ผมเป็นผู้ชายธรรมดาครับ

ธรรมดาในแบบที่ว่า คุณอาจจะเจอผู้ชายแบบผมที่ไหนก็ได้

อาจจะในร้านสะดวกซื้อ ในห้างสรรพสินค้า ในโรงหนัง ในร้านหนังสือ หรือในร้านอาหาร

ส่วนเธอ เธอเองก็เป็นผู้หญิงธรรมดาเหมือนกันครับ

เธอธรรมดา เพราะผมเองก็คงเจอผู้หญิงแบบเธอที่ไหนก็ได้

อาจจะเจอในร้านซัก อบ รีด

เดินสวนกับเธอบนทางม้าลาย

หรือบังเอิญหันไปเห็นเธอยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์

เรื่องของเราสองคนเลยเป็นแค่เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา ๆ ที่มาเจอกัน

การเจอกันครั้งแรกของเราไม่มีอะไรพิเศษครับ

เพราะผมจำครั้งแรกที่เจอเธอไม่ได้

ในครั้งต่อ ๆ มาก็เช่นกัน

ผมจำได้แค่ว่า ส่วนใหญ่ผมจะนั่งโง่ ๆ อยู่บนเก้าอี้ เป็นเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ แล้วเธอก็จะเริ่มพูด

พูดเกี่ยวกับชีวิตของเธอ และถามถึงชีวิตของผม

เราผลัดกันมองหน้ากันและกัน

และสุดท้าย เธอก็จะเป็นฝ่ายบอกลา

เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่สักพักใหญ่ ๆ จนถึงเมื่อ 3 วันก่อน

เมื่อ 3 วันก่อน คือวันสุดท้ายที่เราได้เจอกันครับ

ถัดจากวันที่เราเจอกัน ผมนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศเหมือนกับทุก ๆ วัน

รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้ไม่มีข้อความจากเธอ

‘เธอคงกำลังยุ่งอยู่กับงาน’ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด

1 วันผ่านไป โทรศัพท์มือถือของผมยังสงบนิ่งเหมือนเดิม

ในห้องแชทระหว่างผมกับเธอ มีแค่ข้อความสั้น ๆ

เป็นข้อความธรรมดาที่เธอส่งมาตอนเราแยกย้ายกันเมื่อวานซืน

ตอนนั้นเธอส่งมาว่า “เราไปแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย”

ก่อนจะตามด้วยสติ๊กเกอร์โบกมือบ๊ายบายจากฝั่งผม

‘หรือว่ามันไม่ใช่ข้อความธรรมดาทั่วไปวะ’ ผมคิดได้หลังจากจ้องมองบทสนทนานั้นอยู่พักใหญ่ ๆ

แล้วผมก็เริ่มโทรหาเธอ

เสียงของเธอดังขึ้นที่ปลายสาย เป็นเสียงห้วน ๆ ในแบบที่ผมไม่คุ้นหู

เธอถามผมว่า “โทรมาทำไม”

หัวสมองของผมว่างเปล่า

ก่อนจะมีคำถามผุดขึ้นมาในหัว นั่นสิ ผมโทรหาเธอทำไมนะ?

และผมก็ได้แต่เงียบ

ผมจำได้ลาง ๆ ว่าเธอไม่ชอบความเงียบ

เธอถือสายรออยู่พักนึง ก่อนจะบอกกับผมว่า ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ มันจบแล้ว

สายของผมถูกตัดไป

พร้อมกับคำว่าคิดถึง ที่เธอไม่ได้ยิน

ตอนนั้นเหมือนผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ เยาะเย้ยอยู่ในหัว

เสียงนั้นบอกกับผมว่า “มึงพลาดแล้ว”

ผมส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะใช้ชีวิตธรรมดาของผมต่อไป

หลังจากวันนั้น

ผมเริ่มไปร้านซัก อบ รีดบ่อยขึ้น

หันมาใช้ทางม้าลายบ่อย ๆ

และเหลือบมองป้ายรถเมล์ทุกครั้งที่เดินผ่าน

ผมทำแบบนั้นด้วยความเชื่อที่ว่าผมจะได้เจอผู้หญิงธรรมดาแบบเธออีกครั้ง

ไม่นานผมก็รู้ตัวครับ

ผมรู้ตัวในวันที่ผมไม่เจอผู้หญิงธรรมดาแบบเธออีกเลยไม่ว่าที่ไหน

เสียงเดิมในหัวผมดังขึ้นอีกครั้ง “บอกแล้วไง มึงพลาดแล้ว”

ผมได้แต่พยักหน้า

ใช่ครับ ผมพลาดไปแล้วจริง ๆ