ชีวิตที่นี่ไม่สุขสบายนัก ผมต้องทำงานช่วยภารโรงและช่วยขายผักที่โรงเรียนปลูกในตลาด แต่ผมก็ได้อาหารครบสามมื้อและได้การศึกษา แม่พิมให้ผมนอนกับเธอเมื่อยังเล็ก พอผมโตขึ้นหน่อยเธอก็ให้ผมไปนอนในหอนอนรวมกับเด็กคนอื่น ๆ

ความจริงผมเป็นเด็กที่ไม่ค่อยเหมือนคนอื่น ผมชอบเก็บตัวในห้องสมุดไม่ไปวิ่งเล่นหรือซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เพราะผมมักจะเห็นอะไรแปลก ๆ เสมอครับ และเมื่อบอกเพื่อน ๆ ก็จะโดนหาว่าขี้โม้หรือไม่ก็โดนรังแก

ใช่ครับ ผมเห็นวิญญาณ เห็นมาตั้งแต่เด็กครับ เขาก็มาปะปนกับคนนี่แหล่ะครับ บางตนก็เห็นชัดว่า เนี่ย ผีนะ แต่บางตนก็เนียนจนผมนึกว่าเป็นคน ผมเลยไม่ชอบคุยกับคนไม่รู้จักเพราะไม่แน่ใจว่านี่คนหรือผี

ผมอาจจะมีญาณพิเศษนิด ๆ ด้วยครับเพราะบางครั้งผมก็รู้ว่าของที่หายไปอยู่ไหนแม้ว่าสิ่งนั้นจะไม่ใช่ของผมก็ตาม 

ผมชอบอยู่ใกล้ ๆ แม่พิม เพราะแม่พิมเป็นคนมีบุญมากครับ วิญญาณรอบ ๆ ตัวเธอจึงมีแต่วิญญาณดี ๆ ไม่มาแบบหน้าเละ ยกเว้นพวกที่มาขอส่วนบุญที่บางครั้งก็น่ากลัวหน่อย แม่พิมสวดมนต์นั่งสมาธิกรวดน้ำทุกวันครับ พวกนี้เวลาได้ส่วนบุญแล้วก็จะไป

เงินที่เขาให้มาพร้อมกับโน้ตนั้นแม่พิมใช้เลี้ยงดูผมครับ มันไม่ได้เยอะอะไรแต่ก็พอจะซื้อสมาร์ทโฟนมือสองให้ผมได้เครื่องหนึ่ง รุ่นเก่าแล้วแต่ก็ยังใช้เล่นไลน์ได้ แต่ผมไม่ค่อยมีเพื่อนครับ ส่วนใหญ่ผมจะเอาไว้ดูคลิปแก้เซ็ง (ไวไฟโรงเรียนช้าเต่าถุยมาก) หรือไม่ก็อ่านกระทู้หาความรู้เพื่อเอาชีวิตรอดจากสิ่งลี้ลับครับ