คนตัวเล็กเดินไปตามทางของแผนที่ที่บอกไว้ในแชทกลุ่ม ไม่รู้นึกยังไงกันถึงได้คิดจะรวมกลุ่มตั้งแต่สมัยมัธยมให้มาเจอกัน ร้านคาเฟ่ดูน่านั่งปรากฏแก่สายตา ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นใครซักคนในกลุ่มเพื่อนที่เป็นเจ้าของนี่แหละ ขนาดแค่อยู่นอกร้านเขาเองยังได้ยินเสียงความวุ่นวายออกมา ตัดสินใจผละประตูร้านเข้าไปหาความวุ่นวายนั้น

“อีกีกวังงงงง” เพื่อนที่ดูเหมือนจะเมาไปแล้วเรียบร้อยถลาตัวเข้ามากอดเขา กีกวังรีบพยุงเพื่อนคนนั้นก่อนจะไปหาที่นั่งให้

“ไง มาจากไหนละ”

“ต้องบอกด้วยรึไง” เพื่อนคนนั้นไหวไหล่มห้ก่อนจะบอกให้กีกวังทำตัวตามสบาย เขาเองก็พยักหน้าตอบรับให้

...ไม่มารึไงนะ

สายตาสอดส่องมองไปตามกลุ่มเพื่อนที่อยู่ตามที่ต่างๆราวกับหาใครบางคน

…ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอ

“ไง ยงจุนฮยองงงง” เขาสะดุ้งเล็กน้อยกับชื่อคนที่มาใหม่ พยายามหันไปมองเหมือนคนไม่ได้สนใจ

คนที่ดูคุ้นเคยในความทรงจำปรากฏชัดต่อหน้า ยังเหมือนเดิมที่เปลี่ยนก็คงดูผอมลงละมั้ง

เผลอสบตาแค่วิเดียวเท่านั้นก่อนเขาจะหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแทน

...แฟนใหม่อีกแล้วรึไง

“ไอจุนฮยองพาแฟนมาด้วยว่ะ”

“คนที่เท่าไหร่แล้ววะ”

“เออ เปลี่ยนแฟนเก่งชิบหาย” กีกวังยิ้มบางๆให้กับบทสนทนาในโต๊ะตัว เขาไม่ได้ออกความเห็นแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไร จนเห็นจากหางตาว่าอีกฝั่งนั่งโต๊ะที่เยื้องๆกับเขาไปเพียวนิดเดียว

“แต่แฟนมันสเปคคล้ายกันหมดเลยว่ะ”

“เออจริง ตัวเล็กยิ้มง่าย” ก่อนที่ทุกคนจะเงียบไปเล็กน้อยเมื่อสังเกตว่ากีกวังเงียบลงไป

“อะไรของพวกมึง”

“มึงโอเคปะ”

“โห เรื่องผ่านไปเป็นชาติแล้วมั้ย”

...ไม่ได้สนใจเถอะ

“เข้าห้องน้ำแปป” กีกวังเอ่ยขอตัวหลังจากที่นั่งคุยกันไปได้ซักพัก ก่อนจะมีคนบอกไล่หลังว่าให้รีบเพราะใกล้จะถ่ายรูปหมู่แล้ว

กระจกสะท้อนเงาของเขาเพียงคนเดียว โทรศัพท์เขาดังขึ้นให้เขาได้สติ

“ครับพี่ดูจุน”

/ใกล้จะกลับยังครับ ให้พี่รับมั้ย/

“ไม่เอาอ่าพี่ดูจุน แค่น้องเบี้ยวนัดก็ผิดจะแย่”

/แต่พี่ก็ไม่อยากให้กลับคนเดียวนี่หน่า/

“น้องเลือกได้มั้ยละ”

/ไม่ได้ครับ5555/

“งั้นอีกครึ่งชั่วโมงมาเลยก็ได้ครับ”

/โอเคครับ/

“พี่ดูจุน” กีกวังพูดขัดก่อนที่ปลายสายจะวางไป ปากอิ่มเม้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงอีกคนที่เงียบไปเพื่อนรอฟังเขา

“รักพี่นะครับ”

/เหมือนกันครับ/

…เดินหน้าต่อไปดีกว่า

เหมือนโลกชอบเล่นตลกชะมัด ประตูห้องน้ำถูกผละด้วยฝีมือคนข้างนอก จุนฮยองดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำ อีกีกวังเลือกที่จะให้บรรยากาศไม่เวียบโดยการพาตัวเองออกไป

“กีกวัง” เสียงทุ้มเรียกเขาไว้ ทั้งที่คิดไว้ว่าคงไม่ได้ทักกัน คงไม่ต้องคุยกัน

“อะไร”

“ดีใจที่เจอนะ” กีกวังไม่ได้ตอบทำเพียงแค่การเดินออกมาจากตรงนั้น

เก็บไว้แค่ตรงนี้ แต่ไม่เอาออกมาอีกแล้ว