ครอบครัวผมเป็นครอบครัวเกษตรกร พ่อกับแม่มักจะออกไปทำงานตั้งแต่หัววัน และกลับมาอีกทียามท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มและมืดลง แม่แกจะชอบทำอาหารมาก โดยเฉพาะอาหารเหนือ ซึ่งแกไม่เคยทำให้ใครสักคนในครอบครัวผิดหวังเลย แม่คงจะเป็นแชมป์หากมีรายการมาสเตอร์เชฟอาหารเหนือ เช้านี้แกก็ทำอาหารทิ้งไว้ก่อนออกไปทำงานกับพ่อ และผมมากจะทานอาหารคนเดียวเพราะว่าผมตื่นสายมากและทุกคนออกไปทำงานกันหมดแล้ว

"ผักกาดจอ" คือชื่อของมัน ผักกาดจอเป็นอาหารเหนือที่รสชาติไม่จัดจ้านมาก จะเน้นไปที่รสหวานที่ออกมาจากผักกาด ผสมกับความเค็มของเครื่องปรุงและความเปรี้ยวของมะขามเปียก บางครั้งแม่ก็จะใส่มะขามดิบลงไปทั้งลูกเลยเพื่อเพิ่มความเปรี้ยวและความเรียลของมัน มีเนื้อหมูติดกระดูกอ่อนทำหน้าที่เป็นโปรตีนหลักในจาน เมนูนี้ไม่ใช่เมนูโปรดของผมเลยเพราะผมชอบทานอาหารรสเผ็ด เมนูนี้ไม่มีความเผ็ดเลย พริกสักเม็ดก็ไม่มี เป็นเหตุผลให้ข้าง ๆ ถ้วยซุปมีพริกขี้หนูใส่ไว้ในถ้วยเล็ก ๆ ไว้ หากอยากกินเผ็ดก็กัดพริกตามไปตามใจชอบ มันค่อนข้างเติมเต็มความอยากกินเผ็ดของผมได้ดีทีเดียว แต่รสชาติมันไม่กลืนกันไปกับรสชาติของซุปขนาดนั้น เพราะพริกขี้หนูดิบมีกลิ่นและรสเผ็ดที่ดีดขึ้นมาอย่างเด่นชัดเกินไป แม่บอกว่าเมื่อก่อนจะกินกับพริกแห้งหรือไม่ก็เอาพริกไปลนไฟให้มีกลิ่นไหม้หน่อย ๆ ก่อน แต่มันจะร้อนท้องซึ่งไม่เหมาะกับสภาพร่างกายของพ่อกับแม่อายุ 60 ปีของผม

"แล้วทำไมไม่ใส่พริกลงไปในนั้นเลยล่ะ ในเมื่อทุกคนกินเผ็ดหมดเลย" 

"แล้วจะเรียกมันว่าอะไรล่ะ"

"ก็เรียกว่าผักกาดจอใส่พริกไงแม่"

"บ้า...ใครที่ไหนเขาว่ากันอย่างนั้น มันจะเป็นแกงก็ไม่ใช่ เป็นอะไรก็ไม่ใช่"

ผมถือโอกาสถามแม่บนโต๊ะอาหารตอนเย็นที่อยู่กันพร้อมหน้า แต่ผมเลือกที่จะเงียบไป เพราะหากพูดไปก็เหมือนจะทำให้แม่แกอารมณ์เสียเปล่า ๆ แต่ผมก็ยังคงสงสัยอยู่ดีว่าทำไมไม่ใส่พริกลงไปตอนต้มซุปเลย..

"จิ๊นทอดแดง" หรือหมูทอดสีแดงที่เป็นอีกเมนูที่ผมก็ทานปกติตั้งแต่ตอนเป็นเด็กเล็ก ๆ ไม่เคยสงสัยอะไรในรสชาติอะไรของมันเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ...มันก็คือหมูทอดธรรมดานี่แหละ มีรสเค็มของซีอิ๊วและเกลือ มีน้ำมันเกาะตรงผิวฉ่ำ ๆ  สิ่งที่ต่างจากหมูทอดธรรมดาทั่วไปก็คือมันเป็นสีแดงที่ไม่เป็นธรรมชาตินี่แหละ หากไม่เคยเห็นหมูลักษณะนี้มาก่อนผมคงบอกไปเลยว่าเป็นหมูทอดใส่สีผสมอาหาร ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ในสมัยนี้ ผมได้ไปค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม เขาบอกว่าเมื่อก่อนเห็นว่าจะใส่ดินประสิวลงไปหมักกับหมูเพื่อให้ได้สีที่น่ากินแต่มันอันตรายต่อร่างกาย เขาจึงเปลี่ยน 

หากคุณเดาใจผมได้ว่าผมสงสัยอะไร คุณอาจจะมาถูกทางแล้ว

ใช่...ทำไมมันต้องเป็นสีแดงวะ? 

ผมเก็บความสงสัยในไว้ในใจ กะว่าจะเอาไปถามแม่ในตอนเย็นในวันถัดไป เพราะวันนี้หากถามอีก แกคงจะอารมณ์ไม่ดีเหมือนกันแน่ ๆ 

แต่พอมานึก ๆ ดูแล้วมันอาจจะเป็นเหมือนที่แม่บอกก็ได้ 

"หากจิ๊นทอดแดงไม่มีสีแดง จะเรียกมันว่าอะไร" คล้ายกับผักกาดจอใส่พริกจะเรียกมันว่าอะไรนั่นแหละ

มันทำให้ผมกลับมาคิดถึงชีวิตจริงของเราหลาย ๆ อย่าง

....เหมือนกัน

เราล้วนรู้ตัวเราเองว่าเราคือใคร คือคนแบบไหน เอกลักษณ์เราคืออะไร

เราเป็นคนแบบนี้เพราะเราไม่มีสิ่งนี้ เหมือนกับผักกาดจอที่ไม่มีพริก

เราเป็นคนแบบนี้เพราะเรามีสิ่งนี้ เหมือนกันจิ๊นทอดแดงที่มีสีแดง

....แต่แปลก

ทำไมเราถึงปกป้องภาพลักษณ์นั้นของตัวเองเอาไว้

ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าหากเพิ่มอะไรเข้ามาชีวิตอาจจะดูมีสีสันขึ้น เหมือนผักกาดจอที่เพิ่มพริก

หรือเอาอะไรเกิน ๆ หรือส่วนที่ไม่สำคัญอะไรออกไปแต่มันก็ยังคงความเป็นตัวเราได้ เหมือนจิ๊นทอดแดงที่เอาสีแดงออก มันก็ยังรสชาติเหมือนเดิมนี่หว่า

อาจจะเป็นเพราะเรากลัวการเปลี่ยนแปลง

หรือเรากลัวคนอื่นจะมองว่าเราเปลี่ยนไป

ยังไงก็ตามแต่...อาหารเหนือที่มันเจ๋งจริง ๆ แฮะ