วันแรกที่เราได้เจอกัน 

  >>> “เธอ” ด้วยท่าทาง คำพูดและสายตา เป็นคนแรกที่ฉันไม่ถูกชะตา รู้สึกแปลก ๆ กับสายตาคู่นั้นตั้งแต่แรกเห็น…          

  >>> “เธอ” โดดเด่นที่สุดในหมู่เพื่อนร่วมห้อง เป็นดาวเด่นที่ใครต่อใครรู้จักและอยากใกล้ชิด การเป็นคนยิ้มง่ายและเข้ากับคนได้ง่ายของ “เธอ” เพียงไม่นาน 

  >>> “เธอ” กลายเป็นที่รักของใครต่อใครภายในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เบื้องหลัง “เธอ” ผิดกันลิบลับในสายตาฉัน “เธอ” ก้อแค่ผู้ชายขี้เก็ก วางมาด ทำตัวเรียบร้อยเพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากใครต่อใคร เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน สารพัดวิธีที่ทำให้ฉันรู้สึกตกต่ำ... 

  >>> “เธอ” ช่างมีความสามารถเปี่ยมล้นในเรื่องนี้จริง ๆ... ทำไมฉันถึงรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นแววตาคู่นั้นของ "เธอ" นะ?... ทำไม “เธอ” ถึงมีสองมาตรฐานล่ะ?          

  >>> “เธอ” ดีกับทุกคนยกเว้นฉัน  “เธอ” ยิ้มกับคนทุกคนยกเว้นฉัน แล้วฉันหวังให้มันเป็นแบบไหนล่ะ?ในเมื่อฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเป็นเพราะเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น….’         

>>> “เธอ” เก่งรอบด้าน ยิ้มเก่ง พูดเก่ง บุคลิกภาพเยี่ยม เรียนเก่ง กิจกรรมเด่น สรุปดูดีตั้งแต่ภายในจนถึงภายนอก ฉันตรงกันข้ามทุกอย่าง เรียนด้อย กิจกรรมน้อย ไม่ชอบสังคมและความวุ่นวาย เรื่องซุ่มซ่ามต้องยกให้ รั่วตลอด มองดู “เธอ” แล้วมันทำให้ฉันรู้สึกต่ำต้อยเสียจริง ๆ หงุดหงิดทุกครั้งที่เห็น ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม? มันไม่มีสาเหตุ... ฉันพยายามหลายครั้งแล้วที่จะอดทนแต่ก็ทนได้ไม่นาน สรุปแล้วฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด  ‘หรือเป็นเพราะเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น...’         

>>> “เธอ” ชอบแกล้งฉันพูดจาไม่เข้าหูทำไม่ดีกับฉันสารพัด ความมั่นใจที่ฉันเคยมีโดน “เธอ” ทำลายอย่างไม่เหลือหลอ “เธอ” ทำให้ฉันถูกใครต่อใครหัวเราะเยาะอยู่เรื่อย ส่วนหนึ่งก็มาจากความซุ่มซ่ามของฉันเองด้วย เฮ้ออ..  “เธอ” ทำให้ฉันโดนอาจารย์ดุบ่อย ๆ แล้ว “เธอ” ก็หัวเราะฉันอย่างสาแก่ใจอยู่ห่าง ๆ เบื้องหลังเป็นฝีมือ “เธอ” อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ใครเค้าจะเชื่อฉันล่ะ ก็ “เธอ” เป็นอย่างกะเทวดานี่ ++ ฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเป็นเพราะเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น...’         

