สวนดอกไม้ - My First Story

แดนดิไลออน, สายลมย้อนจะพาใจเจ้าไปอยู่ที่ใด แดนไกลที่กว้างใหญ่นั้นพอให้เธอรู้สึกเป็นอิสระบ้างรึเปล่า หากแต่แน่ใจหรือว่าสายลมที่เธอยอมโอนอ่อนให้พัดผ่านพาเธอไปนั้น จะเป็นการคืนอิสระภาพแก่เธออย่างแท้จริง มนุษย์คนนั้นเพียงเด็ดเธอขึ้นมาแล้วอฐิธานขอพรให้ตน เป่าเพียงครั้งเดียวก็สูญสิ้นเสียแล้วใยเธอถึงปลิวไปตามคำอฐิธานนั้นอย่างง่ายดาย แน่ใจหรือว่าไม่ใช่แค่เพียงเพราะบ่วงแห่งรัก

กุหลาบ, มันเป็นไปเองโดยธรรมชาติ เราเกิดมาต่างก็หาความหมายบางอย่างให้กับตัวเองกันทั้งนั้น สำหรับเราพรที่เขาขอไปนั้นมีจริงเสียที่ไหนกันแต่เรายินดี ยินดีที่จะมอบให้แค่เพียงเขาหลับตาแล้วกล่าวคำอฐิธานอย่างแรงกล้า คลี่ยิ้มออกมาหลังความสบายใจเล็กน้อยนั่น ที่บอกว่าดับสูญดูจะไม่เกินจริง

"แต่แล้วคำอฐิธานที่ซื่อตรงขอให้ตนเองมีความสุขนั้นมันผิดตรงไหนกัน เราต่างก็เหยียบย่ำกันได้แค่เพื่อให้ตนเองมีความสุขไม่ใช่หรอ"

อาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่นี่คือเรื่องจริงบางทีอาจจะในตอนที่เราคิดว่าเราเป็นฝ่ายให้อาจเป็นเราเองเสียมากกว่าที่ได้รับ สุดท้ายแล้วสายอมอุ่นกับรอยยิ้มสดใสของเขามันคุ้มค่าแล้ว คุ้มค่าเสียเหลือเกินสำหรับแดนดิไลออนดอกนี้
เจ้าเองหากไร้หนามคมก็เป็นเพียงกุหลาบดอกหนึ่งเท่านั้นรีบๆ หาความหมายของตัวเองเถอะนะหากเจ้าหาความหมายของตัวเองเจอบางที ณ สวนแห่งนี้อาจจะไม่ใช่ที่ๆ เจ้าอยากจะอยู่อีกต่อไป เจ้าอาจจะอยากถูกค้นพบโดยใครสักคน เมื่อถึงตอนนั้นแม้จะดับสูญลงเจ้าคงเลือกจะอยู่ในแจกันบนหัวเตียงใครบางคนอย่างแน่นอน

แดนดิไลออน, ไม่ถูกพบเจอ เราคงจะไม่ถูกพบเจอกุหลาบดอกนี้ไม่ได้โดดเด่นไปมากกว่าใคร เป็นเพียงไม้ประดับธรรมดาๆ ตัวเราเต็มไปด้วยหนามคมไม่มีใครอยากเจ็บตัวหรอก

กุหลาบ, นั่นเป็นตัวตนของเธอแม้จะมีแผล แต่คนที่พยายามจะรู้ความหมายนั้น ความหมายที่แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ และส่วนที่เธอไม่รักสักวันเขาจะมารักทั้งหมด เขาจะมาในรักในส่วนที่เธอไม่รักตัวเอง ฉะนั้นอย่าพึ่งกังวลจนเกินไปหนามคมแค่เพียงป้องกันตนเท่านั้น มิใช่เพื่อทำร้ายหนามคมแค่ปกป้องเจ้าที่อ่อนโยนเสียจนน่าใจหายต่างหาก

ณ สวนดอกไม้เธอจะโรยรา
ณ ห้วงแห่งรักเธอจะร่วงหล่น
อย่าเป็นเพียงดอกไม้ที่เหีี่ยวเฉาบนแจกัน

จงเป็นดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาบนแจกับใบโปรด
แม้สูญสลายแต่เธอจะได้ความหมายของตน

ขอให้ได้เต้นรำต่อไปท่ามกลางสายลม โลดแล่นได้อย่างอิสระเฉกเช่นที่ใจเธอปรารถนายาวนานได้มากเท่าที่เธอต้องการเก็บเกี่ยวมันไว้ให้นานขึ้นอีกสักหน่อยอย่าพึ่งรีบโตนักเลยเด็กน้อย เพราะวัยเยาว์นั้นจะดำรงค์อยู่จนกว่าจะบริบูรณ์ ดับสูญไปพร้อมกับความตายที่ไม่มีอนันต์

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น