พูดพลางมองตรงไปข้างหน้า มองตรงไปยังขาทั้งสองข้างที่เหยียดยาวอยู่บนพื้น 

มันเเน่นิ่ง

มันเเน่นิ่ง กระทั่งนกพิราบตัวหนึ่งร่อนลงมายืนอยู่ข้าง เอียงคอมองอย่างใคร่รู้เกี่ยวกับขาทั้งสองข้างของผม

ขาของผม มันนิ่งสนิทเเม้ว่าจะออกเเรงยกขึ้นมามากเพียงใด

ผมคือคนที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

วิหคสีเทาตัวนั้นเอียงคออีกครั้งในตอนที่ผมก้มมองมือทั้งสองข้างของตัวเอง

ผมมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา 

'ทำได้ยังไงกัน'

ทำได้ยังไงกันนะ ถึงสามารถไปไหนมาไหนได้ตามใจของตัวเอง

สหายชั่วคราวของผมกระพือปีกบินขึ้นไปบนท้องฟ้าในตอนที่ผมพลิกตัวนอนคว่ำ เเล้วใช้เเขนทั้งสองข้างพาตัวเองไปข้างหน้า

ข้อมือ ข้อศอก ท้องเเขน แผ่นอก หน้าทอง หน้าขา ข้อเข่า ปลายนิ้วเท้า

ทั้งหมดถูกลากถูไปกับเศษกรวดบนพื้นบริเวณนั้น 

เจ็บเเสบ รวดร้าว อึดอัด เเละเเสนทรมาน 

เเต่พอรู้ตัวอีกทีร่างกายของผมก็มีเเต่รอยเเผลไปเสียหมด 

เเต่พอรู้ตัวอีกทีตัวผมก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเเล้ว มันขยับไปข้างหน้าเพียงเเค่คืบนึงเเท้ๆ