ผมเคยโดนเเบนจากเพื่อนในชั้น
คนอื่นพูดถึงผมเหมือนเป็นเรื่องตลกเเต่บอกตรงๆว่ามันไม่สนุกเลย
ท่ามกลางเสียงหัวเราะผมรู้สึกเคว้งคว้างจนต้องหาหลักยึด
ทั้งถ้อยคำหยาบคายที่พวกเขาพ่นใส่ผม เสียงกระซิบนินทาต่อว่า
ยัดหูฟังเข้าไปในหูเปิดเพลงที่ชอบให้เสียงของนักร้องคนนั้นช่วยปลอบประโลม นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบเพื่อที่จะตัดขาดจากโลกภายนอก
ในบางครั้งผมเลือกที่จะนอนกลางวันแทนที่จะลงไปกินข้าวที่โรงอาหารเพียงเพราะว่าไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา
ผมคอยนับวันที่จะถึงวันจบการศึกษา วันสุดท้ายที่ทุกคนทำเหมือนว่ารักกันมากๆ
วันนั้นผมนั่งมองเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดยืนถ่ายรูปกัน ขณะเดียวกันก็ตะโกนขอบคุณตัวเองในใจที่ทนทุกอย่างมาได้
เเล้วก็
.
.
.
ขอบคุณคุณผู้หญิงเเละคุณผู้ชายทั้งสองคนที่คอยอยู่เป็นที่พักพิงของผม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in