รอยยิ้ม - ความอบอุ่น

ในตอนที่สายลมเผลอพัดมากระทบกับผิวกายทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์และพบกับภาพเบื้องหน้าที่เหมือนกับเป็นฝันร้ายของฉัน ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา แผงสินค้าที่วางขายกันสุดสายตา ฉันนึกอยากจะมุดกลับเข้าไปในรถ แต่ผู้นำทางเดินไปไกลเสียแล้ว ฉันตัดสินใจเดินตามผู้เป็นอาไป ด้วยความรู้สึกกลัวๆฉันกลัวเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คน ไม่ว่าจะน้อยหรือมาก มันทำให้ฉันกลัว ฉันมีความคิดที่ติดมาตั้งแต่เด็กว่า ทุกๆคนในโลกใบนี้ไม่ชอบฉัน มันอาจจะดูไม่ปกติแต่ฉันคิดแบบนั้น การเดินไปเรื่อยๆทำให้ฉันรู้สึกเกร็ง เหงื่อเม็ดใหญ่ไม่รู้เท่าไหร่ซึมออกมาจากไรผม จนใบหน้าของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันพยายามก้มหน้าไปตลอดทางและภาวนาให้ การเดินไปเรื่อยๆนี้จบลงเสียที ปลายเท้าของฉันชะงักไปทีหนึ่งเมื่อผู้นำทางหยุดลงตรงหน้าแผงที่ทำมาจากรถเข็น ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นถนนเพราะเสียงอาที่ถามว่าต้องการจะซื้อเค้กฝอยทองที่เหลืออยู่สองกล่องไหม ฉันพยักหน้าให้กับคำถามนั้น แล้วเหลือบไปมองคุณลุงคนขายที่กำลังยิ้มมาให้ มันดูเป็นรอยยิ้มยิ้มที่มาจากใจ รอยยิ้มที่เข้ากับแสงสลัวของหลอดไฟสีส้ม รอยยิ้มที่ฉันคิดว่าเป็นครั้งแรกที่ฉันเคยเห็น คุณลุงยังคงส่งยิ้มให้จนฉันมองไม่เห็นมันแล้ว ระหว่างที่เดินกลับมาที่รถทำให้ฉันคิดได้ว่าไม่ว่าจะอยู่ในที่ที่เลวร้ายแค่ไหนสิ่งดีๆก็ยังมีอยู่ทุกที่ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองเห็นมันหรือไม่