วิ่งพ้นออกจากซอกหลืบของร้านเอวี่มาได้ อลิซก็หารถม้าโดยสารที่ใกล้ที่สุด กระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วไม่เกรงใจชุดกระโปรงที่สวมอยู่ บอกสถานที่กับคนขับรถม้าพอดีกับที่เจ้าตัวหันมามองและเพิ่งรู้ตัวว่ามีผู้โดยสารขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว

“332ซี ถนนคาเรน่า เลน ศูนย์กลางรับส่งพัสดุคาเดล่าค่ะ ด่วนๆ เลยค่ะ” คนขับรถม้ามีอายุเหลือบมามองหญิงสาว

“โอ๊ะ โอ้ จะให้เร่งมันก็ได้อยู่หรอก แต่ว่า..ใจกลางเมืองแบบนี้เกรงว่าจะเร็วไม่ทันนะสิครับ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่การจราจรเริ่มติดขัดแล้ว ไม่สู้คุณหนูน้อยท่านนี้ลงเดินจะถึงเร็วกว่ากระมัง ที่ทำการคาเดล่าก็อยู่ถัดไปไม่ไกลนัก.. อย่างไรก็ตามแต่ที่คุณหนูน้อยสะดวกเลยครับ” หันมาค้อมหัวให้อย่างสุภาพ แต่คำพูดน่ะปฏิเสธจะให้เธอลงไปชัดๆ อลิซเอาสองมือกอดอก พยักหน้าให้เคลื่อนรถม้า จะให้วิ่งไปทำงานนะหรอ ไม่มีทางซะละ หลังจากที่โดนสั่งพักงานกลางสำนักงานเธอก็ขายหน้าจะแย่ ถ้าวันนี้ต้องวิ่งกระหืดกระหอบไปก็ไม่ทำต้องทงต้องทำมันแล้ว งานน่ะ!

และก็เป็นดังที่คนขับรถม้าว่าไว้ การจราจรมันติดขัดจริงๆ นั่นละ เธอมาถึงสำนักงานคาเดล่าแล้ว ในเวลาที่เรียกได้ว่าสายมาก จ่ายเงินเสร็จก็ลงมายืนสวยๆ หน้าที่ทำการรับส่งพัสดุอันมีชื่อเสียง ไม่ลืมถือกระถางดอกเดซี่ให้ดูสวยที่สุด ประหนึ่งหลุดออกมาจากโฆษณาขายปุ๋ยใส่ดอกไม้ เดินผ่านประตูที่มีคนคอยเปิดบริการลูกค้า ด้านในตกแต่งเรียบง่าย เน้นสีดำ มีจุดบริการลูกค้าที่มาส่งและรับพัสดุอยู่ฝั่งซ้ายกินพื้นที่ตึกสองคูหา อลิซเดินผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ไปขึ้นบันได พนักงานที่กำลังให้บริการจ้องเธอตาไม่กะพริบ ต่างหยุดชะงักกันชั่วคราว อลิซถูกจับตามองทุกฝีก้าวจนกระทั่งแผ่นหลังหายลับตา เสียงจอแจของพนักงานชั้นล่างที่เงียบกริบชนิดได้ยินเสียงหมดเดินก่อนหน้า ตอนนี้เหมือนนกกระจอกแตกรัง ทุกคนได้หัวข้อสนทนาประจำมื้อกลางวันเรียบร้อยแล้ว ‘หลังจากถูกพักงานไปนาน ในที่สุดคุณหนูบ้านพาทีเนียก็กลับมาแล้ว หึ ครั้งนี้จะทนทำได้สักกี่วันเชียว’ก็คงประมาณนี้กระมัง

หลังเดินผ่านสายตานับสิบคู่ที่ชั้นหนึ่งมาได้ อลิซลอบถอนหายใจ อยากจะนั่งแหมะบนพื้นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ว่าเธอยังต้องแสดงให้จบก่อนจะถึงชั้นทำงานส่วนตัว ก้าวขาเดินอย่างมั่นคงขึ้นไปชั้นสาม ซึ่งเป็นชั้นของเจ้าหน้าที่ส่วนนอก หน้าที่หลักคือจัดการกับพัสดุ ‘พิเศษ’ ซึ่งเป็นพัสดุที่ไม่ต้องมีการระบุผู้ส่ง ไม่มีการตรวจสอบและรับรองว่าของที่ทำการส่งนั้นไม่ผิดกฎหมาย รวมถึงยังกำหนดความระยะเวลาที่จะให้จัดส่งได้อีกด้วย ซึ่งบางครั้งลูกค้าระดับพิเศษนี้ก็มีความต้องการให้ส่งของในเวลาที่เร็ว ‘เกินกว่า’ จะทำได้ด้วยระบบขนส่งที่มีในปัจจุบัน แต่เรื่องน่าทึ่งกว่าก็คือ บริการรับส่งคาเดล่านี้สามารถส่งให้ได้ซะด้วย

