เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกของใบsamecoolbad
ความทรงจำแรก
  • ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมาจนถึงสองขวบกว่าๆ ฉันจำไม่ได้เลยว่าตัวเองประสบพบเจออะไรมาบ้าง แต่พอฉันสามขวบ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มรับรู้อะไรหลายๆอย่างขึ้นมา ฉันเริ่มจดจำภาพความเป็นตัวเอง ความทรงจำแรกของฉัน...คือการตื่นขึ้นมาบนโต๊ะไม้ตัวยาวตัวหนึ่ง ข้างๆตัวเต็มไปด้วยถุงผักหลายถุง ตามตัวของฉันมีแต่เศษใบไม้ มันคือเศษใบจากต้นขี้เหล็กนั่นเอง แล้วก็จำได้อีกว่าฉันลงจากโต๊ะแล้วรีบวิ่งไปหาแม่ทันที แต่แม่บอกว่ากำลังยุ่งอยู่ ฉันจึงนั่งรอแม่ตรงโต๊ะตัวหนึ่ง มีคุณป้าแปลกหน้ากำลังชวนคุย แต่ฉันไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ จึงได้แต่เงียบเท่านั้น จนกระทั่งแม่ก็เดินกลับมาหาฉันพร้อมกับชามก๋วยเตี๋ยว หน้าตาของมันไม่มีผักเลยสักใบ แต่ฉันกลับชอบมันมากที่สุดแล้วก็กินมันจนหมด ใช่แล้ว...แม่ของฉันทำอาชีพเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยว แม่ทำได้อร่อยมากๆ มากจนคิดว่าร้านไหนก็คงสู้แม่ไม่ได้

    บ้านของฉันห่างจากร้านค่อนข้างไกล ต่างจากบ้านญาติๆหลายหลังที่สร้างใกล้ๆร้านแม่ ฉันเคยถามแม่ว่าทำไมถึงมาอยู่ไกลจากบ้านคนอื่น เพื่อนบ้านก็ไม่มี คำตอบที่ได้คือความต้องการของพ่อ พ่อไม่ชอบความวุ่นวายจากหมู่ญาติๆของแม่เท่าไหร่

    ทุกๆตีสี่แม่จะต้องตื่นไปซื้อของที่ตลาดในเมือง แน่นอนว่ามันต้องเดินทางไกลอยู่พอสมควร และมีอยู่ครั้งหนึ่งฉันตื่นมาตอนตีห้า ฉันรู้สึกแย่มากที่ไม่เจอใคร แม้แต่พี่ที่ไม่ได้นอนอยู่อีกมุ้ง ฉันไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวจึงตัดสินใจว่าจะเดินไปที่ร้าน แต่ก็ไม่กล้าเดินคนเดียวอยู่ดี เลยคว้าลูกหมาตัวหนึ่งอุ้มไปเป็นเพื่อนด้วย

    ฉันเดินไปตามเลียบคลอง ทางด้านซ้ายเป็นป่าไผ่ที่ขึ้นเรียงรายยาวไปตามระยะทางเดิน เสียงของมันค่อนข้างน่ากลัวเวลาที่มีเสียงเสียดสีดัง 'เอี๊ยดๆ' แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่รู้สึกกลัวเท่าไหร่ เพราะว่ามีลูกหมาอยู่เป็นเพื่อนไงล่ะ! 

    เมื่อเดินมาถึงร้าน ฟ้าก็ยังคงมืดสนิทอยู่ ฉันวางลูกหมาไว้บนโต๊ะไม้ตัวยาว ก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวนอนลงบ้าง เพราะฉันคิดว่าฉันจะรอแม่ที่นี่ รอจนหลับไป...ก่อนจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงโวยวายว่า

    'ทำไมมาอยู่ที่นี่'

    ฉันจำได้แม่นเลยว่า

    ฉันร้องไห้งอแงเพราะถูกแม่ดุในวันนั้น

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in