นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอเจ้าเด็กที่ยืนอยู่บนเวทีเดียวกับเขาในตอนนี้คังดงโฮไม่แม้แต่เอ่ยคำเรียกใดๆ ออกมา อาจเพราะความกลัวหรือความประหม่าเขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน คนตัวโตจึงได้แต่มองใบหน้าของเด็กร่างโปร่งที่เอาแต่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขกับคนอื่นไปทั่วจนกระทั่งดวงตากลมโตราวกับลูกกวางตัวน้อยมองมาที่เขา...สายตาของเราสบกันมันอาจเป็นเพียงชั่วขณะ แต่สำหรับคังดงโฮแล้วมันช่างยาวนานรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าขาวซีดนั่นยังคงเหมือนเดิม มีเพียงแต่เขาที่ส่งยิ้มเจื่อนๆกลับไปให้อีกคน

“ดงโฮฮยอง”

“...!” และไม่ทันไร เจ้าเด็กที่ว่านั่นกลับมาอยู่ข้างๆเขาซะแล้ว อ่า...ไลความลินยังไงก็ยังคงเป็นไลความลิน อยู่วันยังค่ำทั้งไร้เดียงสาและตรงไปตรงมาเพราะแบบนี้อย่างไรเล่าเขาถึงตกหลุมรักเจ้าของร่างโปร่งนี้ซ้ำๆ

“ฮยองสบายดีไหม เพลงของนิวอีสต์น่ะเจ๋งสุดๆ ไปเลยแต่ผมชอบเพลงโซโล่ของฮยองที่สุดเลยนะ----” กลีบปากสีสดยังคงพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดเขาจึงได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้ารับทั้งๆ ที่ตอนนี้ใจของเขามันเต้นระรัวไปหมดอยากดึงคนข้างๆ มากอดให้เต็มรัก แต่ในอกกลับรู้สึกเจ็บจนไม่กล้าทำอะไรอย่างที่ใจคิด

หมับ!

“ผมคิดถึงฮยองนะ..” แค่ชั่ววินาทีที่ไลความลินได้เอ่ยออกมาพร้อมกับโอบกอดคังดงโฮแต่ความรู้สึกอุ่นซ่านของหัวใจในตอนนี้กลับเป็นความรู้สึกที่ชัดเจนสำหรับเขาดงโฮจับแขนของความลินที่กอดไว้แล้วตบเบาๆ เพื่อบอกว่าเขารับรู้ถึงความรู้สึกนั้นแล้วก่อนคนทั้งคู่จะผละออกจากกัน

            งานวันนี้เสร็จสิ้นไปด้วยดีเหล่าสมาชิกในวงต่างพึงพอใจและมีความสุขกับงาน เมื่อกลับเข้าสู่ด้านหลังสเตจ ทุกคนพากันไปทักทายและใช้เวลาที่เหลือถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกับฮวังมินฮยอนแต่สำหรับเขา หลังจากพูดคุยสั้นๆ กับเพื่อนร่วมวงเรียบร้อยจึงปลีกตัวมาอีกที่ทันที

ที่ที่มีเพียงเขาและไลควานลิน…

“....”

“....”

            ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น บรรยากาศอึดอัดระหว่างทั้งคู่ค่อยๆ โรยตัวลงมาเด็กที่เอาแต่พูดบนเวทีนั่น ได้แต่ก้มหน้าไม่พูดจาอะไร และเขาที่ตอนนี้ใจเต้นระรัว…มือสั่นไหว…และรู้สึกหน่วงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...ทั้งหมดนี้มันกำลังเกิดขึ้นกับคนอย่างเขา..เพราะคังดงโฮคิดถึงไลความลินเหลือเกิน...

“...”

“อึก..” ร่างหนาดึงอีกคนเข้ามากอดแน่น ยังคงไม่มีใครเอื้อยเอ่ยคำใดออกมามีเพียงอ้อมกอดและน้ำตาที่หลั่งไหลมาเพื่อกันและกันของคนทั้งคู่เท่านั้นความรู้สึกคิดถึงจนเจ็บไปหมดกำลังได้รับการปลดปล่อย ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

“ฮึก...คนบ้า จะร้องไห้ตามผมทำไมเล่า”มือเรียวเช็ดน้ำตาให้คนเป็นพี่ทั้งๆ ที่ตัวเองยังสะอื้นไม่หยุดดงโฮหลุดขำออกมาเบาๆ กับคนตรงหน้าปากหยักจูบซับน้ำตาที่เปลือกตาบางก่อนจะไล้ลงมาทาบทับกลีบปากนุ่มหยุ่นแผ่วเบาพร้อมเอ่ยถ้อยคำแสนหวาน

“คังดงโฮก็คิดถึงไลควานลินนะครับ”