แต่เผอิญ อยู่มาวันนึง เธอกลับเห็นเรา

เราที่ยืนอยู่ตรงที่ของเรา คนที่นิ่งเฉยให้กับทุกอย่าง พยามไม่สนิท พยามไม่ใส่ใจกับใคร แต่มันคงเป็นช่วงจังหวะชีวิตหนึ่งจริงๆ ที่เธอบังเอิญอ่อนแอ และแค่เราเดินเข้าไปปลอบ

ตั้งแต่นั้นมา เราก็กลายเป็นคนปลอบเธอให้คำปรึกษาจากใจ ที่คิดว่านี่แหละดีสุด พยายามถามไถ่ ไม่อยากให้เธอทุกข์ร้อนอะไร จนเธอเหมือนกลายเป็นจักรวาลของเรา

แต่เราดันลืมไปว่า จักรวาลแห่งนี้มีคนจับจองอยู่แล้ว 

เอาจริงๆ เราต่างก็ชัดเจนในความรู้สึก แต่ไม่มีใครเริ่มพูดออกไปตรงๆ ก่อนทั้งคู่. อาจจะเป็นเพราะกลัวการเปลี่ยนแปลง อาจจะต่างคนต่างกลัวที่จะไม่มีอีกคนอยู่ เราก็เลยหยุดความรู้สึกไว้แค่นี้ ตรงที่ต่างคนต่างเข้าใจ ต่างคนต่างรู้ แต่จะไม่มีใครเอ่ยออกไปตรงๆ 

มันคงจะดีกว่า แค่ได้รู้สึกในใจ

สุดท้ายจุดเล็กๆ จุดหนึ่งบนจักรวาลแห่งนี้ ก็จะยังคงอยู่ที่เดิม ยังคงคอยปลอบใจในวันที่จักรวาลโดนทำร้ายอีกครั้ง เหมือนที่เคยสัญญาไว้ไง