วันเกิดปีนี้ ค่อนข้างเรียบง่ายสุดสุด

เรียบจนมีคนถามเราว่า "เธอไม่คิดจะตื่นเต้นกับวันเกิดหน่อยหรอ"

เราดีใจทุกครั้งที่มีคนมาอวยพรวันเกิดเรา

ถึงภายนอกจะไม่ได้ดูเรียกร้องอะไร แต่เราก็แอบคาดหวังทุกครั้ง

ว่าจะมีคนที่จำได้ และตั้งใจมา happy birthday ฉัน 

หรือบางคนที่แทบไม่ค่อยได้คุยกัน ผ่านมา happy birthday เราก็จะรู้สึกพิเศษตลอด

ก่อนถึงวันเกิดเราประมาณ 3 ชม.

แม่บอกว่า วันนี้คุณยายอาการไม่ค่อยดีเลย เหนื่อย หอบ อยากพาไปหาหมอ ก็เลยต้องออกไปเรียกรถ Taxi มารับ ระหว่างทางที่นั่งไป รพ. เราแทบจะลืมเรื่องวันเกิดเราไปแล้ว เราคิดแต่ว่า ถ้ายายไม่สบายอีกทีจะทำยังไงดี บ้านเราไม่มีผู้ชายเลย การยกขึ้น ยกลงรถ แลดูลำบากไปหมด บางทีก็เจ็บใจตัวเองว่าควรช่วยอะไรได้มากกว่านี้มั้ย อยากจะหาทางออก เช่นเสียเงินจ้างคนเล็กน้อย ถึงจะดูสิ้นเปลือง แต่มันก็ช่วยให้แม่เราสบายขึ้น หมอสรุปว่ายายต้องนอนรพ. นะ และต้องมีคนเฝ้าด้วย ค่ำคืนวันเกิดเราผ่านไปโดยการที่เรานั่งเป็นเพื่อนแม่อยู่ที่ รพ. เราไม่เคยต้องมาเฝ้าใครที่ รพ. จริงจังขนาดนี้ ก็แอบรู้สึกแปลกๆ นิดนึง แต่ก็ทิ้งแม่ไปไม่ได้ เราอยู่กับแม่ถึงประมาณตี 1 ก็ขอตัวกลับบ้านเพราะพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ 

เข้าสู่วันเกิดเราประมาณ 16 นาที

มีคนถามเราว่า "ถ้ารู้สึกเบื่อโลกนี้แล้ว ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ถ้าจากไปได้ง่ายๆ ก็คงไปแล้ว ทำยังไงดี" เราตกใจกับคำถามนี้พอสมควร แต่เราก็แอบสังเกตบางอย่างได้ เราปรึกษาเพื่อนสนิทคนนึงที่เหมือนจะไม่ได้คุยกันมานานแล้ว มันน่าจะเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้พอสมควร หรืออย่างน้อยก็มากกว่าเรา เราให้คำตอบเค้าเท่าที่เราจะปลอบใจเค้าได้ และถึงจะไม่ได้ช่วยอะไรเค้าเลย แต่ก็อยากให้เค้ารู้สึกว่าเค้ามีที่ระบาย ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เราแอบทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะแนะนำเยอะๆ หรือนั่งเฉยๆ เงียบๆ ข้างเค้าถึงจะเป็นผลดีที่สุด

วันเกิดปีนี้เป็นปีที่เราชอบ เพราะเราไม่ได้นั่งคาดหวังถึงเค้กวันเกิด หรือให้เพื่อนๆ รายล้อมอย่างสมัยก่อนแล้ว ความเรียบง่าย และความไม่คาดหวังนี่แหละ จีรัง 555

... แต่วันเกิดปีนี้เรารู้สึกว่าเราเป็นประโยชน์ 

เพราะถ้าไม่มีเหตุการณ์พวกนี้ เราก็คงนั่งเฉยๆ รอคน happy birthday แล้วนอนหลับไป ...