พวกเขามีความลับอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่เคยบอกใครแม้แต่เพื่อนร่วมยูนิต

"ฉันเห็นนะว่าพวกนายไม่คุยกันเลยตลอดทางอะ" ทานากะ จูริ แรปเปอร์ประจำยูนิตสโตนส์ว่ากลางช่วงพูดคุยในละครเวทีโชเน็นตาจิที่พวกเขาเล่นร่วมกับยูนิตรุ่นพี่มากความสามารถอย่างสโนว์แมน

"พวกเราคุยกันผ่านทางข้อศอกต่างหาก"

"เวลาข้อศอกของอีกคนมาโดน เราก็สลับให้อีกคนใช้พนักวางแขนบ้างไง"

เสียงหัวเราะของแฟน ๆ และเสียงโวยวายของเพื่อนร่วมยูนิตทำให้เคียวโมโตะ ไทกะ หนุ่มหน้าสวยแอบยิ้มบาง และยิ่งยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นคนที่ทุกคนเข้าใจว่าไม่มีทางเข้ามาคุยกับเขาถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองอย่างมัตสึมุระ โฮคุโตะจ้องมองมาทางเขา

ความลับนี้พวกเขาจะไม่มีวันบอกใครเด็ดขาด

"ฉันกลับก่อนนะ ต้องรีบกลับไปเขียนรายงานต่อ" โฮคุโตะว่าพลางหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นพาดไหล่ ไทกะได้ยินเสียงคนอื่น ๆ บอกลาชายหนุ่มผมดำอยู่พักหนึ่ง เมื่อร่างสูงเดินออกไปได้ครู่ใหญ่ เขาก็ลุกขึ้นมาบ้าง

"อ้าว ไม่ไปกินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ" โมริโมโตะ ชินทาโร่ น้องเล็กของยูนิตที่ขนาดตัวไม่เล็กตามว่า น้องเล็กตัวโตนั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆ เขา เงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยอย่างงุนงง ขณะที่เจสซี่ เด็กหนุ่มลูกครึ่งอเมริกาที่นั่งอยู่อีกฟากของห้องตะโกนแซวมา

"อย่าบอกนะว่าต้องกลับไปปั่นรายงานเหมือนโฮคุโตะมัน" 

เขายกยิ้มให้กับคำพูดนั้นก่อนเอ่ยตอบ "เปล่าหรอก แต่มีนัดแล้วน่ะ เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะ"

"เจอกันวันพรุ่งนี้นะ เคียวโมโตะ" โคจิ ยูโกะ พี่ใหญ่ผู้มีรอยยิ้มสดใสว่า ยกมือขึ้นโบกไปมาส่งไทกะ ให้เขายกมือขึ้นโบกตาม 

เขาเดินไปขึ้นรถไฟอย่างไม่เร่งรีบ หลังจากแวะดูนู่นนี่รายทางก่อนขึ้นรถไฟ เขาก็มาถึงอีกฟากของโตเกียวในเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา

ไทกะเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยอย่างคุ้นเคย และไปหยุดอยู่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นที่มีขนาดไม่ใหญ่มากแต่ดูสะอาดสอ้านดี นี่ไม่ใช่บ้านของเขา เพียงแต่เขามาที่นี่บ่อยจนบ้านหลังนี้แทบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองของเขาไปแล้ว อันที่จริง ไทกะมีกุญแจสำรองที่ทุกคนในบ้านนี้พร้อมใจกันยกให้ด้วยซ้ำ

แต่วันนี้ประตูไม่ได้ล็อกทำให้เขาไม่ต้องใช้กุญแจของตัวเอง ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปด้านในได้เลย

"รบกวนด้วยนะครับ" เขาว่าเสียงเบา เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คาดว่าน่าจะโชยมาจากห้องครัว เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างเงียบกริบ ระวังไม่ให้เกิดเสียงอะไรที่คนในครัวจะรู้ได้ว่าเขามาถึงแล้ว นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายวาววับเหมือนเสือที่เห็นเหยี่ือเมื่อพบว่าลูกชายเจ้าของบ้านกำลังง่วนอยู่กับหม้ออะไรสักอย่างที่กำลังต้มอยู่ 

"โฮคุโตะ!"

