"แจมิน กินอีกคำนึงนะ"

"อือ... ไม่"

"เถอะนะ ฉันตั้งใจทำมากเลย อยากให้หายไวๆ"

แจมินยังคงนิ่งเงียบ เจ้าของร่างขาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ, ในเมื่อตัวเขาเองตั้งใจทำข้าวต้มร้อนๆ ให้คนป่วย เพราะอยากให้อีกฝ่ายหายไวๆ จะได้ไม่ทรมานกับพิษไข้ แต่ดูเหมือนแจมินจะไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่

คนเขาเป็นห่วงแทบแย่อยู่แล้ว

ใจร้ายกระทั่งตอนป่วยจริงๆ

เจโน่เม้มปาก ยอมลดมือที่ถือช้อนค้างไว้, บางทีเขาอาจจะบังคับมากเกินไปจนลืมไปว่าแจมินคงต้องการพักผ่อนมากกว่า

แต่ในตอนนั้นเอง ที่คนป่วยรั้งข้อมือเขาไว้และส่งข้าวต้มอุ่นๆ บนช้อนนั่นเข้าปาก ใบหน้าหล่อขึ้นสีแดงจากพิษไข้บ่งบอกว่าควรให้ร่างกายพักได้แล้ว และสายตาที่มองมาทางเขาราวกับรู้สึกผิดนั่น...

"ขอโทษนะ ฉัน..."

"ไม่ๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ก็นายป่วยนี่ ทานยาแล้วนอนเถอะนะ"

หลังจากป้อนยาให้เสร็จสรรพ เจโน่ดันร่างแจมินลงบนโซฟาเบดและห่มผ้านวมผืนหนาให้ คราแรกเขาบังคับแล้วบังคับอีกให้ไปนอนบนเตียงห้องนอน แต่เจ้าตัวอ้างว่าอยู่ในนั้นอึดอัด อยากอยู่ในห้องกว้างๆ ที่มีเขาเดินเพ่นพ่านไปมามากกว่า (?) อีกอย่างกลางคืนก็ต้องนอนที่ห้องนั้นอยู่แล้ว

ติสต์ไม่ดูเวลาจริงๆ ให้ตายสิ

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

"...ขอบใจนะเจน"

 เจโน่ลูบผมคนป่วยเบาๆ ราวกับกล่อมเด็ก เขายิ้มกว้างๆ ให้อีกฝ่ายเพื่อยืนยันว่าเขายินดีอยู่แล้ว ก็ถ้าไม่ดูแลแจมินแล้วจะให้ไปดูแลใครเล่า

ก็แฟนทั้งคนนี่

#octxmn ♡