เราเข้าใจนะ คุณเข้าใจมั้ย

ก็คงมีคนอีกหลายคนในโลกนี้ที่ไม่เข้าใจ และคิดว่าเป็นความสิ้นหวัง หลอกตัวเอง ความเปลี่ยวเหงา 

(แต่ถ้าไม่พูดถึงเรา คนรู้จักคนนั้นมีคนรู้จักเยอะมากนะ เยอะขนาดช่วงก่อนแกป่วย คนมาเยี่ยมล้นจนต้องจัดคิวเยี่ยม)

แต่นั่นก็เป็นความคิดของ “คนอื่น” ไง

เราไม่มีหน้าที่ต้องแก้ตัวอีกแล้วว่าเราไม่ได้เหงา สิ้นหวัง น่าสงสาร

และไม่มีหน้าที่ต้องอธิบายว่าโลกข้างในอันใหญ่โตนั้นใหญ่โตขนาดไหนด้วย

แต่บางทีเราก็อยากพาคนอื่นไป

ก็เลยเขียนหนังสือ ก็เลยเขียนนิยาย