สีแดงย้อมแขนของเขา

ความเจ็บปวดจนแทบไม่สามารถเปล่งเสียง

หากแต่แจมินก็ยังทน

"ฮึก... ข⏤ขอโทษ"

เสียงร้ำไห้สะอึกสะอื้นของคนที่แนบใบหน้าซบแขนของเขา ริมฝีปากอีกฝ่ายยังเปื้อนของเหลวสีแดงนั่น ทั้งที่ภาพตรงหน้าควรจะทำให้เขารู้สึกกลัว หากแต่กลับเห็นใจ

ดวงตาอีกฝ่ายบ่งบอกว่าทรมานมากแค่ไหน

แจมินรู้ดี

"ไม่เป็นไร"

"แจมิน ฉัน... ฉันขอโทษ"

หยาดน้ำตาอุ่นๆ หยดลงบนแขนของเขาอีกครั้งและอีกครั้ง บาดแผลฉกรรจ์จนน่ากลัวว่าจะรักษายาก แต่สำหรับคนที่มีร่างกายฟื้นสภาพได้เร็วเฉกเช่นเขา⏤ผู้ที่ถูกเลือก คงใช้เวลาไม่เท่าไหร่กับการฟื้นฟูสภาพตนเอง

"ไม่เป็นไร, เด็กดี"

เขายกมืออีกข้างขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายเพื่อคลายความกลัว

เจโน่ตัวสั่น, ร้องไห้หนักอีกแล้ว

ทุกครั้งที่อีกฝ่ายต้องกิน แจมินบังคับให้อีกฝ่ายเลือกเขาเสมอ, เขารู้ดี เจโน่ยอมอดตาย แต่เขาจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น จะหาว่าใจร้ายก็ได้ เขาดึงรั้งให้อีกฝ่ายทนมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างทรมาน เพื่อไม่ให้จากเขาไปไหน

ทุกครั้งที่เจโน่ลงมือกับเขา, อีกฝ่ายร้องไห้

ไม่มีเลยสักครั้งที่ไม่รู้สึกเสียใจ หรือทุกข์ทรมาน

แจมินรู้ดี

แต่เขายอมเจ็บทุกทาง ยอมทุกอย่าง

เพื่อให้เรายังอยู่ด้วยกัน

ในฐานะผู้ล่ากับเหยื่อพิเศษที่เสนอตัวเป็นอาหาร

และในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งที่รักเจโน่มากจนไม่สามารถปล่อยอีกฝ่ายไป

#octxmn ♡