Blankets & Fall

(ผี)ผ้าห่มและตกเตียง ?
"ชอบเตะพี่ตกเตียงนักใช่ไหม"

Pairing : Namjoon x Jimin
Rate : R-15

เสียงนกร้องเพลงประสานเสียงดังแว่วไหวมาจากทางหน้าต่าง แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องมากระทบดวงตาบ่งบอกว่าตอนนี้ถึงเวลาอรุณเบิกฟ้านกกาโบยบินออกหากินร่าเริงแจ่มใสแล้ว

แก่เนาะ

ผมขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง แต่เอ๊ะ ขยับตัวลำบากจัง เอ๊ะที่สอง ทำไมเตียงมันแข็งแปลก ๆ แข็งแบบนี้ไม่น่าใช่เตียง พอลุกขึ้นนั่งแล้วลืมตาดูก็อ๋อในใจว่าตัวเองนอนที่พื้นข้างเตียงซะงั้น

เอาอีกแล้ว นทีเตะผมตกเตียงอีกแล้ว

อาการเตะผ้าห่มผมว่าเป็นกันทุกคน ขนาดในเพลงบังทันยังมีเลย (ขายเก่งเนาะว่ามะ) แต่นทีไม่ใช่แค่เตะผ้าห่มนี่สิครับ เตะผมด้วยเนี่ย!

อาการเตะผ้าห่มหรือเตะผมตกเตียงไม่ได้เป็นบ่อย ๆ ครับวางใจได้ ไม่ได้ถึงขนาดเกิดขึ้นทุกวันจนต้องขอเลิกราเพราะทนนอนพื้นทุกวันไม่ไหวอะไรขนาดนั้น แต่จะเกิดขึ้นในวันที่นทีนอนน้อยเพราะงานเลิกช้า(มากกก) พร้อมกับอาการกังวลว่างานจะออกมาไม่ดีและเหนื่อยจากคนที่ทำงานที่กวนประสาทนทีจนเขาอยากถีบยอดหน้าสักทีสองที

นทีชอบมาบ่นให้ผมฟังน่ะ ผมก็ทำได้แค่หอมแก้มปลอบให้เขาใจเย็นลง เป็นแฟนที่ดีเนาะ ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ 55555555

อย่างที่ว่ามาเมื่อวานนทีคงเจอศึกหนักมาไม่น้อยผมถึงได้ลงไปนอนกอดพื้นเย็น ๆ ข้างล่างในวันนี้ ดีว่าวันนี้ผมหยุดงานเลยไม่ต้องปวดเนื้อปวดตัวไปทำงาน

ผมลุกขึ้นยืนแล้วค่อย ๆ หย่อนตัวลงนอนบนเตียงข้าง ๆ เจ้าก้อนดักแด้บนเตียงแล้วสวมกอดเบา ๆ กลัวดักแด้จะตื่น เพราะตอนนี้พึ่งจะ 6 โมงนิด ๆ เอง

ใช้ไม้ยมกเยอะจังแฮะ แต่ช่างมันประไร

ดักแด้ขยับตัวนิดนึง อาจจะเพราะผมวางแขนกอดเขาเลยทำให้เขาตื่น

"พี่น้ำผมหนักอะ" เสียงพูดงัวเงียฟังแทบไม่ได้ศัพท์ดังออกมา

"ลงโทษคนร้ายที่ถีบพี่ตกเตียงไงครับ" ผมพูดแกล้งไปงั้น จริง ๆ แค่อยากกอดเฉย ๆ

"งืมมม ผมถีบพี่อีกแล้วเหรอ ขอโทษนะครับ" นทีขยับตัวหันมาหาผมแล้วพูดขอโทษทั้ง ๆ ที่ตายังปิดสนิทอยู่

"พี่ปวดตัวมากเลยอะ" ผมทำเสียงยานคางนิดนึงให้ดูเหมือนน้อยใจ นทีค่อย ๆ ลืมตามองผมแบบคนง่วงนอนที่จะขมวดคิ้วนิดนึงด้วย

"เดี๋ยวผมกลับมานวดให้ตอนเย็นน้า" มานงมาน้าอะไร ใจเหลวกันพอดี

"แต่พี่อยากให้นวดตอนนี้เลยนี่นา"

"ผมมีงานต่อตอนเช้าเลยอะ ขอนอนอีกนิดแล้วคงต้องรีบตื่นไปทำงานเลย" นทีย่นคิ้วขึ้นเป็นเชิงรู้สึกผิด

"พี่น้อยใจจังแฟนทำงานหนักแทบทุกวันเลย" ผมบ่นอุบอิบ

"ผมขอโทษนะครับ"

"ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ใช่ความผิดเราซะหน่อย ชอบงานนี้หนิใช่ไหมล่ะ" ได้ยินผมพูดอย่างนี้แล้วก็ทำให้นทียิ้มเผยรอยยิ้มตาหยีออกมา

"อื้อ ชอบมากเลย"

"ชอบพี่น้ำด้วย" พูดจบนทีก็กระเถิบตัวเขามาแล้วจุ๊บที่ริมฝีปากผมเบา ๆ

ก่อนจะรู้ตัวผมก็เข้าไปอยู่ในผ้าห่มด้วยแล้วโอบกอดเขาไว้พร้อมพรมจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อนั้นเสียแล้ว จังหวะที่นทีเผยอริมฝีปากผมก็ค่อย ๆ สอดลิ้นเข้าไปตวัดตักตวงความหวานทั่วทุกซอกมุมอย่างโหยหา ลมหายใจของเราสอดประสานกัน ผมลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเขา นทีร้องครางเบา ๆ เพราะเขาชอบให้ผมลูบหลังเวลาที่เราจูบกันมันทำให้รู้สึกดี

ห้วงอารมณ์ที่เรากำลังดื่มด่ำอยู่ช่างเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมในใจ เหมือนดังการบอกรักที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

ผมชอบจูบกับนทีมาก ๆ เลย ❤

เมื่อถึงเวลาเราทั้งสองก็ค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง ผมจุ๊บเบา ๆ อีกครั้งหนึ่งทำให้นทีหลุดหัวเราะออกมาน้อย ๆ

"พี่ทำให้ผมไม่ได้นอนต่อเลย"

"จูบอรุณสวัสดิ์ไงครับที่รัก"

"หึ จ้า ๆ" ว่าจบเขาก็จุ๊บผมกลับแล้วลุกขึ้นจากเตียงไป

"อ้าวไม่นอนต่อแล้วเหรอ" ผมถาม

"โดนจูบขนาดนั้นใครจะไปหลับลง ตื่นเต็มตาเลยเนี่ย เดี๋ยวผมทำข้าวเช้าให้นะครับ อยากกินอะไรไหม" นทีพูดไปพลางเดินไปที่โซนครัวแล้วหยิบกระทะขึ้นมาวางบนเตา

"กินนทีได้ไหมครับ" ผมแกล้งหยอกเล่น

"กินกระทะก่อนเลยนะครับที่รัก"

แหม เป็นการเรียกที่รักที่เหมือนไม่รักเอาซะเลยนะ

ว่าไปนั่น แต่ยังไงก็รักเหมือนเดิมแหละหน่า

จบ.