“เธอ” ชอบมาทำให้ฉันอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าแล้วก็จากไปด้วยเสียงหัวเราะอันเสียดแทงเข้าไปในโสตประสาทของฉัน กระเป๋าของฉัน “เธอ” ก็รื้อค้นซะกระจุยกระจาย แล้วหยิบของ ๆ ฉันไปหน้าตาเฉยทั้งที่ฉันไม่อนุญาต พวงกุญแจหมีตัวโปรดห้อยกระเป๋าฉัน “เธอ” ก็ปลดมันไปต่อหน้าต่อตาฉันไปขอคืนดี ดี ก็ไร้ประโยชน์ “เธอ” ทำราวกับว่าฉันเป็นเพียงสายลมพัดผ่านใจร้ายที่สุด... ชอบหยิบของ ๆ คนอื่นโดยที่เค้าไม่อนุญาตจนเป็นนิสัยเลยเหรอ?ฉันยิ่งเกลียด “เธอ” มากขึ้น ‘หรือเป็นเพราะเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น ....’         

>>> ภาพที่ฉันบรรจงวาดมันอย่างตั้งใจและอดภูมิใจในความสามารถเล็กน้อยนิดของฉันไม่ได้ จนอยากเอาไปอวดกับเพื่อน ๆ “เธอ” ก็คว้ามันไปก่อนใคร กลอนที่ฉันหัดแต่งโดยใช้ความพยายามค่อนคืน“เธอ” ก็แย่งมันไปอ่านต่อหน้าเพื่อน ๆ ฉันอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี อีกครั้งที่ฉันต้องแอบร้องไห้เพราะการกระทำของ “เธอ” ฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเพราะเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น...’         

>>> เมื่อไม่นานมานี่มีคนมาบอกชอบฉัน ใครบ้างจะไม่รู้สึกดีที่ใครสักคนมาชอบฉันก็เช่นเดียว กัน ฉันยังเป็นมนุษย์เดินดินอยู่นะ..แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับเขาสักหน่อย “เธอ” กลับคอยเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้ฉันกับเขาหลายครั้งจนน่ารำคาญ ทั้ง ๆ ฉันก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วว่าไม่ชอบ แต่ “เธอ” ก็ไปบอกใครต่อใครว่าเราสองคนกำลังดูใจกันอยู่ มีคนมาแซวบ้าง ล้อบ้าง จนฉันไม่อยากมาโรงเรียนเหนื่อยกับการตอบคำถามและอายจนแทบจะเอาหัวมุดลงดิน คนที่ฉันแอบชอบตัวจริงก็ดันเป็นเพื่อนสนิท “เธอ” ซะอีก เรื่องมันเศร้า++ ใครจะกล้าไปบอก ถ้า “เธอ” รู้เข้ามีหวังชีวิตฉันต้องอับเฉาไปอีกนานเท่านาน เท่าที่มีก็ไม่เหลือจะเฉาอยู่แล้ว... ฉันจะทำยังไงกับ “เธอ” ดีนะ?... ทำไม “เธอ” ถึงขยันทำแต่เรื่องที่ฉันไม่ชอบนะ?... แล้วถ้า “เธอ” ทำแต่เรื่องดี ดี เราจะเป็นแบบนี้มั้ยนะ? ไม่รู้ล่ะ..แต่ที่รู้ ๆ ฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเป็นเพราะเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น ...’       

>>> “เธอ” เรียนเก่ง กิจกรรมเด่นอย่างที่บอกเป็นเรื่องธรรมดาที่ “เธอ” จะฮอตในหมู่สาว ๆ เห็นสายตาพวกเขาที่มอง “เธอ” ราวกับเทพบุตรลงมาจุติแล้วรุมกรี๊ด “เธอ” ยังกะดาราไม่ว่าจะย่างกรายไปทางไหน... ทำไมคนพวกนั้นถึงได้เห็นกงจักรเป็นดอกบัวซะขนาดนั้นนะ?หรือเป็นเพราะว่าชาติที่แล้ว “เธอ” ทำบุญมาดีฉันเห็นแล้วมันขัดลูกกะตาพิลึก หมั่นไส้เป็นระยะ ถ้าเวทมนต์มีจริงฉันอยากจะเสกให้ไฟลุกท่วมตัว “เธอ” จริง ๆ แต่ชีวิตจริงมันไม่เหมือนนิยายนี่สิ เฮ้อ++ ฉันอยากจะเข้าไปบอกใครต่อใครถึงความชั่วร้ายที่แฝงอยู่ในตัว “เธอ” แต่ใครเค้าจะเชื่อฉัน อิมเมจ “เธอ” ดีว่างั้น..  เห็นแล้วต่อมเซ็งเริ่มกระตุก ฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเป็นเพราะว่าเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น ...’         

