เขาหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ เสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้างเคยเป็นเสียงที่น่ารำคาญสำหรับเขา หากแต่ตอนนี้มันกลับเป็นที่พึ่งเดียวที่สามารถรั้งเขาไว้ไม่ให้ตื่นตระหนก

เขาไม่ชอบฝนเอาเสียเลย

เพราะมันมาพร้อมกับเสียงของฟ้า

นั่นไง ไม่ต้องสงสัยเลยหากสายตาของเชียร์ลีดเดอร์คนเก่งมองมาทางเขาแล้วมีสีหน้าราวกับจะถามว่า 'เป็นอะไรไหม?' เขาทำเพียงยิ้มตอบและส่ายศีรษะ ลาดไหล่ที่ยกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคำรามเมื่อครู่คงดูตลกพิลึก เธอถึงได้มองเขาแบบนั้น

เขาผินหน้าไปทางหน้าต่าง ฝนตกแรงขึ้นทุกขณะ ขอบคุณพระเจ้าที่ท้องฟ้าไม่ได้พิโรธหนักจนถึงขั้นส่งสายฟ้าลงมา คิ้วเริ่มขมวดเมื่อคิดว่าวันนี้คงไม่สามารถกลับบ้านเร็วอย่างทุกวัน แต่อย่างไรก็ดี นอกจากเขาก็ยังมีสมาชิกในห้องอีกเกือบสิบชีวิตที่ไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงรอเวลาให้ฝนซาลงเท่านั้น

ทว่า เสียงดีดกีตาร์ที่คลอเบาๆ แข่งกับเสียงฝนน่ะ

เขาหันหลัง มองหาที่มาของเสียงและพบแผ่นหลังของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง หมอนี่เล่นกีตาร์ได้ถูกจังหวะชะมัด และขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่เลือกเพลงที่ดึงดูดความสนใจจากเขาได้

เขาวางคางลงบนฝ่ามือ หูตั้งใจฟังเสียงของกีตาร์ท่ามกลางสายฝน

เวลาล่วงเลยไป จนกระทั่ง...

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นมากผิดปกติจนทำให้เขาหลุดจากภวังค์ เขาหันกลับไปเพื่อจะมองอีกฝ่ายชัดๆ แต่ไม่ทัน หมอนั่นเดินแบกกีตาร์ออกจากห้องไปเสียแล้ว

เมื่อกี้... พูดกับเขาเหรอ?

เป็นคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ แต่เจโน่ก็นึกขอบคุณ

จริงๆ เขียนดราฟต์นี้ไว้ตั้งแต่เมื่อวานแต่หาที่ลงไม่ได้ค่ะ แหะ

ก็คงลงสองตอนพร้อมกันวันเดียว เอิ้ว

ภาวนาให้ไปรอดด้วยนะคะกับ fictober นี้

ฝากด้วยนะคะ ♡ 

#octxmn