แน่นอนว่าในแง่ความเจริญ อำเภอเชียงดาวเองไม่อาจเทียบกับประเทศสิงคโปร์ได้ แต่สิ่งที่เรามีเหมือนกัน นั่นคือความผูกพันต่อใบไม้ทุกใบ ต้นไม้ทุกต้นและผืนป่าอันเขียวขจี มนุษย์สามารถอยู่ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติคำนึงถึงสัตว์น้อยใหญ่ที่พึ่งพาพื้นที่สีเขียวเช่นเดียวกัน

หนึ่งในสิ่งที่ดึงดูดผู้คนให้หลั่งไหลเข้ามาที่นี่ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะความยิ่งใหญ่ของดอยหลวงเชียงดาว ซึ่งเป็นดอยที่มีความสูงถึง 2,275 เมตรหรือ 7,136 ฟุต จากระดับน้ำทะเลเป็นยอดเขาที่มีความสูงเป็นอันดับสามของประเทศไทยซึ่งไม่ว่าเราจะยืนอยู่ตรงจุดไหนในอำเภอเชียงดาว เราจะมองเห็นดอยหลวงที่ตั้งตระหง่านเสมอให้ความรู้สึกมั่นคงและอบอุ่นในใจ แต่ไม่ใช่แค่คนในท้องถิ่นเท่านั้นที่รู้สึกเช่นนี้แต่ไม่ว่าใครที่ได้มาเยือนที่นี่มักจะอยากกลับมาอีกเป็นครั้งที่สอง

เชียงดาวเป็นเมืองที่ต้อนรับทุกชีวิตด้วยไมตรีไม่ว่าจะเชื้อชาติใด จึงถือเป็นอีกเมืองหนึ่งที่มีความหลากหลายทางด้านวัฒนธรรมค่อนข้างสูงจะเห็นได้จากผู้คนจากหลายกลุ่มชาติพันธุ์ที่อยู่ร่วมกันในอำเภอเล็กๆแห่งนี้ ซึ่งเป็นพี่น้องชาวปกาเกอะญอ ลีซู ม้ง ล่าหู่ อาข่า ดาระอั้ง รวมไปถึงชาวคะฉิ่นและจีนฮ่อที่อพยพเข้ามาเมื่อประมาณ 20 ปีก่อนด้วย

แต่คนเชียงดาวรุ่นใหม่ที่ออกโบยบินสู่โลกกว้าง ออกไปใช้ชีวิตเล่าเรียน และทำงานในตัวเมืองเชียงใหม่หรือในเมืองหลวงอย่างกรุงเทพมหานครก็มีมาก บางคนมีแรงปรารถนาเป็นสิ่งผลักดันในชีวิต แต่บางคนต้องจากถิ่นที่อยู่ไปด้วยความจำเป็น ทุกคนหวังเพียงอยากยกระดับความเป็นอยู่ในชีวิตให้ดีขึ้น หลายคนได้รับโอกาส หากอีกบางคนต้องผิดหวังกลับมา เมื่อพบว่าตลาดแรงงานไม่ได้อ่อนโยนกับเราอย่างที่คิด ในโลกที่มีการแข่งขันสูง คนที่พ่ายแพ้ก็แค่ต้องเป็นฝ่ายถอย แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่ไปเล่าเรียนแล้วนำความรู้ที่ได้กลับมาพัฒนาบ้านเกิดร่วมไปกับภูมิปัญญาท้องถิ่นของบรรพชน เป็นคนรุ่นใหม่ที่มีศักยภาพและเป็นแรงขับเคลื่อนชุมชนให้เข้มแข็งอย่างยั่งยืนโดยไม่พึ่งพารัฐมากจนเกินจำเป็น

ฉันเองก็ฝันถึงเชียงดาวในลักษณะนั้นเสมอ

แต่การปลูกจิตสำนึกรักบ้านเกิดการกลับมาพัฒนาถิ่นเกิด ดูจะไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะในโลกแห่งทุนนิยมเราต้องต่อสู้กับค่านิยมและค่าตอบแทนที่สูงลิบสวนทางกับวิถีชีวิตอันเรียบง่าย คนบ้านเรากว่า 80% เลือกที่จะเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ในเมืองหลวงเพราะได้รับค่าแรงที่สูงกว่า บางรายขายที่ดินที่นาทำกิน พอเงินหมดก็ไม่มีที่ทางให้ทำกิน ต้องไปกู้หนี้ยืมสิน กลายเป็นวงจรแห่งความยากจนไม่จบสิ้น

มีคนกรุงเทพและต่างถิ่นรวมไปถึงชาวต่างชาติจำนวนไม่น้อยที่เข้ามากว้านซื้อที่ดินเพื่อทำธุรกิจที่เชียงดาว มีทั้งธุรกิจที่สอดคล้องไปกับวิถีชีวิตของคนในชุมชน และธุรกิจที่มุ่งหวังผลกำไร ในช่วง 4-5 ปีหลังมานี้ เชียงดาวกลายเป็นเมืองที่นิยมสำหรับนักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบในความงามของธรรมชาติผู้คนต่างถิ่นมากหน้าหลายตาแวะเวียนมาอยู่เสมอ เชียงดาวเองก็พัฒนาไปอย่างรวดเร็วเช่นกันร้านสะดวกซื้อมากมายผุดขึ้นมาแทนที่ร้านขายของชำ