“ไง กลับมาแล้วหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นหลังอลิซเดินผ่านประตูกันคนนอกเข้ามาถึงด้านในเรียบร้อย เจ้าของเสียงนั่งเอาสะโพกพิงขอบโต๊ะ มือกอดอก หน้าไม่ยินดียินร้าย แต่อลิซพอเห็นตัวคนพูดชัดๆ ก็แทบจะวิ่งไปกระโดดกอด หน้าตาแจ่มใสขึ้นมาทันที วางกระถางดอกเดซี่ไว้บนโต๊ะใครสักคน

“วิกเตอร์!!!” และเหมือนจะไม่ได้แค่คิด คุณหนูบ้านพาทีเนียวิ่งไปกระโดดกอดเข้าจริงๆ ทำเอาคนที่ไม่ได้ตั้งตัวเซไปข้างหลัง รีบเอามือข้างหนึ่งยันโต๊ะ อีกข้างรับคนที่อยู่ดีๆ ก็วิ่งเข้ามากอดไว้ อลิซเอาหัวถูไหล่วิกเตอร์ พยายามอ้อนเต็มที่ ลืมคนรอบข้างไปสนิท กลับมายืนบนสองเท้าได้ วิกเตอร์ก็เอามือข้างเดียวกันกับที่รับคนตรงหน้าเข้ามายันหัว อลิซออกไปให้พ้นอกตัวเอง

“ให้มันน้อยๆ หน่อย เด็กนี่ สระผมหรือยังเอาหัวมาถูฉันเนี่ย ฮะ” แม้จะถูกว่าแต่อลิซยังยิ้มได้อยู่ แน่ละ เอวี่ต้องส่งบิลมาให้วิกเตอร์แล้วแน่ๆ เธอยอมทำทุกอย่างให้เรื่องนี้ผ่านไปโดยหูชาน้อยที่สุด โดนผลักออกมาแล้วจึงหันไปมองรอบๆ บนชั้นนี้มีคนทำงานอยู่ห้าคนถ้วน เธอ วิกเตอร์ เอเนล โย และคูกิ น้องเล็กสุดน่ารักที่อลิซ (และเอเนล) เอ็นดูเป็นพิเศษ หญิงสาวขึ้นไปยืนบนโต๊ะที่ว่าง ป้องปากตะโกนให้ทุกคนรับรู้

“อะแฮ่มๆ ทุกคนคะ!!! อลิซกลับมาแล้ววว” ว่าจบก็ชูมือขึ้นฟ้า พอยท์ขา มีวิกเตอร์ยืนส่ายหัวอยู่ข้างๆ

“ครับผม” เอเนลยกแก้วกาแฟชูขึ้น ผงกหัวให้หนึ่งที แล้วกลับไปทำงานต่อ หนุ่มหัวเทาคนนี้เป็นรุ่นพี่เธอ เหมือนว่าจะทำที่นี่มานานแล้ว หน้าที่ของเอเนลคือรับคำสั่งจากลูกค้าวีไอพีและส่งต่อไปให้หน่วยส่งพัสดุพิเศษรวมถึงติดตามความคืบหน้าและทำรายงานไปให้หน่วยรับข้อมูลของคาเดล่าด้วย อืม เหมือนว่าในแผนกเจ้าหน้าที่ส่วนนอก เขาจะทำงานหนักสุดแล้ว ปฏิกิริยาจืดชืดที่ไม่ได้เจอมาสักพักก็แอบคิดถึงหน่อยๆ ทำให้อลิซยิ้มออกมาอีกรอบ

“ที่นี่เงียบมากเลยค่ะตอนที่รุ่นพี่ไม่อยู่ ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ” พูดพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่อลิซปลื้มมาก คูกิเป็นเจ้าหน้าที่หญิงที่มาประจำที่หน่วยพิเศษนี้ไม่นานนักก่อนเธอจะถูกพักงาน แต่ถึงกระนั้นสองสาวก็สนิทกันมาก อลิซกระโดดลงโต๊ะไปกอดรุ่นน้อง มือแอบลูบหลังเล็กๆ ของสาวน้อยที่ตัวแค่หัวไหล่เธอ

“ฉันเองก็คิดถึงคูกิมากๆ เลย ไหนดูสิ ฉันไม่อยู่มีใครที่ไหนมารังแกรึเปล่า” อลิซว่า เอามือกุมหน้ารุ่นน้องหันซ้ายขวา แล้วจับมาแนบอกตัวเองอีกรอบ คุ้มแล้วที่มาทำงานวันนี้

