ย้ำ! แปดสิบแปดบาทถ้วน!

มีอยู่เท่านี้จริง ๆ 

มิหนำซ้ำ เรายังไม่มีงานทำ เราออกจากงานมาตั้งแต่ต้นเดือนโดยที่มีเงินติดตัวสุดท้ายอยู่แค่ ๘๘ บาท

มันน่าสมเพชมั้ยที่ทำตัวเองแบบนี้

ออกจากงานทั้ง ๆ ที่ไม่ได้โดนไล่ออก

แต่ออกเพราะเหนื่อย

สำออยและเปราะบางเหลือเกิน

ก็จริง เราต้องกลับถึงบ้านห้าทุ่มเที่ยงคืน จากบ้านไปที่ทำงานก็ไกลแสนไกล

เงินเดือนแค่กินก็หมดไม่มีเหลือ

อย่าถามถึงเงินเก็บ

พูดถึงการเก็บออม

มันตลกมากที่เราเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้เลย ยอมรับ

เราอ่านหนังสือเกี่ยวกับการเก็บเงินการลงทุนมาเยอะมาก

เรามีประสบการณ์ลงทุนในหุ้น กองทุนรวม เงินฝาก

แนะนำคนอื่นได้ แต่กับตัวเองตลกดีที่ทำไม่ได้

ออมก่อนใช้ ออมมากยิ่งดี ขั้นต่ำคือร้อยละ ๒๐ ของรายรับ

เชี่ยวชาญทฤษฎี แต่ปฏิบัติห่วยแตก

แถมยังมีหนี้บัตรเครดิตพ่วงมาอีกกระบุงโกย

โดนศาลตัดสินแล้ว 5 เจ้า

เหลือ 2 เจ้ารอศาลนัด

รวมหนี้ตอนนี้เกือบสี่แสนกว่าบาท

เยี่ยมมั้ยล่ะ

วันสุดท้ายที่รู้ตัวว่าเงินหมด เปิดกระเป๋าสตางค์ดูเรามีเงินเหลืออยู่ทั้งตัว ๘๘ บาท

เราตั้งใจไว้ว่าเงินนี้จะไม่ใช้แต่จะเก็บ

ต่อให้อดก็จะเก็บไว้ เอาไว้ให้เห็น เอาไว้ตอกย้ำความพ่ายแพ้และไม่รู้จักจำบทเรียนในอดีตของตัวเอง

จาก ๘๘ บาทนี้แหละที่จะพยายามทำให้มันเพิ่มพูนขึ้นมาให้ได้

ใครผ่านมาอ่านก็ขอให้ได้แง่คิดจากมนุษย์วัยกลางคนคนนี้ที่ชีวิตล้มเหลวไม่เป็นท่าและยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร

ระหว่างเขียนบันทึกนี้กำลังฟัล merry christmas mr.lawrence ไปด้วย