ขณะที่ก้าวเท้าออกจากสนามบินโหน่ย-บ่าย (Noi-Bai)

สนามบินนานาชาติของฮานอย มีคำๆนึงที่ผุดขึ้นมาในหัวเพื่อนร่วมทางทุกคน 

ถึงกับต้องหันมายิ้มให้กัน และพูดเบาๆว่า “เริ่มล่ะนะ”..

วันนี้เป็นวันแรก ของ 8 วันในเวียดนามแห่งนี้

ที่พวกเราจะเสพความเป็นเวียดนามกันให้เต็บสูบบ บ

ตั้งแต่เหนือจรดใต้.... แค่คิดขาก็แทบขาดแล้ว

บนถนนเล็กๆของฮานอย อัดแน่นไปด้วยมอเตอร์ไซต์และเก้าอี้ตัวเล็กๆ วางระเกะระกะ 

แทบไม่เหลือพื้นที่ให้คนอย่างเราได้เดิน อดินาลีนสูบฉีดตลอดเวลาที่เหยียบถนน 

ไม่ว่าจะไฟเขียว หรือไฟแดง มีรถพุ่งมาทุกทาง 

พร้อมกับเสียงแตรแห่งเวียดนาม อดคิดไม่ได้ว่า 

“นี่กูจะต้องเสี่ยงตายอย่างนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เลยใช่มั้ย?”

ที่น่าแปลกใจคือ บนถนนที่ดูโคตรจะวุ่นวายแบบนี้ 

ไม่ได้ส่งผลให้รถติดเลย เสมือนว่าเป็นวัฒนธรรบนถนนของเวียดนาม 

แม้การจราจรดูจะไม่เคร่งครัด จะไปไหนก็ไปแต่... ความเร็วต้องไม่เกิน 60km/hr นะ

ผมไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้คนที่นี่รักษากฏข้อนี้ไว้ได้

ทั้งๆที่มันดูจะขัดกับสภาพบนท้องถนนเหลือเกิน

3 ชม. หลังจากลงเครื่อง เพื่อนร่วมทริป

แต่ละคนเริ่มเรียนรู้สกิลความนิ่งในการข้ามถนนในเวียดนาม

ดูสัญญาณไฟไว้ ต่อให้พุ่งมา 100 คัน “เค้าก็จะหลบมึงเอง”

เข้าช่วงบ่ายเราเดินเท้ามาถึง ทางรถไฟกลางเมืองฮานอยที่อยู่ฝั่ง Old Quarter 

แว๊บแรกคือเหมือนตลาดร่มหุบบ้านเราเลย ต่างกันตรงที่ข้างรางรถไฟไม่ใช่ตลาด 

แต่เป็นคาเฟ่ล้วนๆ บรรยากาศของแหล่งชุมชนเก่าของชาวเวียดนาม 

ที่แต่ละคนก้มหน้าก้มตาทำกิจวัติของตัวเอง คุณป้าจะเก็บขยะ คุณลุงจะเล่นหมากรุก 

คุณพี่จะขายของ คุณน้องจะวิ่งเล่น ภายใต้ด้วยความครึ้กครื้นของนักท่องเที่ยว 

ถึงจะแปลกตาแต่ก็รู้สึกถึงความมีชีวิตของทางรถไฟที่ตัดผ่านใจกลางเมืองฮานอยแห่งนี้

ก่อนออกจากฮานอยในคืนนั้น เรามาเดินแกร่วกันที่โบสถ์เซนต์โจเซฟ เพราะอยู่ใกล้จุดขึ้นรถไปซาปา

แต่ใครจะรู้ว่ารถบัสจะมาก่อนกำหนด

วิ่งสิครับ! พนักงานแต่ละคนแสดงความเกรี้ยวกราดกันอย่างออกนอกหน้า 

พยายามยัดพวกเรา 4 คนพร้อมสัมภาระ ขึ้นไปบนรถบัสที่เบาะนั่งว่างอยู่ 2 ที่

คร่อมสิครับ ทั้งคน ทั้งของ สติแทบหลุดกันทั้งทีม

ยังไม่วาย ตามมาด้วยทัวร์อีก 1 กรุ๊ป 

“เวียดนาม ทำไมถึงต้อนรับกันอบอุ่นขนาดนี้”

6 ชม. จากฮานอย - ซาปา 

บนรถนอนไม่ได้นอน ของเวียดนาม

ติดตามกันต่อนะ

.

ขอให้เพลิดเพลินครับ

@มึงกูไปเที่ยวกัน