“หืม วิกเตอร์ แล้วโยละ หายไปไหน วันนี้ไม่มาทำงานหรอ” หลังจากวอแวคูกิอยู่นาน ก็เพิ่งจะสังเกตได้ว่าโยไม่อยู่ วิกเตอร์หันไปสบตากับคูกิ ส่งสายตายกหน้าที่ให้เธอเป็นคนอธิบายแทน

“รุ่นพี่อลิซคะ หลังจากที่พี่ถูกพักงานไม่นาน รุ่นพี่โยก็ลาออกไปแล้วค่ะ เหมือนว่ารุ่นพี่เขาจะย้ายไปเมืองอื่นน่ะค่ะ” คูกิพยายามบอกให้เรื่องนี้ฟังดูดราม่าน้อยที่สุด เพราะถึงอลิซจะไม่ได้มาทำงานที่นี่อย่างจริงจังแต่ความสัมพันธ์กับเจ้าหน้าที่ส่วนนอกนั้นเป็นไปด้วยดีและถือว่าเธอค่อนข้างจะเปิดใจให้มาก

อลิซขมวดคิ้วถาม “แล้วไม่มีใครที่นี่คิดจะบอกฉันเลยเนี่ยนะ อย่างน้อยก็ควรให้ฉันได้บอกลาหน่อยสิ” ประโยคถามอย่างหาเรื่องนี้ถูกส่งไปให้วิกเตอร์

“มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นซะทีเดียว พวกเราที่นี่ทุกคนก็มารับรู้ตอนที่สำงานกลางส่งจดหมายมาแจ้งนั่นละ ไม่มีใครที่นี่ได้ลาเขาเหมือนกัน” วิกเตอร์พยายามบอกอย่างใจเย็นที่สุด อลิซที่กำลังจะพูดบางอย่างถูกขัดจังหวะโดยชายหนุ่มที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ทายาทสาวก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้พูดขึ้นเนือยๆ

“ขอโทษที่ขัดจังหวะห้วงอารมณ์อาลัยอาวรณ์นะครับ แต่ผมรอมาสักพักแล้ว สรุปว่าคุณคือคนที่ผมต้องมารายงานตัวด้วยหรือเปล่าครับ” หนุ่มปริศนาเดินเข้ามาในวงสนทนา เอียงหัวเชิงถาม มองเลยหัวอลิซไปสบตากับวิกเตอร์

“อา ขอโทษทีนะ วุ่นวายกันนิดหน่อย คุณคือคนที่สำนักงานกลางส่งมาแทนโยใช่มั้ย” วิกเตอร์หันมาถามขณะที่กำลังหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมาเปิด คนถูกถามพยักหน้าน้อยๆ ตาเหลือบมองทายาทสาวที่วันนี้ก็จ้องหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ‘อีกแล้ว’ และเขาก็ทำปฏิกิริยาแบบเดิมส่งกลับไป นั่นคือการค้อมหัวให้เล็กน้อย

วิกเตอร์ทวนชื่อของหนุ่มปริศนาหรือก็คือหนุ่มชั้นสามของอลิซที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาตลอดตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ แต่บทจะเจอก็ชักจะบ่อยเกินไปแล้ว และต่อจากนี้จะต้องเจอไปเรื่อยๆ เสียด้วย

“ไคลด์ คาลเดน ใช่มั้ย ยินดีต้อนรับสู่หน่วยพัสดุพิเศษส่วนนอกนะ ฉันวิกเตอร์เป็นผู้ดูแลที่นี่” วิกเตอร์แนะนำตัวพร้อมยื่นมือออกไป ซึ่งไคลด์ก็ยื่นมือมาจับตอบเช่นกัน เขย่าเล็กน้อย

“ครับ ผมไคลด์ คาลเดน ทางนี้เองก็ฝากตัวด้วยเช่นกันครับ”

------------------------------------------------------------------------------------

ว่าด้วยเรื่องลิฟต์ในเพนท์เฮ้าส์ของนางเอก https://www.longtunman.com/5795เนื้อเรื่องอยู่ในยุคที่เก่ากว่าปัจจุบันหน่อย มีโทรศัพท์บ้านแต่ไม่เคลื่อนที่ และคนเน้นส่งจดหมายกันมากกว่า มีรถราง รถไฟ รถม้า และรถที่เป็นเครื่องยนต์แต่จะเป็นของคนรวยๆเท่านั้น เรื่องนี้แฟนตาซีตรงที่มีเวทมนตร์ แต่ส่วนใหญ่ในเรื่องเป็นคนธรรมดา ยังไงฝากติดตามด้วยนะคะ Happy New Year ค่ะ