(2)

ดวงอาทิตย์ที่สว่างจ้าในยามกลางวัน
แผดเผาทุกสรรพสิ่งบนท้องนภา
ใครก็มิอาจเทียบเคียง

นอกเสียจาก 

ดาวเคราะห์ดวงหนึ่งที่ได้รับความรัก ความเมตตา
ยอมแบ่งปันแสงทรงพลังนั้น
ให้เปล่งความงดงามท่ามกลางนภายามราตรี
เพื่อคู่กันไป ตราบนิรันด์

แต่แสงนั้นก็เผื่อแผ่ไปยังเศษหินไร้ค่า
ที่หลงระเริงใจ ส่องแสงระยิบระยับสดใส
หวังอย่างทระนงตนว่าจะได้เทียบเคียงกับดวงอาทิตย์ผู้นั้น เฉกเช่นดวงเดือนดวงนั้นบ้าง


เหอะ

ผมรู้อยู่แล้วว่าเรื่องของเราไม่มีทางสดใส
ตราบใดที่คุณและผมยังซ่อนความลับนี้ไว้
ในมุมที่มืดและลึกที่สุดของหัวใจ

อยู่บนความสัมพันธ์อันบิดเบี้ยว
กลืนกินบาปอันแสนหอมหวานเป็นยารักษา

เราทั้งคู่ต่างมีบาดแผล
มันยังแสนสดและแสนแสบ
จากราคะ ยากจะยับยั้ง

ผมมันอ่อนแอ
ไม่อาจต้านทาน

วาจาหวานหูของคุณ
อ้อมกอดของคุณ
เศษเสี้ยวความรักของคุณ

สิ่งเหล่านี้มันกัดกินจิตใจผมจนสิ้น
เหลือเพียงความสุขสมจากการเป็น

ชู้

คำนิยามอันน่ารังเกียจ
ที่ผมน้อมรับไว้ด้วยใจอันมืดบอด

คุณดวงอาทิตย์ครับ
ผมทนไม่ไหว ผมทนพิษแผลนี้ไม่ไหวอีกแล้ว

  ในยามราตรีใดที่แสงจันทร์สว่างไสว
ดาวอย่างผมจะต้องจืดจาง
  ในยามราตรีใดที่แสงจันทร์ดับลง
ดาวอย่างผมถึงมีตัวตนเจิดจ้า



ผมมันอ่อนแอ

ถูกเขาผู้ยิ่งใหญ่แผดเผาทั้งเป็น

อ่อนแสงลงอย่างบางเบา
ผุพังลงอย่างแหลกสลาย

เชื่องช้า
เกินกว่าเขาจะสังเกตเห็น

ผมรู้ว่าความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงนี้มันยากเกินแก้
ทำได้เพียงแค่ตัดมันออกให้เด็ดขาด
ผมไม่พูดอะไร ไม่ส่งสัญญาณใด
และเดินออกจากชีวิตเขาอย่างเงียบงัน

ผมเน่าเละ เกินกว่าจะเจ็บปวด
ผมชินชา เกินกว่าจะร้องไห้
ผมอ่อนแอ และเห็นแก่ตัว

BLACKCARD.