"หวา! เล่นอะไรของนายเนี่ย ไทกะ ตกใจหมด"

คนโดนแกล้งให้ตกใจร้องเสียงดัง หันกลับมาเอ็ดเพื่อนร่วมวงที่ควบตำแหน่งคนรักด้วยคิ้วขมวดมุ่นทันทีที่เห็นว่าใครเป็นคนทำ

ใช่ ความลับของไทกะกับโฮคุโตะ คือ พวกเขากำลังคบกัน

ทั้งสองคนคบกันมานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนก่อตั้งยูนิตสโตนส์อย่างเป็นทางการเสียอีก แต่เพราะตัดสินใจจะเก็บเป็นความลับเพราะเกรงจะมีปัญหาตามมา พวกเขาจึงไม่ได้บอกใครนอกจากคนในครอบครัวของทั้งสองคน 

ต่อหน้าคนอื่น ๆ พวกเขาจะไม่คุยกันด้วยเสียง จะคุยกันผ่านไลน์แทน เพื่อไม่ให้คนจับสังเกตได้ และแกล้งทำเป็นว่ามีเรื่องทะเลาะกัน และกระอักกระอ่วนทุกครั้งที่ต้องพูดคุยกัน

ตอนแรกไทกะก็ไม่คิดจะให้เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ เขาก็แค่อยากปิดบังเฉย ๆ ฉากหน้าเป็นเพื่อนกัน หลังฉากเป็นคนรัก แต่ที่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ทุกคนในยูนิตรวมถึงแฟน ๆ ให้ความสนใจก็เพราะคนตัวสูงที่กำลังทำกับข้าวอยู่ นึกสนุกเลยเสนอไอเดียบ้าบิ่นนี้ขึ้นมา ไทกะเองก็ดันบ้าจี้ตามไปด้วย ไป ๆ มา ๆ พวกเขาก็เลยกลายเป็นคนห่างเหินกันในสายตาของคนนอกไปเสียอย่างนั้น

จริง ๆ ไทกะเองก็แอบสนุกอยู่พอสมควร โดยเฉพาะเมื่อจูริหรือใครสักคนพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาและพยายามทำตัวเป็นกาวประสานสัมพันธ์ อย่างตั๋วรถไฟชินคันเซนที่จูริจัดการให้พวกเขาได้นั่งข้างกันอย่างไรเล่า ถึงจะไม่สามารถคุยกันได้เลยตลอดทาง แต่แค่นั่งข้างกันมันก็ทำให้ไทกะสบายใจมากเกินพอแล้ว 

"วันนี้ทำอะไรกินน่ะ" พ่อกับแม่ของโฮคุโตะไม่กลับบ้านคืนนี้ ไทกะจึงฉวยโอกาสมานอนค้างบ้านแฟนด้วย และนับเป็นโชคดีที่โฮคุโตะเข้าครัวทำกับข้าวให้กิน เพราะต่อให้อยากทำไทกะก็ทำไม่เป็นอยู่ดี

"สปาเกตตี้ราดซอสน่ะ เดี๋ยวฉันต้มเส้นเสร็จซอสนี่ก็น่าจะเสร็จพอดี นายไปนั่งรอก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว"

ไทกะยิ้ม มองคนที่หันกลับไปเอาเส้นสปาเกตตี้ลงไปต้มอย่างคล่องแคล่วอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ คนรัก

"มีอะไรหรือเปล่า ไม่ไปนั่งรอก่อนเหรอ" โฮคุโตะว่าทั้งที่ไม่ได้หันมามองไทกะเลยสักนิด ก่อนจะเบิกตากว้าง หันขวับกลับมามองหน้าหวาน ๆ และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างตกใจ เมื่ออีกฝ่ายทาบริมฝีปากลงมาที่แก้ม

"แล้วจะรอกินนะ"

พูดจบ ร่างบางก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารทันที หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นใบหูที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ และเสียงบ่นที่ลอยมาตามลม

"ขี้โกงนี่นา"

ถึงจะต้องเก็บเป็นความลับไว้จนตาย ไทกะก็คิดว่ามันก็็คุ้มอยู่ดีที่จะได้อยู่กับโฮคุโตะแบบนี้ไปอีกนาน ๆ