มันไม่จริงเสมอไป

ในโลกนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่ต่อให้อยากได้มากแค่ไหนก็ไม่มีวันได้มา 

“วิน ทำไมชอบทิวลิปสีเหลืองนัก” 

ผมถามคนตัวบางในตอนที่เขาละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่ร่วมชั่วโมงขึ้นมาเพื่อพักสายตา

อัศวิน พี่ชายฝาแฝดของผมยิ้มแต่ก็ไม่ตอบอะไร ปิดหนังสือแล้วเอนตัวลงนอนบนพื้นหญ้า เหมือนกับว่ากำลังนอนพักสายตา

ผมมองใบหน้าที่งดงามเหมือนรูปสลัก เขาเหมือนรูปปั้นที่ได้รับความรักจากพระเจ้า การที่ผมชมหน้าตาเขาไม่ได้หมายความว่าผมจะชมตัวเองทางอ้อม

ดินแดน คนนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนผู้ชายตรงหน้าเลยซักนิดเดียว เราไม่มีอะไรเหมือนกันเลยนอกจากเพศสภาพ 

ในตอนที่ยังเด็ก ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเราสองคนถึงไม่มีอะไรเหมือนกันเลย แต่พอโตขึ้น ผมกลับดีใจที่เป็นอย่างนั้น

วินหลับไปแล้ว เขาดูนิ่งเกินกว่าจะพักสายตา และนั่นแหละ ผมรู้สึกได้ว่าเขาหลับจริงๆ

อัศวินของผมนั้นช่างงดงาม ความหลงใหลดึงผมให้เข้าไปใกล้ ริมฝีปากหยักนั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ความผิดบาปในใจฉุดรั้งผมขึ้นมา ล้มตัวลงนอนข้างๆ หลับตาข่มอารมณ์

แค่อยู่ใกล้ๆก็พอแล้ว ตอนนี้…ชั่วเวลานี้…พอแล้วจริงๆ

ผมดีใจที่ไม่ได้มีใบหน้าเหมือนเขา การตกหลุมรักอีกครึ่งหนึ่งของตัวเองนั้นผิดบาปจนเจ็บที่หัวใจ หากเขามีใบหน้าเหมือนผม การตกหลุมรักเงาสะท้อนของตัวเองคงยิ่งกว่าแสนสาหัส

ทิวลิปสีเหลืองหมายถึงความรักที่สิ้นหวัง

อัศวินชอบมัน

แต่ผม…เกลียดมันจนสุดหัวใจ 

เพราะมันตอกย้ำว่าผมขลาดกลัวเกินกว่าจะทำลายสายใยระหว่างเรา

........

“พวกมึงไม่เหมือนกันเลยว่ะ” 

เสียงของ ปั้นจั่น ดึงผมออกจากอาการเหม่อที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมกระพริบตาถี่เรียกสติที่เหมือนยังกลับมาไม่ครบ หน้าต่างบานที่ผมมายืนมองอยู่เต็มไปด้วยหยดน้ำ 

ฝนตก ตกหนักด้วย 

เพราะเป็นช่วงหน้าฝน การเดินทางไปมาพร้อมกับร่มหลากสีสันจึงไม่สะดุดตาในสายตาคนมอง ห้องของปั้นจั่นที่ผมมาอาศัยทำงานอยู่ชั้นสาม ไม่ไกลจากข้างล่างมากนักแต่ไม่ใกล้ไปจนเห็นอะไรๆด้านล่างได้ชัดเจน

“จั่น นั่นวินเปล่าวะ” 

สายตาผมสั้นด้วย นั่นแหละประเด็น ปั้นจั่นเดินเข้ามา ผมเบี่ยงตัวให้มันดูคนข้างล่างที่เพิ่งลงจากรถ ผู้ชายตัวสูงในชุดนักศึกษาแขนยาวพับแขน พร้อมกับเป้สะพายสีดำ 

ผมรู้ว่านั่นคือวิน อัศวินพี่ชายของผมแน่นอน แต่สิ่งที่ผมอยากได้ มันคือคำยืนยันจากปากของปั้นจั่น

“เออ ออร่าหล่อพุ่งขนาดนั้น มากับ อ้าว วินกลับไปคบกับไอ้ภัทรอีกแล้วเหรอ” 

แล้วมันก็ออกมา คำยืนยันที่ผมทั้งหวังและไม่คาดหวังจะได้ยิน 

วินมากับแฟนเก่า ไม่สิ แฟนคนปัจจุบัน 

แฟนที่เป็นผู้ชาย 

บ้าชิบ

โคตรบ้าที่แวบหนึ่งผมคิดว่าถ้าเขามีแฟนเป็นผู้หญิงคงดีกว่านี้

โคตรบ้าที่แวบหนึ่งผมคิดว่าทำไม…

ทำไม…คนที่ได้เป็นเจ้าของเขา ไม่ใช่ผมคนนี้

ปั้นจั่นกลับไปพิมพ์งานต่อ โดยที่ผมยังยืนอยู่ตรงหน้าต่าง จินตนาการถึงทุกสิ่งอย่างที่น่าจะเกิดขึ้นเมื่อสองคนนั้นเข้าห้องไป 

หงุดหงิด
ปวดใจ
ร้อนรน

และ

เกลียดตัวเองเหลือเกิน
เกลียดที่ทำไมถึงกล้ารักอีกครึ่งหนึ่งนั่น
เกลียดที่ทำไม
ทำไมไม่เป็นผม
.
.
.
ถึงอย่างนั้น ก็มีคำถามหนึ่งภายในหัวใจ
ถ้าหากผม…
ถ้าหากเรารักกันได้…
ในโลกคู่ขนานที่เป็นไปไม่ได้นั้น…
คุณมีโอกาสที่จะรักผมบ้างมั้ย…