ฉันนะอยากกลับไปน่ะ ฉันนะไม่รู้หรอกว่าถึงที่นั้นแล้วฉันจะทำอ่ะไรต่อ หรือจะมีชีวิตรอดไหม ไม่หน่ำซ้ำยีนชาวอังคารในตัวฉันที่น้อยนิดนี้อาจจะทำให้ฉันแหลกสลายทั้นที่ที่ปะทะกับรังสีเอ็กจากดวงอาทิตย์ก็เป็นไปได้ แต่ฉันก็เกลียดดาวโลกนี้ซะเหลื่อเกิน ฉันนะชอบความสงบเป็นที่สุด เพราะยีนชาวอังคารที่หลงเหลื่ออยู่ในตัวทำให้ฉันเป็นคนที่ถือว่า sensitive กว่ามนุษย์ปรกติมาก ขอดีคือฉันจะรับรู้เหตุการณ์หลวงหน้าได้ไวกว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่ถึงรู้ไปฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนมันได้อยู่ดี ฉันจึงมากจะปล่อยให้เป็นตามกระแสของสิ่งที่มนุษย์เรียกว่ากรรมมากว่า ฉันนะไม่เหมื่อนกับพี่คนโตของฉันหลอกที่พยามจะmanipulateสิ่งต่างๆ แต่ฉันก็เห็นมันล้มเหลวทุกครั้งสิน่า ฉันคิดว่านี้น่ะก็เป็นดั้งบทลงโทษสำหรับพวกแปลกที่แปลกทางอย่างพวกเรา แต่เอาเหอะขณะที่คนอื่นๆในเมมบาจะหายจากอาการเมื่อเริ่มโตขึ้น แต่ฉันกลับเป็นมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปซะอย่างนั้น ตอนที่ฉันเด็กๆน่ะฉันสนุกกับมันมากเลยน่ะ เพราะทั้งรูป รส กลิ่น เสียง ความสนุกเฮฮา ของมนุษย์ สีสันต่างๆ บนโลกใบนี้บวกกับความเป็นวัยรุ้นที่ซาบซ่าแล้ว ฉันสัมผัสมันได้ทั้งหมดแล้วก็รุนแรงมากด้วย ตัวฉันนั้นงดงามราวกับดอกไม้ไฟที่ระเบิดออกมาเป็นสีสันรูปร่างต่างๆ ปุ้ง ปุ้งๆ คือเสียงที่ดังที่สุดที่รับรู้ตอนนั้น เป็นเสียงที่ดังกังวาล ที่เป็นเสียงเริ่มต้นของความรุงโรจน์ แต่ฉันในตอนนั้นกลับไม่รู้เลยว่าหลังจากเสียงนั้นกลับเป็นเสียงที่เงียบสงัด เมื่อหมดแสงไฟอันเหล้าใจ ผู้คนก็ต่างหันหลัง เขาคงลืมกันไปแล้วว่าฉันยังอยู่ตรงนี้ ถึงจะไม่มีแสงแล้วแต่ก็ยังอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด ที่เดิม แล้วฉันกว่าได้ถึงรู้ว่า ความเหงา ความมืด เสียงคนก้าวท้าวออกห่างจากฉันไปเรื่อยๆ ความเย็นเฉียบในค่ำคืนที่โดดเดี่ยวฉันก็รับรู้มันได้มากกว่าใคร...

Thetreefingermonster.

ฉันน่ะไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วก็รู้สึกแปลกแยกบนดาวดวงนี้มาก ฉันเพิ่งเริ่มฝึกเขียนเรื่ิองราวเป็นครั้งแรก ด้วยภาษามนุษย์ที่ไม่คุ้นชินอาจจะดูขัดๆไปบ้าง แต่ด้วยความหลงไหลในถ้อยคำ ฉันจะพยามให้ดีที่สุด ฉันเขียนเรื่ิองนี้เพราะอยากให้ คุณไม่ว่าจะมาจากดาวดวงใด มาโดดเดี่ยวพร้อมๆกัน เพราะฉันเชื่อในสมการที่ว่า ลบ คูณ ลบ เป็น บวก  #ขอบคุณความโดดเดี่ยวที่ให้เรามาเจอกัน