>>> “เธอ” คบใครต่อใครหลายคน ทำเพื่อนฉันร้องไห้ด้วย นิสัยไม่ดีมาก ๆ เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นของเล่นหรือไงเห็นคนที่พร่ำเพ้อถึง “เธอ” ฉันอยากจะเข้าไปถามพวกเขาว่า.......“เธอ” มีอะไรดีมากมายขนาดนั้นเหรอ?เท่าที่ฉันเห็น  ‘ไม่มี’ ฉันไม่พบข้อดีในตัว “เธอ” เลยนอกจากเรียนดี ยิ้มเก่งและรอยยิ้มของ “เธอ”มีประกายชวนฝัน...(เอ๊ะ! ทำไมฉันรู้สึกใจเต้นล่ะ) การเข้ากับคนอื่นได้ง่าย มนุษยสัมพันธ์ดีนั่นเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของ “เธอ” แถมด้วยกิจกรรมเด่นอีก ก็แค่นั้น..(แล้วทำไมฉันเหมือนรู้จักเธอเยอะจัง) แต่ฉันสงสัยและอยากถาม “เธอ” ว่า ทำไมดีกับทุกคนยกเว้นฉัน “เธอ” เกลียดฉันมากใช่มั้ย? (ทำไมต้องรู้สึกน้อยใจนิด ๆ ) ถ้าคำตอบคือ ‘ใช่’  งั้นเราก็คิดไม่ต่างกันฉันก็เกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเป็นเพราะว่าเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น ....’         

>>> วันหนึ่งหลังเข้าแถวเคารพธงชาติก่อนเข้าเรียนคาบแรก ฉันและเพื่อน ๆ กลุ่มหนึ่งแอบไป HBD ให้กับเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มฉันเป็นเซอร์ไพรส์ที่ทำให้เพื่อนคนนั้นประทับใจถึงกับน้ำตาไหลเขาคงดีใจมาก แต่พอกลับเข้าห้องเรียนกลับโดนอาจารย์ฟาดไปคนละที แต่ฉันโดนไปสองเท่าต้นเหตุเจ้าของความคิด ฉันมารู้ทีหลังว่า “เธอ” บอกอาจารย์ว่าพวกเราพากันโดดเรียนแต่คาบแรก เจ็บตัวไม่เท่าเจ็บใจคูณเข้าไปร้อยเท่าพันเท่าในขณะที่ฉันได้แต่เจ็บใจ ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของ “เธอ” ดังแว่วมาในความรู้สึกมันเสียดแทงเข้าไปในโสตประสาททุกอณูขุมขน ฉันหันไปมอง “เธอ” ด้วยสายตาเอาเรื่อง... คนอย่าง “เธอ” เคยคิดทำอะไรดี ดี เพื่อคนอื่นเขาบ้างไหมนะ?ฉันอดสงสัยไม่ได้..ทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่าง “เธอ” ด้วย ฉันคงทำบุญน้อยไปใช่มั้ย? แต่ก็ไม่น่าจะให้ฉันตกนรกตั้งแต่เรียนอยู่อย่างนี้ ชีวิตฉันยังสดใสกลับต้องมาอับแสงเพราะคนอย่าง “เธอ”  ได้ยังไงกัน.. ฉันยิ่งเกลียด “เธอ” ที่สุด ‘หรือเป็นเพราะไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น ...’

