
         ฉันสูดลมหายใจลึก เอนตัวพิงเบาะที่นั่งของตัวเอง 
         หันซ้ายหันขวา มองดูบรรยากาศโดยรอบ 
         

         เครื่องบินกำลังออกตัว

         ในไม่ช้า มันกำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า 

         เมื่อเครื่องบินค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นเรื่อยๆ หูของฉันอื้อไปหมด 
         การเคี้ยวหมากฝรั่งก็อาจจะพอช่วยให้ฉันหายหูอื้อได้บ้าง
         สัญญาณรัดเข็มขัดดับลง 

         ผู้คนบางคนปลดเข็มขัด แต่สำหรับฉันยังคาดต่อไปเรื่อยๆ

         ฉันปิดม่านหน้าต่าง เพื่อไม่ต้องการให้แสงสะท้อนเข้าสู่ตา

         ฉันปิดตา พร้อมคิดถึงที่บ้าน

         ที่ที่ฉันไม่ได้กลับไปนานมาแล้ว

      
         ในที่สุดฉันก็ถึงที่หมายปลายทาง

        ฉันหยิบสิ่งของของฉันที่อยู่เหนือที่นั่ง
         ฉันเดินออกจากเครื่องบิน และยืนต่อแถวรอคอยสัมภาระของฉัน

         
         เมื่อฉันได้รับกระเป๋าของฉันเรียบร้อยแล้ว
         ฉันเดินเข้าห้องตรวจคนเข้าเมือง และหลังจากนั้นเข้าห้องเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย
         ฉันดึงหลอดช่วยหายใจที่อยู่ในโพรงจมูกของฉัน เก็บใส่ในกล่องพลาสติก
         ฉันถอดแว่นตาที่ช่วยในการปรับแสง พับเก็บใส่กระเป๋า
         ฉันถอดรองเท้าและถุงเท้าที่ช่วยควบคุมแรงโน้มถ่วง พับเก็บไว้ในกระเป๋า
         ฉันถอดชุดมนุษย์ที่เป็นชุดที่ช่วยพรางตัว และพับเก็บไว้ในกระเป๋า
         ฉันหยิบครีมเคลือบผิว ทาตามแขน นิ้วมื้อ นิ้วเท้า และใบหน้า

         
         หลังจากเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว ฉันเดินออกจากสนามบิน
         พ่อแม่กำลังรอฉันหน้าประตูทางออก        

         ฉันเห็นพ่อและแม่ในสภาพที่ฉันจำได้ไม่เคยลืม

         พ่อตัวสูงเล็ก สองขา ผิวสีม่วง ดวงตาดวงเดียวที่มีขนาดใหญ่
         และแม่ตัวกลม ขาขนาดเล็กสิบขา ผิวสีเขียวลายขาว มีตาหลายตา 

         

         ฉันวิ่งเข้าหาคุณพ่อคุณแม่

         ใช้แขนทั้งสี่โอบกอดเพื่อให้หายคิดถึง

         ขอบคุณสายการบิน ที่นำฉันมาส่งดาวซิริอุส 

         ดาวบ้านเกิดของฉัน
         

20 : SQUEEZE          

         คุณลูกค้าครับ ทราบไหมครับว่าเครื่องดื่มชนิดนี้ มีที่ไปที่มาอย่างไร

         คุณคงไม่เคยชิมเครื่องดื่มนี้สินะ 

         เอาละ...ผมจะเล่ากรรมวิธีการผลิตให้ฟัง

         เริ่มจากกระบวนการคัดสรรวัตถุดิบที่มีคุณภาพ 

         เลือกพันธุ์เด่น ผิวงาม เกลี้ยงเกลา 

         อายุประมาณ 13-15 ปี ซึ่งเป็นช่วงที่ไม่อ่อนและไม่แก่เกินไป

         รสชาติที่จะได้รับ จะมีความหวานในตัว มีความสด นุ่มลิ้น ไม่ฝืดคอ

         หลังจากนั้นนำมาเข้ากระบวนการทำความสะอาด

         ชำระล้างสิ่งสกปรก ขัดสีผิว 

         แช่น้ำเกลือเพื่อให้ผิวเต่งตึง

         หลังจากแช่ผ่านไปครบ 1 ชั่วโมง

         ก็นำมาบีบ นำมาคั้น เพื่อเอาน้ำออกมาจากเนื้อให้มากที่สุด

         กรองด้วยผ้าขาว เพื่อเอากากออก 

         น้ำที่ได้จากการคั้น เป็นเครื่องดื่มที่มีรสชาติที่หวานเข้มข้น

         เป็นอย่างไรบ้างครับ

         เครื่องดื่มเลือดมนุษย์รสชาติพึงพอใจกับท่านหรือไม่