สายชนิดที่ว่าเข้าเรียน 8.30 นาฬิกา แต่ไปถึงโรงเรียน 10.00 นาฬิกา

    ใช้ชีวิตไปวัน ๆ  ที่โรงเรียน

    พักเที่ยงก็กินข้าวร้านเดิม ๆ  อยู่กับความจำเจ  ยอมรับว่า  เบื่อร้านนี้

    แต่ก็ไม่มีร้านอาหารร้านไหนในโรงเรียน  ที่อร่อยที่สุด  เท่าร้านนั้นแล้ว

    ผ่านไปทั้งพักเที่ยงและคาบบ่ายวิชาภาษาอังกฤษ

    ผ่านไปไวเพราะเป็นช่วงเวลาที่ชอบที่สุดของวัน

    เวลาแห่งความสุข  มักผ่านไปไวเสมอ

    

    เลิกเรียน  ผู้คนเดินชุลมุน  อย่างกับฝูงมดที่กำลังออกจากรัง

    เพื่อนชวนไปเข้าห้องน้ำอีกอาคาร 

    ในตอนนั้น  ที่ผู้คนทั้งนักศึกษาและอาจารย์  กำลังเดินหรือวิ่งเต็มอาคารไปหมด

    ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือเปล่า  ที่สายตาดันเหลือบไปเห็นนักศึกษาชายคนนึงกำลังซื้อไอติม

    สะดุดตามาก  เหมือนถูกสะกดไว้ให้มองแต่คนนี้

    มองหน้าเสร็จ  ก็ดูสายคล้องบัตรที่ใหม่เอี่ยมและมีสีบ่งบอกว่าเป็นน้องปี 1 และอยู่สาขาอะไร

    ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ  ความรู้สึกที่ว่าเจอแล้วปิ๊งเลย  มันเกิดขึ้นกับเราจริง ๆ  

    อยากรู้จัก  

    ความจริงไม่ได้คิดในใจยาว ๆ  แบบที่พิมพ์ข้างบนหรอกนะ  แต่พิมพ์ไปให้มันดูมีอะไรหน่อย

    เดินมุ่งหน้าไปหาเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกับน้องคนนั้น  และกระซิบกระซาบ  ถามว่าน้องเค้าชื่ออะไร

    " คนนั้นน่ะหรอชื่อ ... "