>>> ฉากจบเจ้าชายต้องจุมพิตเจ้าหญิงให้ฟื้นจากการหลับใหล นั่นนับเป็นฉากที่ฉันกลัวที่สุด พอ“เธอ” ก้มหน้ามาใกล้ความตกใจมันทำให้ฉันเอี้ยวตัวหลบ ทำให้ “เธอ” เสียหลักล้มลงบนฉันทั้งตัว ฉันตกใจแต่สายไปเสียแล้วเมื่อริมฝีปากของเราประกบกันพอดี (โลกทั้งโลกเหมือนจะหยุดหมุนในทันใด)เสียงโห่ร้องดังไปทั่วหอประชุมพร้อมกับผ้าม่านที่เคลื่อนตัวลงปิด ในที่สุดก็จบการแสดง...แต่....มันเกิดอะไรขึ้น?เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของ “เธอ” เบา เบา หรือ ฉันหูฝาดไปเอง?? เมื่อตั้งสติได้ฉันรีบยกมือขึ้นดันตัว “เธอ” ออกและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้หัวเราโขกกัน ต่างคนก็ต่างยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บ ฉันรู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้น “เธอ” แต่กลับเห็นรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นและที่สำคัญ “เธอ”ยิ้มให้ฉัน(ใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว) “เธอ” ยื่นมือมาฉุดให้ ฉันลุกขึ้นพร้อมกับกระซิบเบา ๆ“....สโนไวท์คนนี้ซุ่มซ่ามที่สุดในโลกเลย...แต่ก็น่ารักดี^^.....”“เธอ” พูดด้วยน้ำเสียงบางเบาและอบอุ่นพร้อมกับส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้ ฉันกระพริบตาอย่างอึ้ง ๆ (นี่เธอ...ตัวจริงหรือเปล่า?)  ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า ชาวาบไปทั้งตัว ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้เพื่อปกปิดมันจาก “เธอ” พร้อมกับเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีคนมากหน้าหลายตากำลังจ้องมองมาที่เราสองคน ฉันพาตัวเองออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วเท่าที่ขาสั้น ๆ ของฉันจะทำได้ รู้สึกอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ... ฉันเกลียด “เธอ” ที่สุด ทำไมต้องทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้นะ?  ‘ก้อเราไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น...(ไม่ใช่เหรอ?)’

 >>> วันรุ่งขี้น...          เรื่องของเราก็ดังกระหึ่มไปทั่วสถาบันมีสายตามองมาที่ฉันมากมายทั้งยิ้ม ๆ เฉย ๆ จนไปถึงทำท่าทางเหมือนจะฉีกฉันออกเป็นชิ้น ๆ ฉันต้องคอยตอบคำถามซ้ำซากและคอยหลีกเลี่ยงกองทัพสายตาอันแหลมคมราวกับจะจิกเจ้าไปในเนื้อของฉัน วันที่แสนสงบของฉันหายวับไปเพียงชั่วข้ามคืน ความเบื่อหน่ายเริ่มเกาะกินฉันทีละนิดอาการไมเกรนเริ่มถามหา ฉันต้องปลีกตัวไปกินยาและนอนพักที่ห้องพยาบาลและด้วยความเงียบทำให้ฉันเผลอหลับไปนานเท่าใดไม่รู้ พอตื่นขึ้นมา..สิ่งแรกที่เจอก้อคือ“เธอ” (แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง??)  ฉันขยี้ตาเพื่อขับไล่ความพล่ามัวและรีบปรับโฟกัสมองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ...ใช่ “เธอ” จริง ๆ ด้วย “เธอ” สวมแว่นตานั่งอ่านหนังสืออยู่ริมหน้าต่างแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทำให้ฉันหรี่ตาไปมองภาพนั้นใหม่...ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริง ๆ เหมือนฝัน “เธอ” หันมามองที่ฉันก่อนจะถอดแว่นตาวางไว้บนหนังสือที่วางไว้บนโต๊ะ แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฉันช้า ๆ